donderdag 22 februari 2018

De logeerpartij

Onze zoon van net tien heeft sinds het begin van dit schooljaar een sociaal leven waar rekening mee moet worden gehouden. Het leven van een expatkind gaat niet altijd over rozen. De afwezigheid van opa's, oma's, ooms, tantes, neefjes en nichtjes en bovendien het elke keer weer afscheid moeten nemen van vriendjes en vriendinnetjes kunnen een flinke weerslag hebben op een kind. Het zorgt er ook voor dat, afhankelijk van de culturele context van het woonland, uit logeren gaan geen vanzelfsprekendheid is.

Maar ineens zitten we er dus middenin. Binnen zoon's vriendengroepje zijn logeerpartijtjes aan de orde van de dag. In wisselende samenstelling brengen ze middagen door met videospelletjes, zuignapbrakende geweren, trampoline springen, monopoly en bij voorkeur pizza eten. Vervolgens duiken ze in hun slaapzakken om de volgende ochtend hetzelfde programma nogmaals af te werken. Ik ken de ouders van de vriendjes inmiddels goed en heb dan ook geen probleem met zo nu en dan een logeerpartij.

Na een aantal keer logeren bij de vriendjes kwam het onvermijdelijke moment dat wij 'aan de beurt' waren. Zoon stelde voor om zijn vriendjes allemaal tegelijk uit te nodigen. Mijn eerste reactie was een hartgrondig nee, maar later bedacht ik me dat ik de keuze had tussen een reeks weekenden volgeboekt met telkens een ander logeervriendje, of één weekend volgeboekt met een hele troep logeervriendjes. Hoe meer ik mijn gedachten hier over liet gaan, hoe meer voordelen ik zag in het groepsplan. Zes zelfstandige tienjarige jongetjes die elkaar vermaken, zich zelf aan- en uitkleden, hun eigen tas uit- en inpakken en voldoende goede manieren hebben om mij niet tot wanhoop te drijven. Zoon's hoopvolle blikken deden de rest. De logeerpartij was een feit.

De jongens vermaakten elkaar inderdaad geheel volgens plan. De zuignapbrakende geweren werden uit de rugzakjes gehaald, de videospelletjes kwamen aan bod, er werd monopoly gespeeld en ze sprongen op de trampoline. Ze maakten hun eigen pizza en aten die daadwerkelijk op. Aan tafel bekroop me niettemin het gevoel dat ik de logeerpartij wellicht enigszins had onderschat. Onze vijf gasten waren stuk voor stuk beschaafde, wel-opgevoede jongetjes. Heb je ze één voor één over de vloer, dan gedragen ze zich hier ook naar. Maar in een groep verandert de dynamiek. De tafel was niet groot genoeg voor naast de zes jongens ook dochter en onszelf. De jongens zaten dus met elkaar aan tafel en de supervisie zat op afstand. Deze afstand bleek een stimulerende factor voor onderdrukte neigingen tot kattekwaad. Heel hard en met volle mond boven elkaar uit schreeuwen. Alles met de handen doen. Veel eten op de grond laten vallen. Om de tafel rennen. Zich begraven in de crèmekleurige bank ondanks de met tomatensaus besmeurde handen. Niet meer luisteren naar de supervisie. Wij zijn gezegend met twee rustige kinderen en dit tafereel, in combinatie met mijn drang naar rust en orde, deed me naar adem happen. Zoon, die natuurlijk heel goed weet hoe zijn moeder in elkaar zit, zat braaf heel rustig aan tafel te eten terwijl hij mij zoete glimlachjes toewierp. “Jij bent de coolste mama”, zeiden die glimlachjes. Ik beet op mijn tong en gaf hem een knipoog. “Dat ben ik zeker!”

Tegen de tijd dat de afgesproken bedtijd naderde, nam de opwinding en daarmee de wanorde toe. Iedereen wilde met zijn luchtbedje naast iedereen liggen, pyjamas vlogen door de lucht, evenals de tandpasta. Meewarig vroeg ik mijzelf af wat ik dan had verwacht. Zes tienjarige jongetjes, dat vraagt om een laat-maar-waaien mentaliteit en om een flexibiliteit die ik mijzelf graag zou toedichten maar die duidelijk een roemloos achterhoede gevecht levert in mijn arsenaal aan karaktereigenschappen. Toch kwam ook aan deze dag een eind en slechts twintig minuten na de streeftijd lagen er zes jongetjes rustig in hun slaapzak, vier van hen met de knuffel stevig in de armen geklemd.

Op dag twee werden onze gasten allemaal geheel volgens plan vóór twaalf uur opgehaald. De komende weken ga ik heel bewust genieten van logéloze weekenden, om daarna met nieuwe moed weer een actieve bijdrage te leveren aan het bloeiende sociale leven van onze zoon.
Februari 2017

zondag 4 februari 2018

Eloise jurk


Ik zag hier en daar de Eloise jurk van MinnieMie voorbij komen en besloot het er op te wagen. Ik was er namelijk niet helemaal zeker van of dochter het model zou zien zitten. 

Ik had nog een mooie lap zwart liggen en een zwart witte paspel. Daarmee scoorde ik want dochter is fan van zwart tegenwoordig. En nadat ik het geheel iets had ingenomen en het patroon had verlengd, was ook het model helemaal naar haar zin. 

Dus, een ver-over-de-knie zwarte Eloise met een zwart wit randje tussen boven- en onderstuk, aan de hals en aan de mouwen.