Er zijn vele mijlpalen in het leven van kleine kinderen en hun ouders. Een van deze mijlpalen is voor mij het moment waarop ik niet langer de nieuwe woordjes van mijn kind opschrijf. Bij zoonlief was dat moment daar toen hij 18 maanden oud was. Hij had toen een woordenschat van ruim 100 correct uitgesproken woorden en begon zinnetjes te maken van 2 woorden. Elke dag kwamen er vele nieuwe woorden bij en dat was het moment om te zeggen: mijn zoon praat. Onze dochter leek wat langzamer te gaan maar ineens, 19 maanden oud, is ook haar moment daar. Ruim 100 correct uitgesproken woorden en korte zinnetjes en elke dag komen er vele nieuwe woorden bij. De mijlpaal.
En ze heeft de smaak te pakken. Vooral in het maken van zinnetjes lijkt ze een bijzonder genoegen te scheppen. De hele dag is ze bezig woordjes aan elkaar te plakken. Vaak klinken de zinnetjes nog wat robotachtig, alsof ze echt nadenkt terwijl ze taalkundig aan het formuleren is. Kom – kijken – mama. Laat – kaka – zien. Vorige week verraste ze ons met een zinnetje van maar liefst 4 woorden: meer water alsjeblieft papa (eigenlijk waren het er 5 want ze zei het in het spaans). Trots!
Dat laatste zinnetje klinkt bijzonder goed opgevoed. Als je haar hoort praten lijkt ze ook echt een engeltje. Broerlief geeft haar een autootje te leen: “dank!”. Ze neemt haar appelsap in ontvangst: “dank!”. Ze wil dat je haar helpt om iets te pakken: “alsjeblieft mama”. Als ik haar iets vraag waarop ik graag ja wil horen: “ja mama”. Of als nee het gewenste antwoord is: “nee mama”. Keurig met 2 woorden. Als een engeltje. Haar acties evenwel zijn die van een bengeltje. Ze zegt “ja mama” en knippert lieflijk met haar lange wimpers, maar doet “nee mama”. Ze zegt “nee mama” en knijpt haar grote ogen verlegen toe, maar doet “ja mama”. En zo vernielt ze de muziekinstallatie. Maakt ze tijdens elke autorit haar gordel los. Pakt altijd de autootjes af van haar broer. Blijft stug de brokken van de hond in de waterbak gooien. Rukt de pop-up boeken van broer kapot. Blijft proberen de oogjes van de pop naar binnen te duwen. Blijft proberen de boekenkast in te klimmen. Botst met alle kracht met de driewieler van broer tegen de deuren aan. En tegen de meubels aan. En tegen haar familieleden aan. Blijft volhardend de koelkast leeghalen. En de afvalbak. Spuugt op elke mier die ze tegenkomt.
Zul je lief zijn en goed luisteren, lieve dochter van me? “Ja mama.”
November 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten