zaterdag 21 december 2013

Fijne stofjes

Warmtekussentjes met lijnzaad a la By Eva Maria.




Kussens voor op de Spaanse bank.



Twee Ipad hoezen naar "Stof voor durf het zelvers".


En na al deze leuke kleine projectjes heb ik na de vakantie geen excuses meer om het maken van man`s overhemd nog langer uit te stellen...




donderdag 12 december 2013

Ongewenste liefde

Of ik op de hoogte was van het incident waar zoon bij was betrokken, vroeg de muzieklerares. Dat was ik niet. Ze ging er voor zitten en vertelde.

Een week eerder was haar dochter, jaargenootje van zoon, thuisgekomen met gekwelde blik. Desgevraagd zei ze dat zoon haar een stoot op de borst had gegeven en dat ze pijn leed. Waarom hij dat gedaan had, wist ze niet, zei ze. De muzieklerares, de vreedzame inborst van zoon kennende, vond het een vreemd verhaal. Ze besloot navraag te doen bij haar dochter`s leraar. Die was niet bekend met het incident en stelde voor zoon`s lerares te polsen. Die besloot, eveneens niet op de hoogte en verbaasd over de vermeende hardhandigheid van zoon, tot op de bodem uit te zoeken wat er was voorgevallen.

Later die dag riep zoon`s lerares grijnzend de muzieklerares bij zich. Ze was tot op de bodem geraakt en had de werkelijke toedracht van het voorval achterhaald. Negen meisjes, allemaal jaargenootjes van zoon, hadden een nieuw spelletje bedacht. Dat wil zeggen, geheel nieuw was het niet, het werd voorheen al regelmatig gespeeld door drie van de meisjes, hetgeen zoon af en toe thuis deed verzuchten dat hij er wel een beetje moe van werd. Dat was met 3 meisjes. Nu waren het er negen. Negen meisjes die achter zoon aanrenden en hem in een hoekje dreven om vervolgens één voor één met getuite lipjes zoon een zoentje op zijn mond te geven. Acht zoentjes lang kon hij zich beheersen, maar zoentje negen was de druppel. Hij duwde meisje negen, de dochter van de muzieklerares, van zich af en zette het op een lopen. Ontsnappend aan een overdosis ongewenste liefde. 

De meisjes werden op het matje geroepen. Zoon ging vrijuit. Zelfverdediging. Toen ik hem later terloops vroeg of de meisjes hem nog wel eens kusjes proberen te geven, antwoordde hij dat dat soms nog wel gebeurt. “Gék word ik er van”, rollende ogen. “En wat doe jij dan als ze achter je aankomen?” “Hard wegrennen. Ik ben toch sneller dan zij.” En toen begreep ik waarom hij niets over het incident had gezegd. Negen ongewenste zoentjes moeten incasseren is erg, maar niet hard genoeg kunnen rennen om aan de meisjes te kunnen ontsnappen, is erger.  

Ik ben benieuwd hoe lang hij de liefdevolle zoentjes nog zal willen ontvluchten.
December 2013

zondag 8 december 2013

Groot, groter, grootst

Op verzoek maakte ik nog eens een oud-papiermand naar de tutorial van ByMiekk. Leuk om te maken en blijkbaar leuk om te krijgen, want toen een vriendin het turqouise exemplaar zag, vroeg ze of ik er alsjeblieft voor haar een wilde maken als strandtas. Dat werd het exemplaar met uitbundige bloemen, geheel passend bij haar bruisende persoonlijkheid.

 
 
 
 
                    En toen kwam er ook nog een (mannelijk) verzoek voor een groot exemplaar. En met groot, bedoel ik GROOT.
 
 
Gevolgd door twee middelmaatjes, cadeaus voor de "spel-vrienden". Voor het vervoeren van veel spellen, uiteraard.
 

 



vrijdag 6 december 2013

Kerst-geklungel

Teveel cadeautjes. Teveel cadeau-momenten die allemaal door elkaar lopen. Op de dag dat de kinderen hun schoen mochten zetten (cadeautje van de sint), verloor zoon, 5 jaar oud, zijn vijfde tand (cadeautje van "ratoncito Perez"). De dag erna, eergisteren, was de kerst-show op school (cadeautje van de kerstman). Gisteren kwamen vijf vriendjes van zoon spelen ter ere van het feit dat hij over een paar weken jarig is (cadeautjes van de vriendjes en, zoals hier te doen gebruikelijk is, cadeautjes voor de vriendjes). Zaterdag pakjesavond (cadeautjes van de sint). Sint komt dit jaar niet zelf langs omdat de ambassade heeft besloten het sinterklaasfeest te schrappen wegens de situatie hier te lande (leg dat je kinderen maar eens uit), maar pakjesavond thuis gaat uiteraard gewoon door. Zondag kerstdiner met vrienden (cadeautjes van en voor de vrienden). Over 2 weken zoon`s verjaardag (cadeautjes van alle kanten) en begin januari driekoningen, hetgeen naar Spaanse traditie met, jawel, cadeautjes gevierd wordt. En dan probeer ik nog wat kleinigheidjes te vinden voor de familie, maar dat zal dit keer niet veel cadeautjes opleveren. De regering heeft veel, heel veel winkels gedwongen hun prijzen te verlagen, waardoor er eindeloze rijen gretige mensen voor de vaak letterlijk nagenoeg lege winkels staan. De prijzen worden verlaagd omdat alles te duur was en men het leven niet meer kon betalen, maar nu de prijzen zijn verlaagd, koopt men ineens het driedubbele, er wordt gekocht om het kopen. Maar de winkeliers zullen hun winkels niet meer vullen, en straks in januari zitten we hier met z`n allen met de kater.
 
Maar goed, teveel cadeautjes dus. Als klap op de vuurpijl is het hier gebruikelijk om de juffen en meesters en alle mensen waar je maar enigszins een band mee hebt (de zwemleraar, het schooltransport, de skateleraar, de masseuse, de man op de hoek van de straat die de auto`s in de gaten houdt, de vuilnismannen, de mannen van het water, de elektriciteitsopnemers, de cassieres, en ga zo maar door) een cadeautje te geven met kerst. Geld en/of een geschenk. Mensen geven hier zilveren horloges, voedselpakketten, juwelen, groot, groter, grootst. Ik ben die rare buitenlandse en knutsel een middagje met mijn kinderen een paar kerstkaarten in elkaar met een tekening, een kerstdetail en klaar zijn we. Want we houden het nuchter en bovendien, ik heb geen tijd.
 
Dus zocht ik naar ideetjes voor snelle knutselcadeautjes. Ik vond er een paar. Een vilten kerstboompje. Maar waar het boompje dat ik als voorbeeld nam, uit 20 rondjes vilt bestaat, moest ik 64 rondjes (flut)vilt knippen om het op een boom en niet op een ingezakte taart te doen lijken. Het resultaat hangt nu hier in huis, leuk, maar ik heb geen tijd om heel veel keer 64 rondjes vilt te knippen.
 

Vervolgens zag ik een vilten kersthanger. Leuk. Maar zonder steekjes bleek het wat saai. Ik zette me aan wat haastige steekjes, maar heel veel hangers met steekjes was uiteraard uitgesloten.

 
















Uiteindelijk werden het kerstboompjes van foam. Kleine boompjes, want zelfs foam is niet vrij verkrijgbaar ("U mag slechts 2 velletjes per kleur per persoon kopen"). Regenboog-foam-boompjes en kaarten met ijsstokjes-kerststal en gekochte kerstboomhangertjes. 
(En dan straks de hele cadeautjes-verzin-ellende weer opnieuw aan het einde van het schooljaar. Ik zou er in januari mee moeten beginnen.) 
 
 
Tussen de bedrijven door werd ik ook nog geacht om zoon te voorzien van een egel-outfit voor de kerst-show. Een egel. Geen sneeuwman, of rendier of ijsbeer, nee, een egel. Gelukkig viel het mee, wat foam, lijm en witte verf en in een uurtje was de stekelrug gemaakt. In plaats van een masker ging er een flinke hand gel in zoon`s haren, haarlak erover, punten in de witte vingerverf en vervolgens zou ik een snoetje op zijn gezicht tekenen. Maar toen zoon de middag van de show snotterend uit school kwam, besloot ik toch een heel simpel masker te maken dat op zijn voorhoofd zou komen. Want een neus vol snot en voortdurend gewrijf over, rond en in de neus gaan niet samen met een geverfd smoeltje. Uiteraard was er toen geen tijd meer om fotos te nemen dus dat moest even snel tegen zoon`s zin bij aankomst op school. De egel.
 


