Dochterlief gaat 3 ochtenden per week naar de peuterspeelzaal. Ze is dol op actie en kindjes en bij gebrek aan buurkindjes, vriendenkindjes en neefjes en nichtjes vinden we het belangrijk dat ze omgaat met andere kinderen. Prima geregeld zo. Ware het niet dat onze dochter elke dag naar de peuterspeelzaal wil. En hier word ik geconfronteerd met een innerlijke strijd, een dilemma dat mijn principes op hun grondvesten doet schudden.
Ik vind namelijk dat ik geen kinderen heb gekregen om ze vervolgens uit te besteden. Ik vind het belangrijker dat mijn kinderen overdag bij papa of mama zijn, dan dat we een groot huis hebben in een mooie buurt en 2 autos voor de deur waardoor we vastzitten aan financiele verplichtingen en ons “gedwongen” zien beide te werken. Het mag dan misschien soms aangenaam zijn om de veeleisende baan van ouder te kunnen ontvluchten tijdens kantooruren, voor mij persoonlijk valt het niet te rijmen met hoe ik als ouder wil zijn. Kleine kinderen kosten energie en ruimte voor jezelf of een stomende carriere is er niet, maar als je niet bereid bent je tijd en energie aan je kinderen te besteden, waarom dan ouders geworden?
Kort geleden vertelde een dierbare vriendin me dat er tijdens een sociale bijeenkomst vol bewondering werd gesproken over een gezin met 4 kinderen wiens ouders beide een drukke goed verdienende voltijds baan hebben. En 5 dagen per week oppas in huis. “Hoe doen ze dat toch! Knap hoor!” Ik vind dat de wereld op zijn kop. Knap? Je besteedt je kinderen uit en vertrekt naar je werk. Niks knaps aan. Bewonderenswaardig is mijns inziens de ouder die zelf 4 kinderen grootbrengt!
Maar goed, dochterlief wil dus elke morgen naar de peuterspeelzaal. Op de dagen dat ze thuis is, staat ze ´s ochtends te springen onder de haak waar haar rugzakje aan hangt en roept: “Ik ook! Ik ook!” Als we na broerlief te hebben weggebracht naar huis rijden in plaats van naar de peuterspeelzaal, wordt er weer met groots drama geroepen “Ik ook! Ik ook!” Stampvoeten van woede kan
Mijn principes zijn tegen. Eerlijkheidshalve kan ik ook argumenten vóór bedenken. Het zijn maar 3 uurtjes. Ze slaapt maar 1 uur ´s middags dus er blijven nog heel veel uren over die ik met haar kan doorbrengen. 20 maanden lijkt nog jong maar deze jongedame is volledig baby-af. Niet alleen is ze groot fysiek gezien, ze is ook groot in haar doen en laten, in haar praten en haar willetje. En ze wil.
En dus is het dochter´s wil tegenover mama´s principes. Wie zou dat gaan winnen…
December 2011
(De enige die wordt aangesproken in het bovenstaande ben ik zelf. Het verwoordt mijn ideeen, principes en dilemmas, mede gebaseerd op mijn ervaringen als zowel buitenshuis werkende moeder als thuis zijnde moeder. Een ieder ander heeft zijn of haar eigen ideeen en principes en geeft zijn of haar eigen invulling aan zijn of haar leven, al dan niet als ouder. En daar hebben mijn woorden dus ook geen betrekking op!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten