donderdag 29 december 2011

Hip

Een jaar geleden dacht ik nog dat ik redelijk oudbollig was, zo tevreden achter de naaimachine. Kon me niks schelen, ik was tevreden achter het machien. Ik begon, maar kwam er uiteraard heel snel achter dat willen niet vanzelfsprekend leidt tot kunnen. Dus begaf ik mij op het internet, zoekend naar uitleg, voorbeelden en leidraad. En wat bleek? Naaien is hip! Ik vond een indrukwekkende hoeveelheid tutorials en blogs van naailiefhebsters, boordevol ideeen, voorbeelden en uitleg. Met name de belgische blogs zijn een genot om te volgen. Een internet vol gelijkgestemden. En niet alleen het internet: de dame van de naaimachinewinkel in D. vertelde mijn ouders die daar voor mijn machien wat aanvullend material kochten dat er volop cursussen worden gegeven en men overal volop aan het zelfmaken is. Het schijnt dit jaar ook helemaal hip te zijn om gebreide kerstballen in je kerstboom te hangen. Daar kwam ik te laat achter: klinkt reuzegezellig, gebreide ballen in de boom en in Nederland hangen de bomen er natuurlijk vol mee en is het weinig origineel; hier had ik er zeker de blits mee gemaakt.

Nou is wat hip is natuurlijk hip in bepaalde kringen. Naaien wordt vast nog door velen oudbollig gevonden. Gebreide kerstballen ook. In die kringen is men wellicht dol op koken. Blogs vol. Of tuinieren. Of lezen. Of dansen, politiek, vintage, fotograferen, wijwaterbakjes, fitness, schaken, urinoirs, otters, kunst, rolschaatsen. Bedenk het en er is een kring voor. Mijn lieve echtgenoot is dol op rol. Rol? Rol. In S. was hij een fanatiek rol-speler. Nu hier in V. is hij dat wederom. En verdraaid, er is een hele kring waarin rol heel hip is, zelfs hier. Terwijl ik achter het machien zit, bereidt manlief zich voor op zijn wekelijkse rolavond. Personages, achtergronden, puntensysteem, deugden en zwakheden, wapens en scenarios. Voor mij een ver-van-mijn-bed-show. De roleros praten over hun spel van die avond, over muziek, kleding, evenementen, alles op de een of andere manier gerelateerd aan rol. Er gaan termen over tafel waar ik nog nooit van heb gehoord, er wordt gelachen om dingen die bij mij nog geen blik van herkenning oproepen. Ik maak duidelijk geen deel uit van de rol-kring. Maar ik kan dan ook niet overal hip in zijn.
December 2011

Aangekomen (I)

De eerste cadeautjes zijn bij hun nieuwe eigenaar aangekomen: een gevoerd vlinderrokje met paspel voor nichtje en een bijpassend rokje met tweezijdig draagbaar giletje voor pop van nichtje. Ware modellen!




zondag 25 december 2011

SMS

Tijdens het kerstdiner gisteren ontving ik een sms. Een sms van Hugo C., president van V. Hij noemde me ´compañera´. Het ging over geluk, gerechtigheid en sociale gelijkheid. Met mij ontvingen miljoenen mensen hier in V. hetzelfde bericht. President C. was aldus aanwezig bij miljoenen kerstdiners. Hij werd gelezen, besproken, bediscussieerd, genegeerd, vervloekt, geprezen. Geliefd of gehaat, maar hoe dan ook aanwezig. En daar was het hem vast om te doen.
December 2011

vrijdag 23 december 2011

Leegte

Wekenlang zijn mijn naaimachine en ik in de weer geweest. Stoffen kiezen, patronen tekenen, naaien naaien naaien, uithalen en weer opnieuw beginnen, proberen, leren, genieten. Aan kleine kleerhangertjes hingen ze allemaal, de maaksels, steeds groter werd de verzameling, steeds bonter, alles bij elkaar aan het touw van de hangmat die uitnodigend maar vergeten hing te hangen. Niet één maaksel was perfect, hier en daar wat scheef, hier en daar een plooitje dat niet hoort, maar toch mooi. Ik zag het plezier dat ik had in het maken terug in het resultaat.

