zaterdag 25 april 2015

De hutkoffer IX


Een bloes die ooit van oma was, werd een jurkje voor kleindochter.



Zwart wit trekt dochter uiteraard niet aan. Maar een vleugje fuchsia doet wonderen. Zij is bereid zwart wit te gaan, maar dan moet ik ook overstag en een strikje toevoegen. Een strikje, brrrr. 


zaterdag 18 april 2015

Op oefening

We zijn op oefening geweest. “Het is nu of nooit”, zei de dame van het reisbureau. Maandenlang waren we al op zoek naar een vliegticket naar willekeurig welk land in Zuid-Amerika. Nu we waarschijnlijk over een aantal maanden naar een ander deel van de wereld zullen verhuizen, wilden we graag de twee weken paasvakantie benutten om een ons nog onbekend land in de regio te bezoeken. Dat is vanuit V. makkelijker gezegd dan gedaan. Maar toen belde de dame van het reisbureau een week voor de vakantie zou beginnen en zei “Het is nu of nooit”. De prijs was hoog, de bestemming ons niet onbekend. De bestemming was E., het land waar we vijf jaar hebben gewoond. Aangezien het nu of nooit was, besloten we dat het nu moest zijn. De knoop doorgehakt, werden we met het uur enthousiaster. Twee weken reizen door het ons zo geliefde E., het land waar man en ik elkaar leerden kennen, waar we trouwden en waar onze zoon werd geboren. Zoon had al vaak gezegd dat hij ´zijn land´ graag wil leren kennen. Dit was de kans. We maakten een lijst van alle plekken die we onze kinderen graag wilden laten zien en die we zelf graag weer wilden zien. Veel te veel voor twee weken uiteraard, maar uiteindelijk maakten we een plan, een nostalgische tour vol herinneringen.

En zo gingen we gevieren op oefening. We gingen namelijk met de rugzak. Hoewel inmiddels lang geleden, gaan man en ik graag met de rugzak op de bonnefooi op vakantie om een land te ontdekken. Met jonge kinderen zonder enige rugzakervaring leek het ons evenwel een goed idee om eerst op oefening te gaan. Oefening in de ruime zin van het woord: behalve de aanwezigheid van twee grote rugzakken, kwam weinig aan onze reis in de buurt van het concept “backpacken”. En toch was het een goede oefening. We hebben veel geleerd.

Zoals gezegd, was onze baggage verdeeld over twee grote rugzakken. Hoewel voor de hand liggend, was ik toch ergens in de loop der jaren vergeten hoe onhandig die grote rugzakken zijn. Je hebt nooit iets bij de hand, hebt altijd net nodig wat onderop ligt (hoe slim en vooruitziend je de boel ook hebt ingepakt) en bent dus eindeloos aan het leeghalen en her-inpakken. 

Van een ons onbekend land ontdekken was geen sprake. Sterker nog, het land voelt als een thuis. Het was een feest van herkenning en herinnering. En toch ontdekten we vanalles. Niet alleen bezochten we een aantal plaatsen die we nog niet kenden, ook zagen we dat wat we al kenden, met een nieuwe blik. De blik en beleving van de kinderen. Zij zagen dingen die wij nooit eerder zagen en maakten dat de vakantie voor ons evengoed een ontdekkingsreis was als voor hen. 

Teruggaan naar een land waar je jarenlang woonde en werkte, betekent ook een weerzien met vrienden en oud-collega´s. Als één van die fantastische mensen je vervolgens hun auto aanbiedt voor een dag of tien, dan accepteer je dat dankbaar. Een echte backpacker verplaatst zich niet per auto. Een backpacker op oefening wel. We doorkruisten een deel van het land ook per bus. Dat ging prima. Maar het voordeel van de auto is dat op het moment dat ineens een kinderblaasje op knappen staat, er direct gestopt kan worden voor een plaspauze. Hadden we ons uitsluitend per openbaar vervoer verplaatst, dan hadden we op de lange trajecten ongetwijfed een spoor van bussen met natte stoelen achtergelaten.

Het concept “op de bonnefooi” hebben we ook grof geweld aangedaan. Het leek ons geen aangenaam plan om elke avond na aankomst op de plaats van bestemming met twee vermoeide kinderen op zoek te moeten gaan naar een slaapplaats, zeker in een algemene vakantieweek. Ik regelde dus voor vertrek onze slaapplaatsen. Zo sliepen we een paar nachten bij verschillende vrienden, verbleven we in een simpele hosteria, in een klein hotel, in een een strandcabaña zonder muren maar met muggennet aan de warme kust, in een knusse kamer met openhaard en elektrische dekens op de koude hoogvlakte, en in een knalroze zigeunerwagen in de vallei van de kolibris. We kenden het land, de afstanden, de routes en zodoende liep het allemaal gesmeerd en hebben we uiteindelijk meer kunnen doen en zien dan wanneer we op de bonnefooi waren gegaan. 

We hebben veel geleerd. Onze kinderen zijn makkelijke reizigers. Zolang we altijd iets te eten en te drinken, wc papier en een vest bij ons hebben, kunnen ze de wereld aan. Zoalng ze genoeg nachtrust krijgen, genieten ze met volle teugen. We hebben ook geleerd dat we geen twintig meer zijn. Sliepen we ooit zonder problemen wekenlang op een krakkemikkig bedje met doorgezakt matras en her en der een verdwaalde kakkerlak, de veertig gepasseerd wil het lijf na een nacht of vijf heel erg graag een schoon en stevig bed, een eigen badkamer en een goede douche. Op slippertjes rondbanjeren met een grote zware rugzak op de rug gaat ook niet meer. Stevig schoeisel heeft het lijf nodig. 

En zo was deze oefening een uitstekende voorbereiding op het ´echte werk´. Dat we met onze kinderen nog veel meer van de wereld zullen gaan zien, staat als een paal boven water. Het rondtrekken vonden ze geweldig. Elke dag was het weer spannend wat ze zouden gaan zien, wat ze zouden beleven. Elke keer als we op een nieuwe bestemming aankwamen, juichten ze dat ze het er zo geweldig vonden, dat ze er voor altijd zouden willen blijven. Een betere uiting van genoegen konden we ons niet bedenken. Elk jaar worden wij een jaartje ouder, maar zij een jaartje sterker. Nog even, en ze hebben volledige controle over hun blaas en zijn hun rugjes sterk genoeg om hun eigen rugzak te dragen. 

We zijn op oefening geweest, maar gaan binnenkort voor het echte werk. We zijn er bijna klaar voor.
April 2015

woensdag 8 april 2015

Op vakantie



Pink Stitches Boxy Pouch, uit soepel tafelzeil met bloemen. 
Momenteel voor twee weken mee op vakantie in de rugzak als toilettas!