donderdag 29 december 2011

Hip

Een jaar geleden dacht ik nog dat ik redelijk oudbollig was, zo tevreden achter de naaimachine. Kon me niks schelen, ik was tevreden achter het machien. Ik begon, maar kwam er uiteraard heel snel achter dat willen niet vanzelfsprekend leidt tot kunnen. Dus begaf ik mij op het internet, zoekend naar uitleg, voorbeelden en leidraad. En wat bleek? Naaien is hip! Ik vond een indrukwekkende hoeveelheid tutorials en blogs van naailiefhebsters, boordevol ideeen, voorbeelden en uitleg. Met name de belgische blogs zijn een genot om te volgen. Een internet vol gelijkgestemden. En niet alleen het internet: de dame van de naaimachinewinkel in D. vertelde mijn ouders die daar voor mijn machien wat aanvullend material kochten dat er volop cursussen worden gegeven en men overal volop aan het zelfmaken is. Het schijnt dit jaar ook helemaal hip te zijn om gebreide kerstballen in je kerstboom te hangen. Daar kwam ik te laat achter: klinkt reuzegezellig, gebreide ballen in de boom en in Nederland hangen de bomen er natuurlijk vol mee en is het weinig origineel; hier had ik er zeker de blits mee gemaakt.

Nou is wat hip is natuurlijk hip in bepaalde kringen. Naaien wordt vast nog door velen oudbollig gevonden. Gebreide kerstballen ook. In die kringen is men wellicht dol op koken. Blogs vol. Of tuinieren. Of lezen. Of dansen, politiek, vintage, fotograferen, wijwaterbakjes, fitness, schaken, urinoirs, otters, kunst, rolschaatsen. Bedenk het en er is een kring voor. Mijn lieve echtgenoot is dol op rol. Rol? Rol. In S. was hij een fanatiek rol-speler. Nu hier in V. is hij dat wederom. En verdraaid, er is een hele kring waarin rol heel hip is, zelfs hier. Terwijl ik achter het machien zit, bereidt manlief zich voor op zijn wekelijkse rolavond. Personages, achtergronden, puntensysteem, deugden en zwakheden, wapens en scenarios. Voor mij een ver-van-mijn-bed-show. De roleros praten over hun spel van die avond, over muziek, kleding, evenementen, alles op de een of andere manier gerelateerd aan rol. Er gaan termen over tafel waar ik nog nooit van heb gehoord, er wordt gelachen om dingen die bij mij nog geen blik van herkenning oproepen. Ik maak duidelijk geen deel uit van de rol-kring. Maar ik kan dan ook niet overal hip in zijn.
December 2011

Aangekomen (I)

De eerste cadeautjes zijn bij hun nieuwe eigenaar aangekomen: een gevoerd vlinderrokje met paspel voor nichtje en een bijpassend rokje met tweezijdig draagbaar giletje voor pop van nichtje. Ware modellen!




zondag 25 december 2011

SMS

Tijdens het kerstdiner gisteren ontving ik een sms. Een sms van Hugo C., president van V. Hij noemde me ´compañera´. Het ging over geluk, gerechtigheid en sociale gelijkheid. Met mij ontvingen miljoenen mensen hier in V. hetzelfde bericht. President C. was aldus aanwezig bij miljoenen kerstdiners. Hij werd gelezen, besproken, bediscussieerd, genegeerd, vervloekt, geprezen. Geliefd of gehaat, maar hoe dan ook aanwezig. En daar was het hem vast om te doen.
December 2011

vrijdag 23 december 2011

Leegte

Wekenlang zijn mijn naaimachine en ik in de weer geweest. Stoffen kiezen, patronen tekenen, naaien naaien naaien, uithalen en weer opnieuw beginnen, proberen, leren, genieten. Aan kleine kleerhangertjes hingen ze allemaal, de maaksels, steeds groter werd de verzameling, steeds bonter, alles bij elkaar aan het touw van de hangmat die uitnodigend maar vergeten hing te hangen. Niet één maaksel was perfect, hier en daar wat scheef, hier en daar een plooitje dat niet hoort, maar toch mooi. Ik zag het plezier dat ik had in het maken terug in het resultaat.

En nu zijn ze leeg. De kleerhangertjes zijn leeg. De maaksels zitten in de koffer van mijn ouders, op weg naar hun nieuwe eigenaar. Precies zoals de bedoeling was. Maar ik voel een leegte, alsof een stukje van mij in die koffer zit dat ik eigenlijk wel had willen behouden. Mijn maaksels en ik, samen gingen we door dalen en triomfeerden we op pieken, bloed, zweet en tranen, nachtelijke uurtjes, de eerste keer paspel, de eerste keer biais, de eerste tas, de eerste keer tricot, de eerste beer, de eerste slof, de eerste voering, de eerste broek… Al die eerste keren zitten nu in de koffer. En ik kijk weemoedig naar mijn hangmat, naar het lege touw, maar ook naar de uitnodigende ronding, het zachte wiegen… niks doen, wat lezen, wat slapen, lome warmte, zacht zwoel briesje… Aan de andere kant staat evenwel “mijn kast”, met weer nieuwe stofjes en patronen, voor mij meegenomen uit Nederland, en ik weet dat ik nog voor kerstmis goed en wel voorbij is weer met frisse moed nieuwe maaksels aan het spinnen ben. Wat een voorrecht!
December 2011

Het moederhart

Ik huil niet snel. Het verdriet moet echt diep ingrijpen, de pijn moet echt venijnig zijn, de film uitermate dramatisch, of het voorval ondraaglijk grappig. Of er overkomt een dierbaar iemand iets zo vreselijks dat het denken aan hem of haar en de pijn die de persoon moet doorstaan mij zo´n verdriet doet voelen dat ik huil. Gebeurde het maar nooit…

De laatste keer dat ik huilde was gisteren. Mijn moederhart weende en mijn tranen vloeiden. Na hun bijzonder aangename bezoek van 10 dagen vertrokken mijn ouders weer naar Nederland. Al op de eerste dag van hun verblijf hadden ze onze dochter heel treffend getypeerd als een doerak. Klopt als een bus: een bengel, een deugniet, een dondersteen (Van Dale). Ze maakte haar naam vervolgens helemaal waar tijdens de 10 dagen met opa en oma. Maar op het moment dat opa en oma in de taxi stapten om naar het vliegveld te vertrekken, veranderde dochterlief in een wanhopig huilend mensje, hartverscheurend roepend om oma en opa, “Opa! Oma! Auto, nee! Omaaa! Neeee! Opa, kom!!!” Dikke tranen, intens verdriet. Een half uur lang was ze ontroostbaar, toen ging ze slapen. Maar het eerste wat ze sinds gistermiddag zegt als ze wakker wordt is: “Opa?! Oma?!”

Het herinnert me aan de tranen van zoonlief zo´n twee jaar geleden. Mijn moeder belde, ik kon even niet uitgebreid kletsen, we spraken af dat ze 10 minuten later zou terugbellen. Terwijl ik met zoonlief aan het spelen was ging de telefoon. Ik zei tegen mijn zoon: We moeten eventjes stoppen met spelen, oma belt! Waarop hij met een opgetogen smoeltje, vol hoop en verwachting naar de voordeur rent, de deur opengooit en uitroept “Oma!! Oma!!” En dan moet je uitleggen dat oma aan de telefoon is en niet voor de deur staat. De teleurstelling, het verdriet, de tranen. Het moederhart weende en de tranen vloeiden.
December 2011

donderdag 22 december 2011

Piñata zakjes

Zal ik wel... zal ik niet... en ik kon het toch niet laten. In plaats van de gebruikelijke plastic zakjes besloot ik de piñata zakjes voor zoon´s feestje zelf te maken, met de eerste letters van de naam voorop. De piñata op de achtergrond. Ik had het al voorspeld.... En wat was hij blij!!






De tas

Mijn lieve moeder wilde graag een nieuwe tas. Ze zocht zelf de stof uit, het model (gelukkig net het model waarvan ik een zeer duidelijke handleiding heb!) en voila, de tas voor mams!



Cadeautjes (III)

De laatste cadeautjes zijn af, allemaal net op tijd. En nu op weg naar Nederland!

vrijdag 9 december 2011

Te dik

Toen onze dochter werd geboren was ze niet groot. Mijn man en ik zijn allebei redelijk lang dus ze had best groter kunnen zijn bij haar geboorte dan de bescheiden 49 cm en 3075 gr. Volgens mij was ze klein gebleven om haar geboorte goed te laten verlopen: ze lag immers in stuit en is er zo ook op natuurlijke wijze uitgekomen. Zodra ze echter ter wereld kwam, is ze begonnen met eten en groeien en daar is ze niet meer mee opgehouden. Ik dacht dat zoonlief een goeie eter is en dat is hij ook, maar dochter slaat alles. Broodmaaltijd? Als het aan haar ligt eet ze niet 1, niet 2, maar wel 4 boterhammen. En nog een hele banaan. En een bak yoghurt. Ontbijt? Na haar brinta het liefst nog een appel en een boterham. Warme maaltijd? Niet 1, maar toch tenminste 2 keer opscheppen. Uiteraard krijgt ze niet zoveel te eten en zorgen we dat ze veel beweging krijgt. Dat is makkelijk want ze is een actieve tante die geen seconde stilzit. En toch zijn we beland op het punt waarop de kinderarts vandaag tegen ons zei: ze moet gewicht verliezen.

Dat betekent: uw kind is te dik. Ze is 20 maanden oud, 84 cm lang en weegt een goede 12 kilo. Percentiel 85. Ze ziet er stevig uit. Niet als een kind met ernstig overgewicht en dat heeft ze ook niet, maar er moet dus toch wat af. Ik vraag me eerlijk gezegd af hoe we dat voor elkaar gaan krijgen. Zoetigheid en vettigheid krijgt ze niet en bewegen doet ze veel. Maar over 3 maanden hebben we de volgende controle en dan gaat ze onverbiddelijk weer op de weegschaal van de kinderarts. Komkommersoepjes, droge boterhammen en verplicht 5 blokjes om per dag en vervolgens zodra dochterlief slaapt stiekem de rest van de familie bijvoeren? Dochter inschrijven voor peutergym, peuterzwemmen, peuterdansen en peuterkarate?

Ik ben zelf reuzebenieuwd hoe we dit gaan aanpakken!
December 2011

Hoewel ik eigenlijk alleen fotos plaats van m´n maaksels maak ik hier een uitzondering (dat zou ik eigenlijk ook moeten doen voor de etalagepoppen), dus bij deze een paar recente fotos ter illustratie:



donderdag 8 december 2011

Cadeautjes (II)

Nog een paar dagen en mijn ouders zijn er. Dus ik draai overuren om de cadeautjes af te krijgen!


De meeste mooie stofjes die ik gebruik komen van hier, zoals de kippenhok met vosjes stof, de sneeuwwitje stof, de cirkels met vogels en de boerderijstof, de feestjurk stof met groene cirkels, de takelwagenstof en de uiltjesstoffen.

Zonnegeel

Nog een klein jurkje met een klein broekje en kleine slofjes: dit keer voor een klein meisje dat elk moment geboren kan worden in Duitsland en als het goed is in de kleertjes past als de zon weer gaat schijnen.


Het dilemma

Dochterlief gaat 3 ochtenden per week naar de peuterspeelzaal. Ze is dol op actie en kindjes en bij gebrek aan buurkindjes, vriendenkindjes en neefjes en nichtjes vinden we het belangrijk dat ze omgaat met andere kinderen. Prima geregeld zo. Ware het niet dat onze dochter elke dag naar de peuterspeelzaal wil. En hier word ik geconfronteerd met een innerlijke strijd, een dilemma dat mijn principes op hun grondvesten doet schudden.

Ik vind namelijk dat ik geen kinderen heb gekregen om ze vervolgens uit te besteden. Ik vind het belangrijker dat mijn kinderen overdag bij papa of mama zijn, dan dat we een groot huis hebben in een mooie buurt en 2 autos voor de deur waardoor we vastzitten aan financiele verplichtingen en ons “gedwongen” zien beide te werken. Het mag dan misschien soms aangenaam zijn om de veeleisende baan van ouder te kunnen ontvluchten tijdens kantooruren, voor mij persoonlijk valt het niet te rijmen met hoe ik als ouder wil zijn. Kleine kinderen kosten energie en ruimte voor jezelf of een stomende carriere is er niet, maar als je niet bereid bent je tijd en energie aan je kinderen te besteden, waarom dan ouders geworden?

Kort geleden vertelde een dierbare vriendin me dat er tijdens een sociale bijeenkomst vol bewondering werd gesproken over een gezin met 4 kinderen wiens ouders beide een drukke goed verdienende voltijds baan hebben. En 5 dagen per week oppas in huis. “Hoe doen ze dat toch! Knap hoor!” Ik vind dat de wereld op zijn kop. Knap? Je besteedt je kinderen uit en vertrekt naar je werk. Niks knaps aan. Bewonderenswaardig is mijns inziens de ouder die zelf 4 kinderen grootbrengt!

Maar goed, dochterlief wil dus elke morgen naar de peuterspeelzaal. Op de dagen dat ze thuis is, staat ze ´s ochtends te springen onder de haak waar haar rugzakje aan hangt en roept: “Ik ook! Ik ook!” Als we na broerlief te hebben weggebracht naar huis rijden in plaats van naar de peuterspeelzaal, wordt er weer met groots drama geroepen “Ik ook! Ik ook!” Stampvoeten van woede kan ze. Ze wil ook.

Mijn principes zijn tegen. Eerlijkheidshalve kan ik ook argumenten vóór bedenken. Het zijn maar 3 uurtjes. Ze slaapt maar 1 uur ´s middags dus er blijven nog heel veel uren over die ik met haar kan doorbrengen. 20 maanden lijkt nog jong maar deze jongedame is volledig baby-af. Niet alleen is ze groot fysiek gezien, ze is ook groot in haar doen en laten, in haar praten en haar willetje. En ze wil.

En dus is het dochter´s wil tegenover mama´s principes. Wie zou dat gaan winnen…
December 2011

(De enige die wordt aangesproken in het bovenstaande ben ik zelf. Het verwoordt mijn ideeen, principes en dilemmas, mede gebaseerd op mijn ervaringen als zowel buitenshuis werkende moeder als thuis zijnde moeder. Een ieder ander heeft zijn of haar eigen ideeen en principes en geeft zijn of haar eigen invulling aan zijn of haar leven, al dan niet als ouder. En daar hebben mijn woorden dus ook geen betrekking op!)

zaterdag 3 december 2011

Roosjes

Eergisteren werd de kleine Gabriela geboren, 18 dagen te vroeg, dus dat was nachtwerk gisteren om de cadeautjes op tijd voor ons bezoek vandaag af te krijgen. Een klein jurkje, een klein broekje, een beertje en twee kleine slofjes, met heel veel roosjes en dank aan Gabriela´s mama die mij een geweldig boek vol patronen uitleende van onder meer een klein jurkje, een klein broekje, een beertje en twee kleine slofjes!




Very British

Zoonlief gaat sinds september naar de British School. Gisteren kwam hij thuis en vertelde ons het volgende. “Als mijn vriendinnetje zich stout gedraagt op school, dan zeg ik tegen haar: O my goodness!” How very British!
December 2011

donderdag 1 december 2011

Cadeautjes (I)

Mijn lieve ouders komen op bezoek om de 4e verjaardag van onze zoon te vieren. Heerlijk! Een paar van mijn maaksels zullen na het bezoek in hun koffer naar Nederland reizen. Hier alvast een voorproefje, maar het hele werk komt er pas op als het bij de begunstigden is aangekomen, anders is de verrassing er af!

dinsdag 29 november 2011

De mijlpaal en de bengel

Er zijn vele mijlpalen in het leven van kleine kinderen en hun ouders. Een van deze mijlpalen is voor mij het moment waarop ik niet langer de nieuwe woordjes van mijn kind opschrijf. Bij zoonlief was dat moment daar toen hij 18 maanden oud was. Hij had toen een woordenschat van ruim 100 correct uitgesproken woorden en begon zinnetjes te maken van 2 woorden. Elke dag kwamen er vele nieuwe woorden bij en dat was het moment om te zeggen: mijn zoon praat. Onze dochter leek wat langzamer te gaan maar ineens, 19 maanden oud, is ook haar moment daar. Ruim 100 correct uitgesproken woorden en korte zinnetjes en elke dag komen er vele nieuwe woorden bij. De mijlpaal.

En ze heeft de smaak te pakken. Vooral in het maken van zinnetjes lijkt ze een bijzonder genoegen te scheppen. De hele dag is ze bezig woordjes aan elkaar te plakken. Vaak klinken de zinnetjes nog wat robotachtig, alsof ze echt nadenkt terwijl ze taalkundig aan het formuleren is. Kom – kijken – mama. Laat – kaka – zien. Vorige week verraste ze ons met een zinnetje van maar liefst 4 woorden: meer water alsjeblieft papa (eigenlijk waren het er 5 want ze zei het in het spaans). Trots!

Dat laatste zinnetje klinkt bijzonder goed opgevoed. Als je haar hoort praten lijkt ze ook echt een engeltje. Broerlief geeft haar een autootje te leen: “dank!”. Ze neemt haar appelsap in ontvangst: “dank!”. Ze wil dat je haar helpt om iets te pakken: “alsjeblieft mama”. Als ik haar iets vraag waarop ik graag ja wil horen: “ja mama”. Of als nee het gewenste antwoord is: “nee mama”. Keurig met 2 woorden. Als een engeltje. Haar acties evenwel zijn die van een bengeltje. Ze zegt “ja mama” en knippert lieflijk met haar lange wimpers, maar doet “nee mama”. Ze zegt “nee mama” en knijpt haar grote ogen verlegen toe, maar doet “ja mama”. En zo vernielt ze de muziekinstallatie. Maakt ze tijdens elke autorit haar gordel los. Pakt altijd de autootjes af van haar broer. Blijft stug de brokken van de hond in de waterbak gooien. Rukt de pop-up boeken van broer kapot. Blijft proberen de oogjes van de pop naar binnen te duwen. Blijft proberen de boekenkast in te klimmen. Botst met alle kracht met de driewieler van broer tegen de deuren aan. En tegen de meubels aan. En tegen haar familieleden aan. Blijft volhardend de koelkast leeghalen. En de afvalbak. Spuugt op elke mier die ze tegenkomt.

Zul je lief zijn en goed luisteren, lieve dochter van me? “Ja mama.”
November 2011

zondag 27 november 2011

ABN

Mijn Nederlands gaat achteruit. Was ik vroeger een kei in spelling, na 8 jaar lang op wat emails na vrijwel geen Nederlands meer te hebben geschreven, moet ik tot mijn schaamte bekennen dat ik in sommige gevallen van twijfel het woordenboek erbij pak. Elke woensdag staat er in de wereldkrant een spellingtest, 10 opgaven per keer, en zelden haal ik een score van 100%.

Zoals ik me erger aan mijn verslechterende Nederlands, zo erger ik mij ook aan het belabberde gesproken Nederlands op sommige kinderCDs. Mijn kinderen luisteren het liefst de hele dag muziek en bij voorkeur keer op keer dezelfde CD. Heerlijk. Zo horen we dus vele malen per dag “au, kom er eens kaiken” en “ga je auk mee Nijntje Pluis”. Er zou eigenlijk een ABN check moeten worden ingevoerd vóór die zalige zalvende kinderstemmetjes in de verkoop gaan.

Nou zijn er maar weinig mensen die mooi ABN spreken. Dat ik niet bij deze groep behoor, besef ik terdege. Mijn neef P wel. De laatste keer dat ik neef P. in levende lijve heb gesproken waren we de 20 nog niet gepasseerd. Een jaar of 4 geleden troffen we elkaar ineens op internet. We schreven wat over en weer en hij stuurde me een link met wat van zijn werk. Daar zat een interview bij dat hij afnam van ik weet niet meer wie over ik weet niet meer wat. Maar ik weet nog precies dat ik in ademloze bewondering heb geluisterd naar zijn prachtige ABN.

Ik heb gehoord dat neef P. een dezer dagen vader wordt. Neef P., van harte gefeliciteerd. Als we elkaar nog eens spreken, zal ik je vertellen welke kinderCDs je vooral niet je huis moet binnenlaten: praat met je kindje, zing voor je kindje, laat hem of haar opgroeien met de adembenemende klanken van jouw ABN.
November 2011

Bijna 4!

De stoffen tweezijdig te gebruiken verjaardagskroon met verwisselbaar cijfer is alvast klaar!



Het idee heb ik van haar overgenomen.

zaterdag 26 november 2011

De borstvergroting

Een borstvergroting is hier in V. een eerste levensbehoefte. Volgens nationale cijfers heeft 80% van de vrouwen hier een borstvergroting ondergaan. Dat cijfer lijkt overdreven, maar is het niet. Rijk en arm, vroeg of laat, de borsten worden vergroot, al betekent dat soms dat er geen cent meer te makken is voor de overige eerste levensbehoeften, zoals voedsel.

Als je in de stad loopt, valt het grote aantal vergrote borsten op. Maar dit weekend waren we op het strand. En op het strand is het grote borsten parade. Enorme kogelronde borsten (vergroten betekent hier vergroten, het resultaat moet groot zijn, geen C, geen D, groot), nauwelijks bedekt door een minuscuul stukje bikini, pront vooruit gestoken. Dat er onder de gordel vaak sprake is van omvangrijke drillende billen en dijen wordt niet als storend ervaren; daar gaat een minuscuul tangaatje “overheen” en wordt verder geaccepteerd zoals het is: als de borsten maar vergroot zijn.

Er is hier zo´n overdaad aan vergrote borsten, dat het schaadt. Nooit zal ik bij het woord borstvergroting meer denken aan een paar mooi vormgegeven middelgrote borsten, passend bij het lichaam van de vrouw die ze zich heeft laten aanmeten. Borstvergroting zal bij mij voor altijd het beeld oproepen van de te grote borsten parade in V. en de clowneske weergave van deze realiteit in de vormgeving van de etalagepop: etalagepoppen zoals we die in Nederland ook kennen, maar dan met een paar enorme kogelronde borsten, die onbeschaamd uit de strak gespannen polyester bloesjes knallen. Precies zoals men dat hier graag ziet.
November 2011

vrijdag 25 november 2011

De pofbroek

Ik gebruikte voor dit broekje een patroon voor een pofbroekje en het is inderdaad nogal pof!



donderdag 24 november 2011

De eerste keer tricot

Weer een oefenmaaksel: tricot naaien en zelf tricot biaisband maken en verwerken. Op de groei gemaakt dus (nog) geen foto op levend model!


zondag 20 november 2011

Prietpraat

Kleine kinderen maken elke dag wel een opmerking die bijzonder geestig is, goedgevonden, hartverscheurend. Sommige opmerkingen zijn te mooi om niet te delen. Zoonlief leest af en toe sprookjes en dat moet de bron zijn geweest van zijn volgende vraag aan mij: “Mama, als jij later oud wordt, word je dan ook een eng vrouwtje?”
November 2011

zaterdag 19 november 2011

Zwemles

Sinds kort zit ik op zwemles. Zwemles. Alleen al het opschrijven van het woord zwemles doet me onmiddellijk naar adem happen. Want zwemles is niet wat ik dacht dat het zou zijn.

Lang geleden, op de basisschool, heb ik de zwemdiplomas A en B gehaald. Dat betekent schoolslag, onder water zwemmen en met kleren aan zwemmen. Sindsdien heb ik af en toe eens wat gezwommen in zwembad en zee, altijd op recreatieve wijze en nooit als sport.

