vrijdag 28 juni 2013

Hollandse voorbereidingen

Want de zon wil er niet echt schijnen... Dus maakte ik nog eens een Jacob, in zo`n zalig kleurtje!
 
 

 



 

donderdag 27 juni 2013

Elf

Eigenlijk ben ik ook geen fan, maar het is toch wel heel lief van Khadetjes om een award toe te kennen. Dus ik stuur de ketting niet door, maar geef er elf, voor Khadetjes: elf feitjes over mij.
Tevreden 40; mama; te vol met te veel ideeën; sportief; volgens de regels; lente, frisse lucht en ruimte maar strand in de winter; gedisciplineerd; geen sandalen maar laarzen; medelevend; geen keukenprinses; graag alleen.
 
Dank Khadetjes, dat je graag met me meeleest!

dinsdag 25 juni 2013

Laten we het "jammer" noemen

Als je nou heel vluchtig naar onderstaande foto kijkt, dan zou je nog kunnen denken: "aardig jasje".

 
Ik maakte het jasje (patroon Simplicity 2918) met het vooruitzicht van 5 weken Nederland en bijbehorende weersmogelijkheden. Een jasje voor dochter. Ik deed er een week over. Een week waarin ik goed ziek was en dochter ook, 6 dagen lang hoge koorts, we werden er allebei gek van. Ik naaide dus in stukjes en beetjes. En er klopt weinig aan het jasje. De stof is stretch (ik hou van babyrib maar het is hier zelden te krijgen en dit keer alleen in stretchversie), en mijn machien kan dat helemaal niet aan. Dus ongewenste plooien en lubbers. De nekband trekt en kraakt, de knoopsgaten lubberen, het stiksel is scheef, er zit stiksel waar geen stiksel zou moeten zitten, de "armcuffs" zijn te grof, de zakken klungelig. Alleen de knopen zijn mooi.
 
Als je nou heel vluchtig naar onderstaande fotos kijkt, dan zou je nog kunnen denken "het jasje past wel".
 
 
Inderdaad, het jasje past zoonlief perfect. Maar wee als zijn hoofd op de foto zou komen... Want zoon wil uiteraard niet in een roze jasje gezien worden. Het was dan ook niet bedoeld voor zoon van 5, maar voor dochter van 3. En ik heb nog nagemeten ook, met de maattabel ernaast. Ergens ging niettemin iets grondig mis.
 
En nu zit ik dus met een onbruikbaar jasje dat eigenlijk het daglicht niet verdragen kan. Laten we het "jammer" noemen.
 
Gelukkig kan ik de knopen hergebruiken.
 
 

dinsdag 18 juni 2013

Na-apen

In een rood ribstofje maakte ik een driekwart spijkerbroekje na. Ik liet veel details achterwege en veranderde de pasvorm hier en daar een beetje. Het was bedoeld als testbroekje maar viel goed uit, dus dit broekje mag mee in de koffer en zal goed dienst doen in het Hollandse zomerweer.





zaterdag 15 juni 2013

Angst

Dat de angst zo diepgeworteld zit, kwam als een verrassing. Ik wist dat ik hier met een zekere mate van angst in mijn broekzak leef. Altijd op je hoede, maar binnen je beperkte routine toch vrij gaand en staand. Maar dat die zekere mate van angst ineens overweldigend groot bleek, vond ik bijna verbijsterend.

Zoon had een nieuw vriendje gevonden. Een vriendje van zijn eigen leeftijd met wie hij het goed kan vinden en met wie hij in vloeiend engels communiceert. Ze hadden een hele middag onder toeziend oog van ons moeders gespeeld, toen zoon werd uitgenodigd om de volgende dag mee te gaan naar het park. Zoon. Alleen. Zonder zijn zusje, moeder of vader. De allereerste keer. Het nieuwe vriendje zit op dezelfde school als onze dochter, zijn moeder is bevriend met mijn goede vriendin M., en ik had er geen bezwaar tegen. Zoon zelf moest het even op zich in laten werken, maar uiteindelijk ging hij akkoord. Zoon ging op stap met zijn nieuwe vriendje en diens ouders en zusje. 