En nu zijn ze leeg. De kleerhangertjes zijn leeg. De maaksels zitten in de koffer van mijn ouders, op weg naar hun nieuwe eigenaar. Precies zoals de bedoeling was. Maar ik voel een leegte, alsof een stukje van mij in die koffer zit dat ik eigenlijk wel had willen behouden. Mijn maaksels en ik, samen gingen we door dalen en triomfeerden we op pieken, bloed, zweet en tranen, nachtelijke uurtjes, de eerste keer paspel, de eerste keer biais, de eerste tas, de eerste keer tricot, de eerste beer, de eerste slof, de eerste voering, de eerste broek… Al die eerste keren zitten nu in de koffer. En ik kijk weemoedig naar mijn hangmat, naar het lege touw, maar ook naar de uitnodigende ronding, het zachte wiegen… niks doen, wat lezen, wat slapen, lome warmte, zacht zwoel briesje… Aan de andere kant staat evenwel “mijn kast”, met weer nieuwe stofjes en patronen, voor mij meegenomen uit Nederland, en ik weet dat ik nog voor kerstmis goed en wel voorbij is weer met frisse moed nieuwe maaksels aan het spinnen ben. Wat een voorrecht!
December 2011

Het moederhart

Ik huil niet snel. Het verdriet moet echt diep ingrijpen, de pijn moet echt venijnig zijn, de film uitermate dramatisch, of het voorval ondraaglijk grappig. Of er overkomt een dierbaar iemand iets zo vreselijks dat het denken aan hem of haar en de pijn die de persoon moet doorstaan mij zo´n verdriet doet voelen dat ik huil. Gebeurde het maar nooit…

De laatste keer dat ik huilde was gisteren. Mijn moederhart weende en mijn tranen vloeiden. Na hun bijzonder aangename bezoek van 10 dagen vertrokken mijn ouders weer naar Nederland. Al op de eerste dag van hun verblijf hadden ze onze dochter heel treffend getypeerd als een doerak. Klopt als een bus: een bengel, een deugniet, een dondersteen (Van Dale). Ze maakte haar naam vervolgens helemaal waar tijdens de 10 dagen met opa en oma. Maar op het moment dat opa en oma in de taxi stapten om naar het vliegveld te vertrekken, veranderde dochterlief in een wanhopig huilend mensje, hartverscheurend roepend om oma en opa, “Opa! Oma! Auto, nee! Omaaa! Neeee! Opa, kom!!!” Dikke tranen, intens verdriet. Een half uur lang was ze ontroostbaar, toen ging ze slapen. Maar het eerste wat ze sinds gistermiddag zegt als ze wakker wordt is: “Opa?! Oma?!”

Het herinnert me aan de tranen van zoonlief zo´n twee jaar geleden. Mijn moeder belde, ik kon even niet uitgebreid kletsen, we spraken af dat ze 10 minuten later zou terugbellen. Terwijl ik met zoonlief aan het spelen was ging de telefoon. Ik zei tegen mijn zoon: We moeten eventjes stoppen met spelen, oma belt! Waarop hij met een opgetogen smoeltje, vol hoop en verwachting naar de voordeur rent, de deur opengooit en uitroept “Oma!! Oma!!” En dan moet je uitleggen dat oma aan de telefoon is en niet voor de deur staat. De teleurstelling, het verdriet, de tranen. Het moederhart weende en de tranen vloeiden.
December 2011

donderdag 22 december 2011

Piñata zakjes

Zal ik wel... zal ik niet... en ik kon het toch niet laten. In plaats van de gebruikelijke plastic zakjes besloot ik de piñata zakjes voor zoon´s feestje zelf te maken, met de eerste letters van de naam voorop. De piñata op de achtergrond. Ik had het al voorspeld.... En wat was hij blij!!






De tas

Mijn lieve moeder wilde graag een nieuwe tas. Ze zocht zelf de stof uit, het model (gelukkig net het model waarvan ik een zeer duidelijke handleiding heb!) en voila, de tas voor mams!



Cadeautjes (III)

De laatste cadeautjes zijn af, allemaal net op tijd. En nu op weg naar Nederland!

vrijdag 9 december 2011

Te dik

Toen onze dochter werd geboren was ze niet groot. Mijn man en ik zijn allebei redelijk lang dus ze had best groter kunnen zijn bij haar geboorte dan de bescheiden 49 cm en 3075 gr. Volgens mij was ze klein gebleven om haar geboorte goed te laten verlopen: ze lag immers in stuit en is er zo ook op natuurlijke wijze uitgekomen. Zodra ze echter ter wereld kwam, is ze begonnen met eten en groeien en daar is ze niet meer mee opgehouden. Ik dacht dat zoonlief een goeie eter is en dat is hij ook, maar dochter slaat alles. Broodmaaltijd? Als het aan haar ligt eet ze niet 1, niet 2, maar wel 4 boterhammen. En nog een hele banaan. En een bak yoghurt. Ontbijt? Na haar brinta het liefst nog een appel en een boterham. Warme maaltijd? Niet 1, maar toch tenminste 2 keer opscheppen. Uiteraard krijgt ze niet zoveel te eten en zorgen we dat ze veel beweging krijgt. Dat is makkelijk want ze is een actieve tante die geen seconde stilzit. En toch zijn we beland op het punt waarop de kinderarts vandaag tegen ons zei: ze moet gewicht verliezen.

Dat betekent: uw kind is te dik. Ze is 20 maanden oud, 84 cm lang en weegt een goede 12 kilo. Percentiel 85. Ze ziet er stevig uit. Niet als een kind met ernstig overgewicht en dat heeft ze ook niet, maar er moet dus toch wat af. Ik vraag me eerlijk gezegd af hoe we dat voor elkaar gaan krijgen. Zoetigheid en vettigheid krijgt ze niet en bewegen doet ze veel. Maar over 3 maanden hebben we de volgende controle en dan gaat ze onverbiddelijk weer op de weegschaal van de kinderarts. Komkommersoepjes, droge boterhammen en verplicht 5 blokjes om per dag en vervolgens zodra dochterlief slaapt stiekem de rest van de familie bijvoeren? Dochter inschrijven voor peutergym, peuterzwemmen, peuterdansen en peuterkarate?

Ik ben zelf reuzebenieuwd hoe we dit gaan aanpakken!
December 2011

Hoewel ik eigenlijk alleen fotos plaats van m´n maaksels maak ik hier een uitzondering (dat zou ik eigenlijk ook moeten doen voor de etalagepoppen), dus bij deze een paar recente fotos ter illustratie:



donderdag 8 december 2011

Cadeautjes (II)

Nog een paar dagen en mijn ouders zijn er. Dus ik draai overuren om de cadeautjes af te krijgen!


De meeste mooie stofjes die ik gebruik komen van hier, zoals de kippenhok met vosjes stof, de sneeuwwitje stof, de cirkels met vogels en de boerderijstof, de feestjurk stof met groene cirkels, de takelwagenstof en de uiltjesstoffen.

Zonnegeel

Nog een klein jurkje met een klein broekje en kleine slofjes: dit keer voor een klein meisje dat elk moment geboren kan worden in Duitsland en als het goed is in de kleertjes past als de zon weer gaat schijnen.


Het dilemma

Dochterlief gaat 3 ochtenden per week naar de peuterspeelzaal. Ze is dol op actie en kindjes en bij gebrek aan buurkindjes, vriendenkindjes en neefjes en nichtjes vinden we het belangrijk dat ze omgaat met andere kinderen. Prima geregeld zo. Ware het niet dat onze dochter elke dag naar de peuterspeelzaal wil. En hier word ik geconfronteerd met een innerlijke strijd, een dilemma dat mijn principes op hun grondvesten doet schudden.

Ik vind namelijk dat ik geen kinderen heb gekregen om ze vervolgens uit te besteden. Ik vind het belangrijker dat mijn kinderen overdag bij papa of mama zijn, dan dat we een groot huis hebben in een mooie buurt en 2 autos voor de deur waardoor we vastzitten aan financiele verplichtingen en ons “gedwongen” zien beide te werken. Het mag dan misschien soms aangenaam zijn om de veeleisende baan van ouder te kunnen ontvluchten tijdens kantooruren, voor mij persoonlijk valt het niet te rijmen met hoe ik als ouder wil zijn. Kleine kinderen kosten energie en ruimte voor jezelf of een stomende carriere is er niet, maar als je niet bereid bent je tijd en energie aan je kinderen te besteden, waarom dan ouders geworden?

Kort geleden vertelde een dierbare vriendin me dat er tijdens een sociale bijeenkomst vol bewondering werd gesproken over een gezin met 4 kinderen wiens ouders beide een drukke goed verdienende voltijds baan hebben. En 5 dagen per week oppas in huis. “Hoe doen ze dat toch! Knap hoor!” Ik vind dat de wereld op zijn kop. Knap? Je besteedt je kinderen uit en vertrekt naar je werk. Niks knaps aan. Bewonderenswaardig is mijns inziens de ouder die zelf 4 kinderen grootbrengt!

Maar goed, dochterlief wil dus elke morgen naar de peuterspeelzaal. Op de dagen dat ze thuis is, staat ze ´s ochtends te springen onder de haak waar haar rugzakje aan hangt en roept: “Ik ook! Ik ook!” Als we na broerlief te hebben weggebracht naar huis rijden in plaats van naar de peuterspeelzaal, wordt er weer met groots drama geroepen “Ik ook! Ik ook!” Stampvoeten van woede kan ze. Ze wil ook.

Mijn principes zijn tegen. Eerlijkheidshalve kan ik ook argumenten vóór bedenken. Het zijn maar 3 uurtjes. Ze slaapt maar 1 uur ´s middags dus er blijven nog heel veel uren over die ik met haar kan doorbrengen. 20 maanden lijkt nog jong maar deze jongedame is volledig baby-af. Niet alleen is ze groot fysiek gezien, ze is ook groot in haar doen en laten, in haar praten en haar willetje. En ze wil.

En dus is het dochter´s wil tegenover mama´s principes. Wie zou dat gaan winnen…
December 2011

(De enige die wordt aangesproken in het bovenstaande ben ik zelf. Het verwoordt mijn ideeen, principes en dilemmas, mede gebaseerd op mijn ervaringen als zowel buitenshuis werkende moeder als thuis zijnde moeder. Een ieder ander heeft zijn of haar eigen ideeen en principes en geeft zijn of haar eigen invulling aan zijn of haar leven, al dan niet als ouder. En daar hebben mijn woorden dus ook geen betrekking op!)

zaterdag 3 december 2011

Roosjes

Eergisteren werd de kleine Gabriela geboren, 18 dagen te vroeg, dus dat was nachtwerk gisteren om de cadeautjes op tijd voor ons bezoek vandaag af te krijgen. Een klein jurkje, een klein broekje, een beertje en twee kleine slofjes, met heel veel roosjes en dank aan Gabriela´s mama die mij een geweldig boek vol patronen uitleende van onder meer een klein jurkje, een klein broekje, een beertje en twee kleine slofjes!




Very British

Zoonlief gaat sinds september naar de British School. Gisteren kwam hij thuis en vertelde ons het volgende. “Als mijn vriendinnetje zich stout gedraagt op school, dan zeg ik tegen haar: O my goodness!” How very British!
December 2011

donderdag 1 december 2011

Cadeautjes (I)

Mijn lieve ouders komen op bezoek om de 4e verjaardag van onze zoon te vieren. Heerlijk! Een paar van mijn maaksels zullen na het bezoek in hun koffer naar Nederland reizen. Hier alvast een voorproefje, maar het hele werk komt er pas op als het bij de begunstigden is aangekomen, anders is de verrassing er af!