Nu zit ik op zwemles. Dat is zwemmen als sport. Dat is niet wat ik dacht dat het zou zijn. Schoolslag gaat me redelijk goed af, dus dat laat leraar Franklin me nooit doen. Nee, eerst de borstcrawl onder knie krijgen. En daar heb ik dus ernstige problemen mee.

In theorie gaat borstcrawl heel soepel. In de praktijk gaat het soepel tot het moment van ademhalen. Het idee is dat de linkerarm op het moment van ademhalen vooruit gaat, net onder het wateroppervlak. De rechterarm gaat naar achter, waardoor er ruimte is voor het hoofd om rechts omhoog te draaien en als het ware over de schouder te kijken; op dat moment wordt er een flinke hap verse lucht genomen waarna het hoofd weer in het water draait, kin richting borst. Linkerarm gaat weer naar beneden, rechterarm naar voren en 4 slagen verder komt de volgende ademhaling.

Dat is het idee. Nu de praktijk. Mijn linkerarm gaat naar voren, net onder het wateroppervlak. Mijn linkerarm blijft daar evenwel niet keurig wachten tot ik mijn hap verse lucht heb genomen. Mijn linkerarm zakt naar beneden als mijn gezicht nog niet half uit het water is gedraaid. Op het moment dat mijn mond zich openspert met een wanhopige behoefte aan een hap verse lucht, bungelt mijn linkerarm ter hoogte van mijn navel en is mijn hoofd zodanig gezakt dat het enige wat ik inadem een grote slok vies chloorwater is. Na 1 baantje heb ik werkelijk het gevoel dat ik verzuip. Paars aangelopen en groen van de chloor moet ik dan ook na elke 25 meter even pauze nemen om te ademen. Franklin zegt dat ik harder met mijn benen moet trappelen en mijn linkerarm niet moet laten zakken. Ja, de theorie begrijp ik. Maar hoe doe ik dat?!

Ik ben inmiddels bij les 7 en probeer manhaftig mijn frustratie de baas te blijven. Franklin houdt moed en zegt dat hij vooruitgang ziet, dus ik probeer ook maar niet moedeloos te worden. Ik moet gelukkig af en toe ook een paar baantjes trekken met een stuk schuim tussen mijn benen zodat ik alleen mijn armen moet bewegen. Dat gaat reuzesoepel. Af en toe moet ik een paar baantjes trekken met mijn armen rond een plankje zodat ik alleen mijn benen moet bewegen. Dat gaat langzaam maar gestaag en met mijn hoofd boven water. Dus reuzesoepel. Maar altijd komt weer het moment dat schuim en plank aan de kant moeten en ik geheel zelfstandig aan de borstcrawl moet…

Ik hoop dat de gouden tip snel tot mij komt, want madre mia, ik verzuip…
November 2011

vrijdag 18 november 2011

Paspeljurkje

Oefenelement van dit maaksel: paspel. Ondanks het feit ik niet het juiste naaimachinevoetje heb, is het toch redelijk gelukt. Maar de jurk telt vele beginnersfouten... Een aantal aan de binnenkant dus die hoef ik niet te tonen: die aan de buitenkant is niet te verhullen: de bloempjes boven en onder de paspel lopen niet door... Gelukkig vindt dochterlief de jurk prachtig en paradeert ze er trots in rond. Poseren doen we natuurlijk niet aan maar een fotootje in beweging kon er nog vanaf!


dinsdag 1 november 2011

Geen kind aan

Onlangs hoorde ik iemand met zekere trots verkondigen dat haar kind zo rustig en makkelijk is, dat ze er geen kind aan heeft. Die opmerking bleef door mijn hoofd spoken. Ik heb er geen kind aan. Ik heb geen kind aan mijn kind. En ik vroeg me af: heb je daarvoor een kind? Om er geen kind aan te hebben? Wat heb je aan een kind waar je geen kind aan hebt? Tenzij je eigenlijk geen kind had willen hebben, ben je dan in principe weer terug bij af. Geen kind. Dan heb ik toch liever mijn kind waar ik m’n handen aan vol heb. Handenvol kind. Stukken leuker dan geen kind.
November 2011

zondag 30 oktober 2011

De melk is op

Eergisteren ging ik boodschappen doen in de supermarkt hier in de buurt. Ik pakte een karretje, mijn lijstje, en begon in het eerste pad. Smeerkaas, yoghurt, eieren… Het was druk. Het was drukker dan ik ooit had meegemaakt in deze supermarkt. En bovendien was er nog iets aan de hand. Ik kon er mijn vinger niet direct op leggen, maar er was iets aan de hand, ik voelde dat er iets gaande was. Ik keek om me heen, keek toen in de karretjes van mijn mede-inkopers en ineens zag ik het: in elk karretje, zonder uitzondering, lagen 2 grote gele zakken melkpoeder. Het was weer zo ver.

Met zekere regelmaat zijn bepaalde produkten hier ineens niet meer te krijgen. Productie- en/of distributieproblemen, waar altijd een politieke oorzaak aan ten grondslag ligt. Hier ga ik verder niet op in: politiek getinte spinsels zult u hier niet aantreffen want dat is in V. geen goed idee. In V. hebben de muren ogen en oren. De melk was dus op. Deze schaarste kan maanden duren, dus als het gerucht gaat dat in een bepaalde supermarkt nog poedermelk te krijgen is, stroomt men toe voor de maximaal toegestane 2 zakken per persoon.

We hebben dit eerder meegemaakt sinds we hier wonen. Eerst was het suiker. Toen olie. Daarna waren het luiers. Dat was vervelend. Gelukkig hebben we lange tijd stoffen luiers gebruikt dus die kwamen weer goed van pas. Het schijnt dat ook papieren servetten regelmatig op zijn. En toiletpapier. Dat is sinds wij hier wonen nog niet gebeurd. Het moet een interessante uitdaging zijn als deze twee produkten tegelijkertijd niet meer verkrijgbaar zijn. Ik hou u op de hoogte.
November 2011
 

donderdag 20 oktober 2011

Flipje

Tante A. deed een prachtig geborduurd Flipje cadeau en het werd maar zo een prachtig tasje. Veel dank tante A.!


Twee oude overhemden

Twee oude overhemden met kapotte ellebogen werden een gerepareerd overhemd en een jurkje voor dochterlief.






 
Het idee komt van hier.

maandag 17 oktober 2011

De feestjurk

Ik volg een naaicursus van een paar uurtjes, en leer weetjes, trucjes en plooitjes!


Patroon Knippie 01/2011, stof van hier. 

zondag 16 oktober 2011

Pijamas

Manlief vroeg al een jaar om een nieuwe pijama. Eindelijk kwam het er van. En zoonlief profiteerde mee. Staan ze er niet goed op?!





zaterdag 15 oktober 2011

Ongedierte

Ongedierte. In E. waren het schorpioenen. In A., hoewel aan de andere kant van de wereld, waren het wederom schorpioenen. Ditmaal ook binnenshuis. Maar het went. Hier in V. zijn het heel veel muggen en heel veel kakkerlakken, ook binnenshuis. Je verdelgt, het went.

Gisteren kwam zoonlief opgetogen uit de wc rennen waar hij van plan was een plas te gaan doen. Hij bracht ons er gelukzalig van op de hoogte dat er in de wcpot een heel erg schattig muisje aan het zwemmen was. In de wcpot deed inderdaad een babyrat verwoede pogingen om niet te verdrinken.

Zou het wennen?
Oktober 2011


zaterdag 1 oktober 2011

Elf postkaarten

Dit jaar hebben mijn kinderen en ik 6 weken doorgebracht in Europa bij onze lieve familie. Manlief kon helaas niet mee en bleef eenzaam achter in V., hard werkend. Om zijn leed een beetje te verzachten, besloten we hem een heleboel kaartjes te sturen. Met verhaaltjes over wat we allemaal hadden gedaan, tekeningen, knipsels en plaksels. Elk kaartje ging in een envelop, adres erop, afzender erop, postzegel erop en twee keer per week wandelden we naar de rode brievenbus om een kaartje voor papa op de bus te doen. Elf in totaal. Elf postkaarten voor papa.

We wisten al dat de post in V. langzaam werkt. Erg langzaam. De stempels op de enveloppen die we tot dusver vanuit Nederland hebben ontvangen, maken duidelijk dat de reis van Nederland naar V. ongeveer een weekje duurt: de reis binnen V. (en we wonen heel gewoon in C., de hoofdstad) duurt gemiddeld 5 weken. We hadden dan ook de hoop dat het allereerste kaartje misschien zou aankomen voordat we terug zouden zijn.

We zijn inmiddels drie maanden terug. Van de elf postkaarten is er niet een aangekomen. Of misschien moet ik zeggen: de elf postkaarten zijn nog onderweg. De wonderen zijn immers de wereld nog niet uit en wellicht komen wonderen zelfs in V. voor…
Oktober 2011

Naschrift: twee weken later kwamen in een klap 3 postkaarten binnen, de postkaarten 3, 7 en 8. Van de overige kaarten is (nog) niets vernomen.

woensdag 28 september 2011

Brandweerman verkleedpak

Het jasje was een oud jasje van mij. Zoonlief was net zo tevreden met het pak als ik, hij was de ster van het feest!



donderdag 22 september 2011

Raceauto T-shirt

Zoonlief vindt hem reuzestoer. Applicatie van binnenuit. Weet nu hoe het volgende keer mooier kan.

dinsdag 20 september 2011

De kraanwagen-broek

Geen effen bruin katoen te krijgen hier, dus een oude rok van mij verknipt, helaas iets te dun stofje maar het staat hem toch goed!