Toen hij werd opgehaald, spraken we af dat hij om 6 uur weer thuis zou zijn. Om 6 uur begint het donker te worden, is de dag ten einde, ben je maar beter niet meer op straat en is het bovendien tijd voor de kinders om te eten, te douchen, en te slapen. Maar om 6 uur was zoon niet thuis. Om kwart over 6 ook niet. Om half 7 nog steeds niet. En toen kwam de angst. Als een donderslag sloeg de angst in en nam mijn wezen over. Ik was nog in staat om rationeel na te denken, maar die rationele gedachten werden direct verpulverd door de bulldozer genaamd angst. Vermalen, vermorzeld. Ik dacht rationeel na, kon alles verklaren, maar al het redelijke en waarschijnlijke werd vermalen en vermorzeld en ik stond te trillen. Van angst.

De vader van het nieuwe vriendje is “deputy ambassador” van een rijk Arabisch land. Doordat in voorgaande jaren medewerkers van die ambassade zijn ontvoerd, heeft de familie chauffeur en bodyguard. Mijn zoon was dus “beschermd” op pad. Dat de telefoon van moeder om half 7 uitstond, was frustrerend maar ook verklaarbaar. Ik wist immers dat zij om kwart over 6 moet bidden, en dan ongetwijfeld haar telefoon uitzet. Dat ze de telefoon dan niet direct weer aanzet, is ook goed voorstelbaar. En ik kan dan wel gedacht hebben dat we afspraken dat hij om 6 uur weer thuis zou zijn, wellicht had vriendje`s moeder dat niet zo strikt begrepen. Wellicht stonden ze in de file. En wat is bovendien nou een half uurtje, niks. Ik dacht rationeel na, kon alles verklaren, maar al het redelijke en waarschijnlijke werd vermalen en vermorzeld en ik stond te trillen. Van angst. Kwart voor 7 was het inmiddels en ik kon alleen maar denken aan ontvoeringen en auto-ongelukken. Aan mijn zoon, die ik had overgeleverd aan ontvoeringen en auto-ongelukken. 

Om 10 voor 7 belde vriendje`s moeder mij op. Ze hadden het zo naar hun zin, of zoon nog mee mocht gaan eten. Hij zou over een uurtje worden thuisgebracht. Luchtig ging ik akkoord. Ik hing op en de tranen stroomden over mijn wangen. Verbijsterend, hoe overweldigend groot de angst bleek te zijn. Ik was alleen, man was op reis en ver weg, en zonder kalmerende factor had mijn angst vrij spel. Als een opgefokte kip zonder kop maakte ik mezelf gek met onlogische en onwaarschijnlijke gedachten. De angst was uit mijn broekzak gekropen en had zich op slinkse wijze om mijn nek gedraaid, steeds vaster en vaster. Mijn rationele ik rukte aan de angst, probeerde zijn greep te verzwakken, maar zijn kracht overweldigde me en ik verloor de slag. Confronterend.

Even voor 8 uur was zoon weer thuis. Hij ging zitten op de bank, viel opzij en sliep. Met een gelukzalige glimlach op zijn lippen.
Juni 2013

dinsdag 11 juni 2013

Een tas

Voor mijn zusje maakte ik afgelopen winter een deken. Ze bedacht dat het wel leuk zou zijn om ook wat kussens voor op haar nieuwe bank in dezelfde stof te hebben. Zij vraagt, ik draai. Met liefde. Er was na de kussens nog stof over en het leek haar wel wat voor een tas. Lekker opvallend met veel kleur en print. Vanuit andere hoek had ik de vraag gekregen voor een tas met rits waar een A4 map in zou passen. De tas voor zus werd dus een proefproject: eens kijken of ik dat zonder patroon kan fabriceren. Het resultaat is een tas met verzonken rits waar een A4 map in past, met extra "buitenvakken". Weliswaar een tas die hier en daar schots en scheef is maar he, een kniesoor die daar op let.

 
Ik heb geen kussens in de maat van de hoezen, vandaar een "opgevouwen foto". 



donderdag 6 juni 2013

Ladies in red

Nogmaals het halter-wikkel-jurkje, dit keer voor dochter. Ik had nog net genoeg stof over voor een wikkelrokje voor mezelf.
 





zondag 2 juni 2013

Sportdag

De dag begon veelbelovend. In de schaduw was het nog niet ondraaglijk warm, de kinderen hadden er zin in, de spelletjes waren ouderwets gezellig (met onder meer een waterrace, zaklopen, een driewielerrace en skippyballen). Ouders mochten komen kijken en aanmoedigen, en waren in groten getale aanwezig. De school deelt iedere leerling en zijn of haar ouders in bij een “huis”. Er zijn 4 huizen met ieder een eigen kleur: rood, geel, groen en blauw. Zoon, en wij dus ook, zijn van het groene huis. Bij diverse evenementen, zoals sportdag, worden kinderen en ouders geacht in hun huis-Tshirt te verschijnen en op deze sportdag waren het dan ook de 4 huis-teams die tegen elkaar streden. Er waren zo`n 50 kindertjes van 4 en 5 jaar oud en ongeveer evenveel ouders. 

Tijdens het eerste spelletje keken wij groene ouders vertederd naar onze kindjes die over een bankje liepen, door een tunnel kropen en door hoepels sprongen. Maar we wierpen ook een blik op de andere groepen. En zagen hoe de blauwe ouders twee kinderen tegelijk de race in stuurden en hoe de gele ouders hun kinderen duwden en droegen. De rode ouders zagen dit ook. En toen ging het mis. De groene en rode ouders kregen bij het uiten van hun klachten geen gehoor bij de leraressen, waarop werd besloten de valsspelende teams met gelijke munt terug te betalen. Het gevolg was een chaos van schreeuwende ouders die alle regels aan hun laars lapten en hun kindjes dwongen vals te spelen. Er werd geduwd en getrokken, er werd gevallen en gehuild. En vooral veel geschreeuwd. Sneller! Harder! Hoger! Sommige kinderen renden met een grote lach nog een tandje harder. Sommige kinderen bleven verbouwereerd als aan de grond genageld staan om vervolgens door hun vader of moeder als een bezetene naar de eindstreep te worden gedriewielerd.  

Naarmate het laatste spelletje naderde, werd de sfeer grimmiger. Ouders schreeuwen naar elkaar dat ze vals speelden, leraressen probeerden wanhopig de orde te handhaven, kinderen keken geschokt naar die buitenzinnige vertoning. Na afloop beet een ouder van een verliezend team een kindje uit het winnende team toe dat het alleen maar gewonnen had omdat ze vals hadden gespeeld, waarop het arme kind in tranen uitbarstte. De kinderen werden door de leerkrachten zo snel mogelijk naar hun klaslokaal geleid en de ouders werd dringend verzocht direct te vertrekken. 

Voor zoon en zijn in het buitenland verkerende vader maakte ik wat filmpjes van zoon`s prestaties. Ik sta er zelf uiteraard niet op, maar toen ik de filmpjes terug keek, hoorde ik mezelf wel. Een gillend viswijf. Sneller! Harder! Hoger! 

Ik heb direct na de sportdag met het schaamrood op de kaken voorgesteld dat in het vervolg ouders niet meer worden uitgenodigd. Zodat de kinderen in alle rust van hun dag kunnen genieten en niet worden bedolven onder de hysterische idioterie van hun ouders.

Juni 2013