zondag 29 juli 2012

Het bruidje

Ons nichtje vroeg heel lief of ik misschien een bruidsjurk voor haar wilde maken voor in de verkleedkist. Het (Ikea) vitragegordijn werd bijgeleverd dus het was zo gepiept. Ze straalde!



Nichtje: Ik ga trouwen!
Oma: Met wie ga jij trouwen?
Nichtje: Met neef!
Oma: Wat leuk!
Neef: Ik ga trouwen!
Oma: Met wie ga jij trouwen?
Neef: Met nichtje!
Oma: Wat leuk! Dan zou jij eigenlijk een mooi pak met een hoge zwarte hoed moeten hebben.
Neef: Nou, ik ben zo ook mooi genoeg hoor!

Macaroni II

Dankzij Miss Creatuurtje en het "pay it forward" inititatief hebben we een nieuwe Macaroni in onze armen kunnen sluiten! Ze is prachtig, hilarisch en gezellig, en geliefd bij de hele familie. Ze kwam samen met 3 met lavendel uit eigen tuin gevulde kipjes en 2 hele lieve kaartjes. Veel dank Miss Creatuurtje, het is prachtig!




dinsdag 24 juli 2012

Van fietstassen en aubergines

Alledaagse dingen die doorgaans onopgemerkt aan mij voorbijgaan, worden soms ineens onderwerp van mijn volle aandacht. Iemand maakt er een opmerking over, je leest iets en plotseling wordt een onopvallendheid een prominent aanwezig onderwerp van aandacht.

Zo werd ik een paar jaar geleden ingewijd in de massale trend van de gebloemde fietstas. Inderdaad zag ik ineens overal, werkelijk overal, gebloemde fietstassen voorbij komen, al dan niet gecombineerd met een krat voorop, liefst versierd met plastic bloemenslinger. Dit jaar zie ik ze beduidend minder. De trend is voorbij, de tassen geruimd. Maar ik kijk nog altijd naar elke fietstas die voorbij fietst.

Het gekoer van duiven heb ik altijd een aangenaam geluid gevonden. Op zondagochtend, aan het eind van een lome middag: een onopvallend aanwezig achtergrond gekoer. Totdat mijn vader mij er vorig jaar op attent maakte dat duiven heel beleefd koeren: “Hoe gaat het, met u? Hoe gaat het, met u? Goed!” En verdraaid, elke duif in de tuin koert het, urenlang. Het gekoer van duiven wordt nooit meer wat het was.

Een paar weken geleden vertelde de moeder van een zwemgenootje van onze kinderen dat ze ooit een documentaire over Zweden had gezien. Het viel haar op dat alle Zweedse vrouwen hetzelfde gekleed gingen. Allemaal in dezelfde stijl, dezelfde kleur. Het is haar altijd bijgebleven en ze vroeg zich nu af of dat in Nederland ook het geval is. Uiteraard loop ik nu vergelijkend door Nederland. Kleden Nederlandse vrouwen zich allemaal hetzelfde? Ik vind eigenlijk van niet. Wel zie ik dit jaar opvallend veel strakke taps toelopende en liefst gekleurde spijkerbroeken met korte laarsjes, maar in de tijdschriften die ik onlangs kreeg, komt die combinatie ook veelvuldig voor waardoor het waarschijnlijk een van de internationale modetrends van 2012 is, die niet zozeer de Nederlandse vrouw als wel de modevolgende vrouw typeert. Eenmaal geconstateerd hebbend dat niet alle Nederlandse vrouwen zich hetzelfde kleden, blijf ik niettemin vergelijkend observeren.

Aubergine is een favoriete groente in ons huidige woonland, maar ook in onze vorige 2 woonlanden. We eten het dan ook regelmatig. Helaas is de aubergine in V. nogal, laten we zeggen, onberekenbaar. Het aanbod is gevarieerd. Grote aubergines, kleine aubergines, aubergines die er onrijp uitzien, bruin verschrompelde aubergines. Het maakt niet uit welke je kiest, altijd is er de - aanzienlijke - kans dat de aubergine vol wormen zit. Met als gevolg dat het geplande eten niet door kan gaan. We hebben tegenwoordig altijd een ingevroren maaltijd voor 4 achter de hand voor het geval dat de bruikbare hoeveelheid van de reeds dubbel ingekochte aubergines niet toereikend is. Kort voor vertrek verzuchtte mijn echtgenoot tijdens een ontdooide achter-de-hand maaltijd voor 4 dat dergelijke onberekenbare aubergines op de markt in Nederland waarschijnlijk niet voorkomen. De markt, ik ga er graag heen en als ik in Nederland ben, breng ik indien mogelijk mijn vrijdag- en/of zaterdagochtenden door tussen de kramen. Deze keer dus lettend op de aubergines. En ik keek mijn ogen uit. Alle aubergines glimmen, hebben een prachtig gaaf velletje en zijn van vrijwel dezelfde afmeting. Net als de courgettes. En de komkommers. En de winterpenen. De kroppen sla, de tomaten, de appels, de meloenen. Ik zie ze al mijn hele leven in de kramen liggen, maar pas nu dringt de perfectie van het aanbod op de Nederlandse markt ten volle tot mij door. Ik zie overal “eerlijke bananen” die toch bij ons uit de buurt vandaan zouden moeten komen, maar zo mooi glad en geel glimmend zie ik ze thuis niet. Gewend aan onze doorgaans verschrompelde komkommers, soms gerimpelde courgettes, bij tijd en wijle bruin gevlekte wortels, vaak slap hangende sla, regelmatig zwart uitgeslagen bloemkool, door blauwe wormpjes bevolkte broccoli en vrijwel altijd door wormen bezeten aubergines, doen de Nederlandse groente en fruit ineens kunstmatig perfect aan.