  Dochter speelde Maria en de jurk met sjaal gaf school haar te leen. Dat noem ik praktisch. Want ik naai graag zelf, maar geen verkleedkleren die vervolgens nooit meer gedragen worden. ("Als ik nou eens als superheld verkleed zou mogen gaan, dan zou ik die shows nog wel leuk vinden en dan zou ik het pak ook wel vaker willen dragen", aldus zoon.)
 

 
  
       

donderdag 28 november 2013

Jacob en Jacob

Voor de winterweken ieder kind een Jacob in babyrib.




 
 
Beide broeken kregen een extraatje aan de zakrand. Het idee van de rits zag ik ooit op een blog, weet niet meer waar bij Eva Maria. Geniaal idee! Ik had alleen een stuk blauwe rits over dus het valt niet erg op, maar het is voor herhaling vatbaar.
 

maandag 25 november 2013

Zwart en wit

Voor de begrafenis van mijn vader kocht ik een jurkje. De oude vakantievodden die ik bij me had, voldeden uiteraard niet voor dit belangrijke afscheid. Ik droeg het jurkje op die intens verdrietige dag en nam het mee naar huis. Sindsdien zie ik het elke dag opnieuw in de kast hangen. Het begrafenisjurkje. Weggehangen in een hoekje, alsof het het jurkje is dat het verdriet veroorzaakt. Niet waar, uiteraard. Het gemis veroorzaakt het verdriet. Ik pakte het jurkje gisteren uit de kast en probeerde er met andere ogen naar te kijken. Een leuk jurkje dat bij me past. Wat zou mijn vader van het jurkje hebben gevonden? Zwart en wit. Dat wit zou hij hebben gewaardeerd. Hij had het niet zo op zwarte kleding en pleitte altijd voor wat kleur. “Het had een jurkje van je moeder van vroeger kunnen zijn”. Ik hoor het hem zeggen.

Ik hoor hem heel veel zeggen, sinds ik weer thuis ben. Vanuit een soort zielsbehoefte om mijn vader toch dichtbij te kunnen houden, schiet voortdurend de vraag door mijn hoofd wat hij ervan zou hebben gevonden. De bami die ik vorige week maakte en net iets te pittig was uitgevallen, zou hij heerlijk hebben gevonden. Bij die dolle bui van de kinderen, zou hij een wenkbrauw hebben opgetrokken. De boterham die ik vanochtend voor mijzelf maakte met dik, dik extra pure hagelslag, zou hem grijnzend hebben doen opmerken dat ik op het punt stond een flinke portie sterk reetverzwarende middelen tot mij te nemen. De kussens die ik aan het maken ben voor de bank in ons Spaanse huis, zou hij vast mooi hebben gevonden. Hij zou hard gelachen hebben om mijn dagelijkse – vergeefse - poging om vroeg naar bed te gaan. Hij moest daar ook altijd om lachen als ik in Nederland was en we toch weer met een wijntje tot laat op de waranda bleven zitten. Als ik tijdens het koken direct afwas en opruim, zie ik hem goedkeurend knikken.

Zo voelt mijn vader toch nog enigszins dichtbij. Maar steeds verder weg lijkt hij als ik ineens besef dat ik het antwoord niet weet. Als ik niet weet wat mijn vader ervan gevonden zou hebben. Als ik alleen maar kan raden, maar het niet zeker weet. Om vervolgens te beseffen dat ik het nooit meer zeker zal weten. Ik kan het hem niet meer vragen. En dan kijk ik naar zijn foto en hoor hem zeggen: “Het maakt niet uit wat ik ervan vind, je bent oud en wijs genoeg om te weten wat goed is en wat niet. Neem een borrel op mijn leven en ga dan vrolijk verder. Je zal er zelf iets van moeten maken.” 

Vanochtend pakte ik het jurkje uit de kast en deed het aan. Ik keek in de spiegel. Ik dacht aan mijn vader en glimlachte.
November 2013

zondag 17 november 2013

Roze geluk

Als vriendinnetje komt spelen, snelt ze altijd direct naar dochter`s kleerkast om haar rode wikkelhalterjurkje aan te doen. Nu vriendinnetje zes werd, was het dus tijd voor haar eigen wikkelhalterjurkje. Ze kan er nog wat ingroeien maar draagt hem al naar volle tevredenheid.



woensdag 13 november 2013

Op de rand van de afgrond

In de drie en een half jaar dat we hier inmiddels wonen, heb ik nog nooit iemand gesproken die tevreden is met zijn of haar land. Met geld, zonder geld, met werk, zonder werk, met kinderen, zonder kinderen, iedereen verontschuldigt zich voor de situatie in het land. “Het gaat alleen maar bergafwaarts, jullie zijn hier precies in de verkeerde tijd.” Als tijdelijk verblijvende buitenlanders bevinden wij ons in een sterk bevoorrechte positie. We weten wat er speelt, moeten er onze mond over houden, en kunnen dan vergeleken bij miljoenen inwoners van dit land een relatief rustig leven lijden. Maar bergafwaarts gaat het.

Vanochtend schonk ik mijn kinderen hun laatste glaasje melk in. Want de melk is op. Er is in geen velden of wegen meer een liter melk te vinden, zelfs de poedermelk is op. Het is niet erg dat een kwart liter zure room 25 dollar kost, we kunnen zonder. Maar dat er om de haverklap weken- en soms maandenlang geen melk meer is, of rijst, of meel, of suiker, of kip, of boter, of WC-papier, dat is onbegrijpelijk. Dat zijn eerste levensbehoeften tegenover politieke strategieën.

Het televisiekanaal van de oppositie is subtiel in een “minder kritische positie” gemanouvreerd. Protestacties worden in de kiem gesmoord. Elk weekend worden in de stad honderden lijken bij het mortuarium afgeleverd. Politieke strategieën. Mensenlevens.

De president, die werd gekozen bij de gratie van zijn overleden voorganger, wordt dagelijks op de hak genomen vanwege zijn taalgebruik, doorspekt met taalfouten. Hij heeft geen toekomst, zegt men, geen idee. Hij voert campagne en wint stemmen door “het volk” aan te moedigen in opstand te komen tegen de te hoge prijzen van witgoed en electronica. De personen die vervolgens winkels bestormen en de boel leegroven, worden - zo schijnt - door de bestuurder van dit land niet gezien als criminelen. De criminelen zijn de winkeliers met hun te hoge prijzen. De schappen zijn nog nooit zo leeg geweest, de onveiligheid nog nooit zo groot. Dit land, zo rijk aan mogelijkheden, heeft nog nooit zo weinig geproduceerd.

“Het moet niet gekker worden”, zegt iedereen. Maar er gebeurt niks en het wordt almaar gekker. “Uiteindelijk barst de bom”, zegt iedereen. Maar de bom barst niet.

Er moeten mensen zijn die de touwtjes in handen hebben, die baat hebben bij het in stand houden van deze onhoudbare, maar niettemin houdbaar gebleken, situatie. Politicologische theorieën, economische doelstellingen, socialistische ideologie, populistische stijl. Ik luister, ik lees, ik vraag. Maar ik begrijp het niet. 

Het zijn niet de mensen op straat die baat hebben bij de huidige situatie. Zij klinken naarmate de tijd verstrijkt steeds minder hoopvol. Als ze horen dat wij hier niet voorgoed wonen maar over niet al te lange tijd zullen verhuizen naar ons volgende woon- en werkland, kunnen ze hun jaloezie nauwelijks verhullen. Vroeger droomden ze van een beter land. Nu dromen ze van een toekomst in een ander land. En terwijl ze tevergeefs proberen te glimlachen vragen ze me allemaal hetzelfde: “Kan ik niet met je mee?”
November 2013

vrijdag 8 november 2013

Winterwerk

In december gaan we 2 weken naar Spanje. Eenmaal geboekt, vraag ik mij altijd af hoe we het in ons hoofd konden halen. Voor 2 weken een wintergarderobe voor 2 kinderen moeten regelen... Wat ik vorige december voor de kinderen maakte, past uiteraard niet meer. Dus wat doe ik, kopen of maken? Geld of moeite?
 
Ik besloot niet al te kritisch te zijn. Wat nog enigszins om de gegroeide kinderlijven geperst kan worden, zal worden gedragen. Alleen als het echt, ECHT, niet meer gaat, zal ik nog wat maken (want in een land waar het nooit winter is, ligt kopen ook niet erg voor de hand).
 
Zoon had echt, ECHT, geen passende jas meer. Dus vooruit. Ik vond het patroon van de krew coat van LillyGiggle. Zowel door model als stof (bruine babyrib en blauwe fleece - hier ter plaatse gekocht) kan de jas mijns inziens over 2 jaar voor dochter ook nog dienst doen.
 
Laat mij nog vermelden dat zoon zonder protesteren op de foto ging, maar dat het hem niet makkelijk viel spontaan te lachen nu hij onlangs beide voortanden verloor. Ik vind hem niettemin om op te vreten.




 
Nu nog een sjaal en een warme broek en we zijn voor kind 1 weer klaar.




 

zaterdag 2 november 2013

Beenwarmers en ballet

Ballet is "in". Dochter bladerde door de Knippie en vond een jurk van haar gading. Witte vlinders, witte beenwarmers (o nostalgie), blij kind. Dat zowel de jurk als de beenwarmers duidelijk op de groei zijn en vragen om aanzienlijk langere benen, ging geheel aan dochter voorbij. In haar ogen was alles zoals op de foto, ze trachtte zelf de bijbehorende pose na te doen.
 
 
 
 
 
Ik maakte de jurk met opzet te groot, want kleine meisjes groeien hard. Dat merkte ik maar weer eens aan de sneeuwwitje jurk, die ik begin dit jaar maakte op de groei en onlangs nog net op tijd uit de kast plukte.


Patroon vlinderjurk: Knippie 2/2013
Stof: Nederlandse markt

dinsdag 29 oktober 2013

De stand van de huidige man

Iedere vrijdagavond vult ons huis zich met vrienden van man. Zij zetten zich om de grote tafel en spelen. Rol, Mage wars, X-wing. Magiërs, ruimteschepen, strategiën en achthoekige dobbelstenen. Een groep vrienden die zich vermaakt met het spelen van spellen voor volwassenen. Ik maak wel eens een flauwe grap; met een vijf jaar jongere echtgenoot scherts ik, en schertst hij, soms met een generatiekloof die ons echtelieden parten speelt. Maar in werkelijkheid zie ik niet meer en niet minder dan een groep vrienden die zich vermaakt met het spelen van spellen voor volwassenen.

Dat zie ik verkeerd, weet ik nu. Onlangs werd mij door mijn man uitgelegd dat er achter dit onschuldig tijdverdrijf van volwassen mannen een maatschappelijke verschuiving zit die gepaard gaat met de verankering van bepaalde mensenrechten in de hedendaagse maatschappij. En wel als volgt.

Lang werd aangenomen dat, om volwassen te zijn, je je moest onderscheiden van de jeugd in je doen en laten. Werden vroeger de ouderen in veel sterkere mate gerespecteerd dan de jeugd, tegenwoordig wordt er veel meer nadruk gelegd op jongeren, op de rechten van het kind. De sociale status van volwassenen, de waardering vanuit de maatschappij voor de ouderen neemt af, terwijl de sociale status van het kind toeneemt. Als gevolg hiervan wordt tegenwoordig meer geaccepteerd dat volwassenen zich gedragen als jongeren en zich bezig houden met zaken die voorheen als “kinderlijk” werden gezien, zoals het spelen van spellen. Heden ten dage hoeft men zich niet meer als oudere te positioneren om volwassen te zijn. En dus spelen volwassen mannen spellen zoals kinderen doen. De maatschappij is in beweging, denkbeelden veranderen. De volwassen man is volwassen maar hoeft dit niet meer uit te dragen.

Aldus mijn man, fanatiek spellenspeler en bezitter van een master in de rechten van het kind. Ik moet mijn flauwe grappen voortaan maar op iemand anders richten, want mijn man is wel erg wijs voor zijn leeftijd.
Oktober 2013

maandag 21 oktober 2013

Jeugdlapjes

Van stoffen uit mijn jeugd maakte ik een Vink-tas (blauw) en een Eloleo-tas (rood). De stoffen kreeg ik van mijn moeder (rood) en van mijn tante (blauw). Ik maakte ze om gewoon eens te proberen, ik zag er al zoveel voorbijkomen. Maar ha, ze staan allebei al volgepakt klaar met boeken, spellen, lekkers en zwembroeken voor een midweekje strand!
 

 
  En kijk, de Eloleo kringlooptas, opgevouwen in zijn eigen voorzakje, zegt "broemmm"!


 
De rode Eloleo-tas gaat weliswaar nu even mee naar het strand, maar is uiteindelijk bestemd voor in de rugzak van mijn zus. Die onlangs met haar kinderen, andere zus en mams een herfstwandeling maakte in het bos en mij jaloersmakend mooie fotos opstuurde, die evenwel werden ontsierd door een ontzettend lelijke plastic supermarkt tas waarin de kastanjes verzameld werden. Ik heb hier geen herfst en geen kastanjes, maar geloof me, er gaat heel veel herfstmoois in de Eloleo!