zondag 20 februari 2011

dinsdag 15 februari 2011

Vrouw van zekere leeftijd

Ouder worden we vanzelf. Tot vandaag vond ik dat niet erg. Het gaat redelijk geleidelijk dus je went vanzelf aan je eigen ouder wordende ik. Het vel wordt slapper, de rimpels dieper, de ogen vermoeider. Ik kan nog wel eens schrikken als ik ineens een foto van mezelf zie, “oud en moe”, maar dat ebt ook snel weer weg, want het doet er ook eigenlijk niet toe: ik voel me niet oud. De tijd waarin ik me druk maakte over een kilo meer of minder, over pukkeltjes en zonnebruin, ligt ver achter me. Dat maakt me oud en dat vond ik tot vandaag niet erg.

Vandaag liep ik met manlief op straat. Een jongeman passeerde ons, stootte mij per ongeluk aan en verontschuldigde zich, “ perdon seƱora”. Ik merkte terloops op dat het me vreemd in de oren klinkt als iemand me “mevrouw” noemt. Waarop manlief de legendarische woorden uitsprak: “m’n lief, je bent geen jonge meid meer, je bent nu eenmaal een vrouw van zekere leeftijd”. En dat in het spaans, wat de opmerking een nog net wat dramatischer randje gaf.

Mijn man houdt heel veel van mij. Maar ik voel me ineens oud.
Februari 2011