Poseren wil zoonlief niet... dus een boze blik, een fles in de zak...




Stof van hier.

donderdag 15 september 2011

Achter slot en grendel

Wij hebben niet veel waardevolle bezittingen: het meeste is emotioneel heel waardevol, maar niet in geldelijke zin. Aangezien we in ons huurhuis hier in V. wat klussen moesten laten doen, zoals het aanbrengen van horren, het schilderen van een paar kamers en het installeren van een alarmsysteem, hadden we onze weinige geldelijk waardevolle spulletjes achter slot en grendel opgeborgen. De criminaliteit is hier een ernstig probleem en als nieuweling heb je nog geen kring van te vertrouwen klusjesmensen. Alles in orde, dachten we met een gerust hart.

Een paar maanden later kreeg ik opeens uitslag van mijn trouwring. Gekocht als echt goud, zou dat niet moeten kunnen en ik ging er dan ook vanuit dat dit binnen een paar dagen over zou zijn. Ik legde zo lang mijn ring in een doosje op de kaptafel.

Mijn ouders kwamen op bezoek, en brachten van alles voor ons mee. Via internet had ik leuke stofjes gekocht, en lintjes en gehaakte bloemetjes en dat kwam allemaal mee uit Nederland. Totdat ik tijd zou hebben om het netjes op te bergen, legde ik het op de kast waar het uiteindelijk in zou worden opgeborgen.

Er is weinig zo leuk als meisjeskleertjes. Voor dochterlief had ik her en der leuke jurkjes gekocht en gekregen. Op haar kamertje onder in de kast bewaarde ik de nog te grote maten keurig gesorteerd in opbergbakken.

Zoonlief had van opa, oma en tantes een prachtige playmobiel ark van Noach gekregen, met, uiteraard, van alle beesten twee. De ark en de beestjes hadden hun eigen doos waar ze na het spelen weer keurig in werden opgeborgen.

Alles in orde, dachten we met een gerust hart. Maar alles van waarde is weerloos. Ook alles van emotionele waarde. Zoals een trouwring, kinderkleertjes, de helft van alle ark dieren, lintjes en bloemen. Het is allemaal verdwenen. Ik ben een dwangmatig georganiseerd mens en raak niet zo snel iets kwijt in mijn eigen huis. Maar als iets goed is opgeborgen, heb ik uiteraard niet gelijk door als het er niet meer is. Het is beetje bij beetje vervreemd door we weten niet wie. De klusjesman? De schoonmaakster? De oppas? De alarm installateur? “Vrienden”?

Klusjes doen we tegenwoordig zelf. Een oppas hebben we niet meer. Vrienden nog wel. Ook een nieuwe schoonmaakster. En een heleboel hangsloten aan een heleboel kasten, vol met weerloos waardevol.
September 2011

zaterdag 20 augustus 2011

De proefbroek

Ik had geen patroon voor een korte broek voor zoonlief, dus tekende ik er een met de hulp van manlief. En het werkt! De broek past en staat nog goed ook! Nu nog een keer in de mooie kraanwagen stof...


maandag 15 augustus 2011

Spiderman

Ik hou niet van Mickey, Winnie, Barbie, Cars of spiderman. Niet van Dora, Ben of Woody. Als het aan mij zou liggen, komen Cars-bordjes, Mickey-rugzakjes of Barbie-T-shirts mijn huis niet in. Maar het ligt niet aan mij. Want mijn zoon is dol op spiderman.

Hij heeft nog nooit een spidermanfilm gezien of een spidermanboekje gelezen. Hij hoort zijn klasgenootjes over spiderman praten en ziet ze met halloween en carnaval in van die synthetische spidermanpakken verschijnen. Hij vindt het prachtig. Over een paar maanden wordt hij 4. En hij vertelt me elke week wel een keer dat hij dit jaar voor zijn verjaardag een spidermantaart wil. En een spidermanfilm. En met carnaval wil hij een spidermanverkleedpak.

Mijn lieve vriendin R. denkt er net zo over als ik. Wij zijn voorstander van het vilten kabouterrugzakje, Flipje boekje en barbapapa bordje. Het enthousiasme dat mijn zoon voelt voor spiderman, voelt haar zoon voor Cars. Een paar maanden geleden heeft R. voor haar zoon een Cars T-shirt gekocht. En ik weet dat op de dag dat mijn zoon 4 wordt, spiderman zijn intrede zal doen in ons huis.

Mijn enige tijdelijke troost is dat als je aan zoonlief vraagt wat spiderman dan wel niet doet, hij met een gelukzalige glimlach antwoordt: spiderman zoekt spinnen…
Augustus 2011

donderdag 28 juli 2011

Olifanten

Dit was 38 jaar geleden mijn boxkleed, daarna was het mijn dochters boxkleed en nu is het een kussen voor zoonlief. Zo´n mooi stofje!