Soms wordt het alledaagse ongewoon, net zoals soms het ongewone alledaags wordt.
Juli 2012

zondag 22 juli 2012

Cadeautjes

Alles is overhandigd dan wel verstuurd.
Wat zakjes (Miss Stik), een potloodrol (Madame Zsazsa), zonnebrilzakjes (By MiekK).

Oudpapiertassen of anderszins opbergtassen. De (zeer stevige) stoffen kocht ik jaren geleden in E. en pas nu vond ik de perfecte bestemming. Wederom By MiekK.


zondag 15 juli 2012

Ouderlijk thuis

Voor het eerst sinds een jaar heb ik het koud. Dikke jas aan, sjaal om. Ik ril van koud genot. Ik zit op de waranda van mijn ouders en kijk naar de grijze wolken die in hoog tempo voorbij komen. Grote donkergrijze wolken, regenbuien, af en toe een straaltje zon. Het is 17 graden, soms 19. De kinderen zitten in de zandbak, dik ingepakt en intens tevreden. Ze fietsen rond, eten boterhammen met hagelslag en gele vla als toetje. ’s Avonds gaan ze samen in het grote bad en ze slapen als roosjes. Onze dochter kijkt haar ogen uit. O kijk mama, een fiets! En nog een fiets! En nog een fiets! En nog meer fietsen! Wat hoor ik mama? Dat is de wind. Wat hoor ik opa? Dat is een kraai, meisje. Wat hoor ik oma? Dat zijn duiven, kind. We varen heen en terug met de pont. Nog een keer!

Voor onze dochter is alles nieuw. Zoonlief herkent nog veel. Voor mij is alles als vanouds. Alsof er niks verandert, alsof ik hier gisteren nog was. Het huis waar ik ben geboren. De kamer die 18 jaar de mijne was. De stad waar ik 18 jaar heb gewoond. Kleine dingen veranderen, elk jaar staan er wel een paar meubels anders in huis, zijn er weer andere winkels in de stad, maar de essentie verandert niet. Hier liggen mijn wortels, ik herken de geuren, proef de herinneringen, voel de rust van “thuis” zich weer in mijn wezen nestelen. Ik ben geen heimwee mens. Ik heb geen heimwee naar Nederland, maar geniet van thuiskomen, een paar weken terug naar het nest.

Onze kinderen groeien op in diverse landen, in verschillende huizen. De een heeft 3, de ander 2 nationaliteiten. Ze spreken 3 talen. Waar liggen hun wortels? Wat antwoorden ze straks als ze gevraagd wordt waar ze vandaan komen? Voelen ze zich overal thuis of voelen ze zich in zekere mate ontheemd, zonder nest? We verhuizen altijd met een flinke container, de hele inboedel reist met ons mee. Op die manier wordt elk willekeurig huis ons thuis, met onze oude vertrouwde spulletjes, de oude vertrouwde geuren, herinneringen aan de landen waar we hebben gewoond. We hebben een aantal Nederlandse en een aantal Spaanse tradities en feesten uitgekozen en die vieren we trouw elk jaar, met dezelfde rituelen en gebruiken. Vaak op onszelf teruggeworpen, vormen we een hecht gezin.

Het land waar wij wonen als onze kinderen volwassen zijn, is wellicht een land waar ze nog nooit zijn geweest. Waar voor hen geen herinneringen liggen en waar ze de geuren niet herkennen. Maar misschien voelen ze zich er toch thuis en liggen hun wortels daar waar ons gezin samen is, omringd door onze oude vertrouwde spulletjes en de mengelmoes aan rituelen en gebruiken die ons nest zo eigen maken. Ik voel een diepgewortelde hoop dat de basis die wij nu leggen, later genoeg blijkt te zijn om onze kinderen het gevoel te geven dat ze een rotsvast ouderlijk thuis hebben, een plek waar hun wortels liggen, waar ze herinneringen proeven en geuren herkennen. Ooit hoop ik het gevoel dat ik nu heb hier op de waranda van mijn ouders, te herkennen in de stralende ogen van onze kinderen.
Juli 2012

woensdag 11 juli 2012

Handbagage

Wat naaiwerk betreft is het eigenlijk de moeite van het melden niet waard. Twee rechthoekige zakken, gevoerd en met rits. Voor wie met kleine kinderen een lange vliegreis gaat maken is het evenwel misschien een goede tip. Na vele vliegreizen met handbagage vol kinderspul, telkens op staan om van boven het hoofd het een en ander in en uit de tassen te halen, wilde ik nu eens georganiseerd op weg. Ieder kind een eigen zak, gevuld met leesboek, kleurboek, schrijfboek, stickers, gevulde pennenzak, doosje lekkers, drinkbeker en slaapknuffel. Het geheel in de zak aan de stoel voor ze en voila, alles georganiseerd bij de hand. Het werkte uitstekend!



