Ik huil niet snel. Het verdriet moet echt diep ingrijpen, de pijn moet echt venijnig zijn, de film uitermate dramatisch, of het voorval ondraaglijk grappig. Of er overkomt een dierbaar iemand iets zo vreselijks dat het denken aan hem of haar en de pijn die de persoon moet doorstaan mij zo´n verdriet doet voelen dat ik huil. Gebeurde het maar nooit…
De laatste keer dat ik huilde was gisteren. Mijn moederhart weende en mijn tranen vloeiden. Na hun bijzonder aangename bezoek van 10 dagen vertrokken mijn ouders weer naar Nederland. Al op de eerste dag van hun verblijf hadden ze onze dochter heel treffend getypeerd als een doerak. Klopt als een bus: een bengel, een deugniet, een dondersteen (Van Dale). Ze maakte haar naam vervolgens helemaal waar tijdens de 10 dagen met opa en oma. Maar op het moment dat opa en oma in de taxi stapten om naar het vliegveld te vertrekken, veranderde dochterlief in een wanhopig huilend mensje, hartverscheurend roepend om oma en opa, “Opa! Oma! Auto, nee! Omaaa! Neeee! Opa, kom!!!” Dikke tranen, intens verdriet. Een half uur lang was ze ontroostbaar, toen ging ze slapen. Maar het eerste wat ze sinds gistermiddag zegt als ze wakker wordt is: “Opa?! Oma?!”
Het herinnert me aan de tranen van zoonlief zo´n twee jaar geleden. Mijn moeder belde, ik kon even niet uitgebreid kletsen, we spraken af dat ze 10 minuten later zou terugbellen. Terwijl ik met zoonlief aan het spelen was ging de telefoon. Ik zei tegen mijn zoon: We moeten eventjes stoppen met spelen, oma belt! Waarop hij met een opgetogen smoeltje, vol hoop en verwachting naar de voordeur rent, de deur opengooit en uitroept “Oma!! Oma!!” En dan moet je uitleggen dat oma aan de telefoon is en niet voor de deur staat. De teleurstelling, het verdriet, de tranen. Het moederhart weende en de tranen vloeiden.
December 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten