dinsdag 27 maart 2012

Ruilhandel

Mijn goede vriendin K. heeft geheel begrijpelijk besloten om dit land te verlaten. Ze laat ons een campingbed en autostoeltje na, in ruil voor een rok en een korte broek voor dochter en zoon. Ze zocht zelf de stofjes uit uit m´n stoffenkast en de patronen: beide patronen had ik reeds eerder gemaakt. Ik zal K. zeker missen, maar hoop dat ze haar innerlijke rust en gevoel van veiligheid weer snel zal hervinden.




Stofjes van Vermiljoenshop en Bambiblauw.

woensdag 21 maart 2012

Krullen

Het blijft wonderlijk, en tegelijkertijd zo logisch, dat kinderen van dezelfde ouders zo verschillend kunnen zijn. Onze zoon is rustig, zachtaardig, sociaal, meelevend en gevoelig. Hij is voorzichtig, soms wat bangig, huilt vrij snel, heeft veel oog voor detail en een grote verbeeldingskracht. Op school was hij reeds tweemaal “star of the week” omdat hij zo goed instructies opvolgt en altijd zo beleefd is tegen volwassenen en lief voor zijn klasgenootjes. En natuurlijk is hij, zoals hij dat ons zelf dagelijks verzekert, heel stoer. Onze dochter is een wildebras, een pittige tante, een durfal. Ze is grappig en bijdehand. Ze is vrijwel nergens bang voor, springt in het diepe en als ze flink valt staat ze bont en blauw weer op en springt verder zonder daar al te veel tranen om te vergieten.

Maar toch lijken ze ook op elkaar. Beide kinderen zijn heel liefdevol en dol op het geven en krijgen van knuffels en kussen. Ze zijn dol op boeken lezen en met water spelen en konden allebei al vroeg goed praten. Ze hebben allebei een net iets getint Spaans huidje en werden allebei in stuit geboren. En bij hun geboorte hadden beide kinderen prachtige donkere krulletjes.

Ik ben dol op donkere krullen. Manlief heeft er een hoofd vol van. Toen ik hem leerde kennen hingen ze tot halverwege zijn rug. Na een paar jaar werden ze kort geknipt en nu heeft hij een - nog net zo mooi - hoofd vol korte donkere krullen.

Zoonlief hield zijn prachtige krullenbos tot hij 3 jaar oud was. En met krullenbos bedoel ik niet wat omhoogkrullende piekjes in de nek maar een hoofd vol echte krullen. Zo prachtig! Ze zijn inmiddels verdwenen. Als hij lang haar zou hebben zouden de krullen weer tevoorschijn komen volgens de kapper, maar het is te warm hier en zoonlief zweet teveel. Hij wil graag kort haar en hij is ook prachtig met kort haar, zij het zonder krullen.

Onze dochter is inmiddels bijna 2 en zij zit nog volop in de – iets minder donkere - krullen. Het haar groeit flink en wat een krullen! Het worden nu van die echte pijpenkrullen, ik kan er eindeloos naar kijken, prachtig vind ik ze. Ze springen als zij springt, ze dansen als zij danst, ze lijken boos als zij boos is, ze schateren als zij schatert.

Ik ben dol op donkere krullen. Mijn man heeft ze. Mijn zoon had ze. Mijn dochter heeft ze. Mijn hond heeft ze. En ik heb een bosje dun, steil, peper-en-zoutkleurig haar. C´est la vie.
Maart 2012

maandag 19 maart 2012

Een jasje

Voor ons kleine Spaanse nichtje Claudia maakte ik een klein gevoerd jasje. Niks misgegaan dit keer! Sommige stukjes moesten met de hand worden afgewerkt. Ik ben daar eigenlijk te ongeduldig voor maar deed het toch en eerlijk is eerlijk, het ziet er zeker zo mooi uit.



Stof van de Vermiljoenshop, patroon weer uit het boek van Le Provost.

donderdag 15 maart 2012

Ouderwets

Gisteren voelde ik me ouderwets. Een vriend vertelde mij dat hij binnenkort een weekje naar New York gaat. Een van de dingen die hij daar wil doen is een Ipad kopen. Hij vindt het namelijk erg belangrijk dat zijn dochter daar mee om leert gaan. Heden ten dage kan men de ogen niet meer sluiten voor het feit dat technische snufjes deel uit maken van de dagelijkse realiteit, zei hij, en het is bijzonder praktisch als je reeds op jonge leeftijd een zekere technische kennis opdoet. Zijn dochter is vier jaar oud. Ze kan nog niet lezen en schrijven, maar, zo werd mij verteld, op de Ipad kan je tekenen, en kleuren. Ik opperde voorzichtig dat dat toch ook heel goed gaat met kleurpotloden en papier.

Ik weet natuurlijk ook dat er steeds meer technische snufjes op de markt komen en dat ook kinderen daar op steeds jongere leeftijd mee in aanraking komen. Wij zullen onze kinderen ook niet laten verworden tot buitenbeentjes door ze de toegang tot dergelijke electronica halsstarrig te blijven ontzeggen. Maar vier jaar oud en een Ipad, ik vind het verbazend. En ik vroeg me gisteravond af of ik nou zo ouderwets ben.

Vanochtend vertelde ik het Ipad verhaal aan een vijftal moeders wiens kinderen in dezelfde peuterspeelzaalgroep zitten als onze dochter. We treffen elkaar elke 2 weken en ontbijten dan gezamenlijk en genoeglijk. Alle vijf moeders hebben een Iphone of Blackberry, twee hebben ook een Ipad. Alle vijf moeders waren het evenwel roerend met mij eens en vonden het ook erg vergaand om een kind van vier een Ipad ter beschikking te stellen. Dat vond zelfs de moeder die afgelopen weekend een feestje had georganiseerd voor de tweede verjaardag van haar zoon en daaraan 40.000 dollar had uitgegeven. Ook zij vond het buitensporig. Dan kan ik toch zo ouderwets niet zijn?
Maart 2012

maandag 12 maart 2012

Draken

De helft van de cursustijd ging afgelopen zaterdag naar het zoeken van een manier om de druk van het voetje op de stof iets te verminderen zodat er minder aan de stof wordt getrokken bij het naaien en de boel niet zo gaat krullen. Mijn tricot-frustratie bleek namelijk maar deels aan mij en vooral aan het machien te liggen. Het bleek niet te verhelpen. Dus moesten we improviseren met de te gebruiken steek waardoor de binnenkant niet echt netjes is geworden, maar goed, dat ziet (bijna) niemand. Aan de buitenkant is het T-shirt geslaagd.



Ik vond echter de mouwen te lang en te wijd. En er was nog stof over. Dus maakte ik zondag nog een draken T-shirt, waarbij de mouwen en onderkant gewoon werden omgezoomd (tweelingnaald met succes ingewijd). Ik vind dit een betere versie. En voor degenen die zien dat de draken scheef aflopen: dat is de stof, eerlijk waar. De zijkanten zijn recht!





Stof van Bambiblauw; eerste patroon op cursus getekend; tweede patroon (iets aangepast) uit Vetements faciles filles & garcons

Ik beloofde mijn zoon chocola voor een korte fotosessie. Ik kreeg echter, ondanks de chocola, niet meer gedaan dan de volgende serie... Hoe dan anderen dat toch? Kijk bijvoorbeeld eens hier, twee prachtige modellen en zie ook de fantastische produktie van hun mama!








vrijdag 9 maart 2012

Inpakken en wegwezen

Het was een overval als uit een boekje. Ze had net haar kinderen van 2 en 4 voor hun middagslaapje op bed gelegd, ging hun kamer uit, draaide zich om en zag 5 mannen voor zich staan. Ze kreeg een pistool tegen haar slaap gedrukt. Ze pakten alles wat ze voorhanden kregen. Laptops, fotocamera, telefoon, huis- en autosleutels, kleding. Ze wilden geld, veel geld. Ze wilden de kluis. Maar er was geen kluis in het huis. Ze wilden goud. Maar er was geen goud in het huis. Gelukkig was er wel een aardig geldbedrag in huis: als je gewapende overvallers niks kan geven, wordt het gevaarlijk. Ze werd niet lichamelijk mishandeld, maar nadat de overvallers de buit binnen hadden gehaald werd ze aan haar bed vastgebonden. Met een nagelschaartje dat in het nachtkastje lag, wist ze zichzelf te bevrijden. De kinderen hadden overal doorheen geslapen.

Dergelijke overvallen zijn hier in C. aan de orde van de dag. Het is de stad met de meeste moorden per dag. Kinderen worden ontvoerd in parken, bij het in- en uitgaan van school. Autos worden onder je vandaag gestolen. Dagelijks zijn er express-ontvoeringen. Gewapende overvallen op straat of aan huis zijn dagelijkse kost. Het is een eng land. Je weet het. Het spookt vaak door je hoofd, je hoort doorlopend verhalen. Je krijgt van werk uit cursussen over hoe ontvoeringen te voorkomen en hoe te reageren als je er toch het slachtoffer van wordt (want voorkomen is vrijwel onmogelijk). Je krijgt als “vrouw-van” een eigen radio waarmee je direct contact kan leggen met de veiligheidsdienst. Want je hebt het typische slachtoffer profiel. En toch lijkt het nog altijd ver-van-je-bed.

Tot vandaag. Vandaag werd mijn goede vriendin K. thuis overvallen. Het was een overval als uit een boekje. En het was allerminst ver-van-mijn-bed.

We wonen in C. vanwege ons werk voor een humanitaire organisatie. Elke paar jaar verhuizen we naar een nieuwe post en we kunnen niet kiezen waar we worden geplaatst. Het zijn vaak de minder gangbare plaatsen waar het werk het interessantst is. Maar er zijn grenzen. En terwijl ik met op scherp staande zenuwen voor de vierde keer nakijk of alle deuren op slot zitten (manlief is voor werk op reis, dat is hij gemiddeld een week per maand), begin ik me af te vragen waar mijn grens ligt.
Maart 2012

woensdag 7 maart 2012

Macaroni

Mijn vierdaagse vakantie naar Caribisch eiland C. is alweer voorbij. Goede vriendin M. en ik lieten de kinderen bij de vaders en vertrokken vorige week met goede zin richting zee. Het was zoals verwacht. Aan de ene kant heerlijk om even geen rekening te houden met slaaptijden, gezonde maaltijden en etenstijd, heerlijk om je uren te kunnen verliezen in een boek en eindeloos te kunnen snorkelen. Heerlijk om met een goede vriendin urenlang te kletsen en tranen met tuiten te lachen. Aan de andere kant de wetenschap (en mijn moeder had nog zo gezegd: bel nou niet naar huis!) dat zoonlief het weliswaar moeilijk had maar zich echt heel kranig hield, maar dat dochterlief, ziek en ellendig, doorlopend om mama huilde. Een dergelijk uitstapje is voor mij het herhalen waard maar dan als dochterlief iets ouder is en net als haar broer begrijpt wat “mama is 4 daagjes op vakantie en komt dan weer terug” betekent.

Bij thuiskomst was ik op heel veel voorbereid. Dat, hoewel het al 9 uur ´s avonds was, zoonlief vanwege mijn terugkeer stuiterend van opwinding klaarwakker in zijn bedje zou zitten. Dat was inderdaad het geval. Dat in mijn enigszins manisch opgeruimde ogen het huis niet geheel aan kant zou zijn. Dat was maar deels het geval. Het huis was opgeruimd en aan kant, zelfs naar mijn maatstaven, er lag slechts een hangmat vol onopgevouwen (maar schone) was op mij te wachten en het bed was niet opgemaakt: met een grote grijns deelde manlief mij mee dat hij mij om een uur of 10 pas thuis verwachtte en ´s ochtends reeds had bedacht dat hij op dat uur rustig kon zeggen dat hij al wat in bed had liggen lezen. Hij houdt van me zoals ik ben. Waar ik evenwel in het geheel niet op was voorbereid, was Macaroni.

De school tegenover ons huis had een bazaar georganiseerd op de zondag dat ik er niet was. Zoonlief had de aankondiging zien hangen en wilde er graag heen en dus bezochten mijn man en kinderen de bazaar. Mijn lieve man vertelde mij dat hij op deze bazaar werd overvallen door een intens gevoel van nostalgie. Ouderwetse spellen, ouderwetse prijsjes, alles kleinschalig en oergezellig. Het deed hem aan de Spaanse bazaars uit zijn eigen jeugd denken. Volgens manlief werd onze zoon bij binnenkomst direct meegevoerd door een alleraardigste non (het is een nonnenschool) die uitriep dat ze voor zo´n schattig jongetje een heel leuk spelletje hadden met hele leuke prijsjes. Zoonlief geintrigeerd en vastberaden, manlief overmand door nostalgie en machteloos. Naar eigen zeggen. Uiteraard won het schattige jongetje het hele leuke prijsje. En hij noemde het Macaroni.

Toen ik om 9 uur ´s avonds thuis kwam en zoonlief stuiterend van opwinding in zijn bedje aantrof, werd ik na een paar oerstevige knuffels en kussen direkt bij de hand genomen om Macaroni te leren kennen. Een piepklein donszacht geel kuikentje. Zo´n kuikentje dat bruut bij de moeder is weggerukt om op een feestje als prijsje te dienen en gedoemd is tot een vroege dood. Zo´n kuikentje waar een vierjarig jongetje terstond tot over zijn oren verliefd op wordt, dat eindeloos door kleine, onzekere en daardoor ietwat knijpende kinderhandjes wordt opgepakt en geaaid, dat wordt overladen met kusjes en liefde. Daar zat Macaroni, in een kartonnen doosje met een schaaltje water en broodkruimeltjes.

Nadat zoonlief in slaap was gevallen, vroeg ik manlief hoe hij zich dat had voorgesteld. Een kuiken dat waarschijnlijk op korte termijn zal overlijden, zoonlief met een gebroken hart achterlatend. Een kuiken dat misschien onverwacht sterk is en overleeft. In een huis in de stad, met weliswaar een patio, maar zonder gras en zonder wormen. In een huis met een hond. Een hond die Macaroni reeds op zondag in de bek had genomen maar nog net niet had doorgebeten op het moment dat manlief tussenbeide kwam. Een kuiken in een gezin dat nogal eens op pad is. Wie zorgt er dan voor een kuiken? Een kuiken, dat een kip wordt. Of een haan. Mijn hemel, het kan ook een haan worden. Mijn man ziet over het algemeen met zijn beste wil de obstakels niet die ik torenhoog op de weg zie staan. Zijn collega wil vast voor Macaroni zorgen als wij op reis gaan. En als Macaroni wat groter is, dan geven wij hem of haar in adoptie op een grote boerderij. Zoonlief begrijpt dat heus wel. En tot die tijd zit Macaroni prima in zijn kartonnen doosje.

Ik ben zo iemand die zelfs het babyratje dat we een paar maanden geleden in de wcpot vonden, eigenlijk heel schattig vindt. En dus sloot ik kleine zachte gele Macaroni direkt, ondanks alle obstakels, in mijn hart. Hoewel ik absoluut geen kip, laat staan haan, wil zolang ik geen huis met tenminste een flinke tuin heb, heb ik Macaroni toch direct naar een grotere doos verhuisd waar ik een klein tuintje heb aangelegd en een zacht warm holletje heb gemaakt (manlief noemt het “Macaroni´s chalet”). Hoewel ik genoeg te doen heb, voel ik me verplicht om Macaroni elke ochtend een tijdje te laten spelen op de patio, in het zonnetje en in de plantenbakken. Ik moet daar natuurlijk bij blijven anders valt hij of zij uit de plantenbak op de grond, wordt door een overvliegende papagaai opgepikt of door de hond in de bek genomen. Als Macaroni hard piept snel ik naar zijn doos om te kijken of alles in orde is en knuffel hem of haar tot de rust is wedergekeerd. Inmiddels is het kuiken, ook niet dom, natuurlijk dol op mij en zit het liefst in mijn nek onder mijn haar, lekker warm, te poepen.

Net terug van vakantie maakte ik diezelfde avond nog een warme kruik voor Macaroni. Daar was ik niet op voorbereid. Daar had ik me ook met geen mogelijkheid op kunnen voorbereiden.
Maart 2012

donderdag 1 maart 2012

Broccoli

Het begon toen ze ´s middags wakker werd. Enigszins slecht gehumeurd. Altijd een voorbode van een uitdagende middag. We gingen naar het park.

Willen jullie naar het park? Jaaaa! Wat willen jullie doen, klimmen, krijten, schommelen? Ze wil schommelen. Dochterlief is dol op schommelen. Tot ze in de schommel zit. Ze krijst. Wil je eruit? Nee! Wat wil je dan? Hard schommelen! Ok. Hard schommelen. Ik duw. Ze krijst. Ik stop de schommel. Wil je er uit? Ja. Ok. Ik maak aanstalten om dochter uit de schommel te tillen. Ze krijst. Wil je er uit? Nee! Wil je schommelen? Ja, hard! Ok. Ik duw. Ze krijst. Nee! Ok. Niet hard schommelen. Wil je zacht schommelen? Nee! Wil je eruit? Nee! Ik zucht. Zij krijst.

´s Avonds staat er onder meer broccoli op het menu en zelfgesneden ovenfrietjes. Tot voor kort was broccoli favoriet, maar niets zo veranderlijk als een klein mens. Ze wil geen broccoli. Ik ben consequent. Eerst je broccoli opeten, dan frietjes. Nee! Broccoli vliegt door de keuken. Eerst je broccoli opeten, dan frietjes. Nee! Alsjeblieft, mama, frietjes! Krokodillentranen. Ik ben consequent. Eerst je broccoli opeten, dan frietjes. Ze krijst. Ik zucht. Mama, alsjeblieft, een frietje! Eerst een stukje broccoli, dan een frietje. Nee! Nog meer broccoli vliegt door de keuken. Ik ben consequent. Zonder eten onder de douche. Ze krijst. Niet uitkleden! Ze krijst. Water op mijn buik! Ok. Water op haar buik. Ze lacht. Ze krijst. Nee! Geen water op mijn buik! Geen zeep! Ik zucht. Zij krijst. Enigszins schoon, en nat in de handdoek gewikkeld neem ik haar mee naar haar kamer om haar pyama aan te trekken. Ze krijst. Nee! Geen pyama! Geen luier aan! Beentjes worden met volle kracht in mijn buik gestoten. Vuistjes gaan hardhandig richting mijn gezicht. Nee! Ze krijst.

En dan opeens lacht ze. Nog kletsnat gaat ze rechtop zitten en zegt: “En nu eerst broccoli opeten.” En zo zit ze even later in haar handdoek gewikkeld intens tevreden haar broccoli te eten. En daarna haar ovenfrietjes. Ik zucht. Zij lacht.

Het zal een fase zijn. Toch?
Februari 2012