zaterdag 7 juli 2012

Hollands fris

Ik bedacht me op de eennalaatste dag voor vertrek dat het in Nederland natuurlijk niet altijd warm is. Zoonlief heeft nog een vest dat weliswaar wat krap wordt maar dit jaar nog prima dienst kan doen. Dochterlief heeft evenwel echt alleen maar zomers goed in de kast hangen. Ik bestelde een patroontje voor een jasje en dat ligt in Nederland op me te wachten maar in alle eerlijkheid zit ik natuurlijk niet op dag 1, of 2, al achter moeder`s machien. Dus, zo bedacht ik me, moest er nog even snel een jasje voor dochterlief in elkaar gezet worden voor de Hollands frisse dagen.




Inmiddels getest en goed bevonden!


woensdag 4 juli 2012

Op de valreep

De lijst met "wat nog te doen voor vertrek" is natuurlijk veel te lang. Dit kreeg ik nog net gedaan.



Op basis van deze tutorial van anni-tas.

dinsdag 3 juli 2012

Lange broeken

Het is de laatste weken weer bloedheet. Warm is het altijd, maar bij vlagen is het bloedheet. Zodra je buiten komt, voelt het alsof de zon terstond een krater in je hoofd brandt, alsof de zolen van je slippers onmiddellijk aan de grond vast smelten. Het zweet begint spontaan te lopen. Bloedheet. Dichte schoenen kan ik hier niet verdragen, lange mouwen evenmin. Blote benen daarentegen vind ik hoogst onaangenaam: blote benen plakken. Hier draagt men voornamelijk polyester. Ik zou me er benauwd schreeuwend uitscheuren. Wijd katoen is mijns inziens het best draagbare tijdens de bloedhete weken.

Onze zoon heeft een duidelijke kijk op kleding. Hij weet precies wat hij wanneer wil dragen. Doortastend eenvoudig: een lange spijkerbroek. Zodra het schooluniform uit gaat, gaat de lange spijkerbroek aan. Altijd. Warm, bloedheet: een lange spijkerbroek. Ik heb mijn zoon al tenminste 1,5 jaar niet in korte broek gezien. De exemplaren in zijn kast moeten inmiddels veel te klein zijn. Ze liggen daar maar. Zoals ook zijn sandalen daar maar liggen. Want er gaan geen sandalen onder de lange spijkerbroek: daar gaan het liefst regenlaarzen onder. Lang, dicht, dik en warm. Zoonlief weet wat hij wil.

Zo gaat hij dus langgebroekt en dichtbeschoend door het leven. Langgebroekt, dichtbeschoend en zwetend. Onze zoon zweet naakt, laat staan met een spijkerbroek en rubberlaarzen aan. In straaltjes loopt het langs zijn slapen, zijn voorhoofd, zijn nek, zijn oren. Hij ziet er doorgaans uit alsof hij net onder de douche vandaan komt, haren fris gewassen. Hij stoort zich er evenwel allerminst aan. Langgebroekt en dichtbeschoend voetbalt hij in de bloedhitte, springt hij urenlang op de trampoline en danst hij hiphop tot het tijd is om onder de douche te gaan.

Onze zoon weet wat zijn opties zijn, is zich bewust van de consequenties en kiest weloverwogen wat hij wanneer wil dragen. Zwetend gelukkig.
Juli 2012    

maandag 2 juli 2012

Lolly-zoete herkansing

Het bleef knagen, dat racerback dress fiasco. Ik ging voor de herkansing en had nog een stuk knalroze, wat gestreepte boordstof en een stukje oranje: een lolly-zoet geheel. Maar ik ben er reuze tevreden mee. Ik maakte nu de maat 3-4 jaar, hoewel ik wist dat het wat groot zou uitvallen. Maar ze groeit er vanzelf in.




zondag 1 juli 2012

Allegaartje

Met dank aan de wegwijzers: ik gebruikte de uitleg van Spiegelstiksels en dat leverde een keurig afgewerkte pennenzak op.


Ook maakte ik nog een zonnebrilzakje volgens de uitleg van ByMiekk. Gewoon voor mezelf. Ha! 


En een broek van manlief, jaren geleden tijdens een vakantie in Midden-Amerika gekocht (klinkt bekend, niet?) en helemaal op gedragen, werd - om de slijtgaten heen knippend - een broek voor zoonlief. Zijn hiphopbroek. Hij toont hem in zijn standaardposes ("moet dat nou echt, weer fotos?"). Patroon van Dana.