woensdag 31 oktober 2012

De vleermuis

Ook hier halloween schoolfeest. Zoon wilde uiteraard als spiderman. Ik kon hem overhalen eens af te wisselen met een vleermuis. Het zwarte pak is gekocht, de vleugels, oren en geverfde vleermuis zijn van eigen hand.






dinsdag 30 oktober 2012

Sterren

Nog een shirt voor zoon, sterrenstof van Joyfits. Patroon Ottobre zomer 3/2012, V-hals Tshirt.

 
Wat ik niet voor elkaar krijg, is de boordstof netjes met de tweelingnaald doorstikken. De boel wordt onder het voetje zo plat gedrukt dat het resultaat uitgelubberd lelijk is. Frustratie ten top. Dus niks doorgestikt. 


donderdag 25 oktober 2012

Inhalen verboden

Onze kinderen zijn 4 en 2 jaar jong, met een kleine twee en een half jaar verschil. Ze spelen samen, motiveren elkaar, lachen met elkaar, knuffelen elkaar. Ze maken ook ruzie met elkaar: ruzie die vrijwel altijd eindigt met een huilende wegrennende zoon en een dochter die als een furie met bijtgrage tandjes en knijpgrage handjes achter hem aan gaat.
 
Sinds dit schooljaar gaat zoon tot 2 uur `s middags naar school en slaapt dochter als hij thuiskomt. We hebben dan een uurtje samen. Wilde hij voorheen in dat uurtje voorgelezen worden, een spelletje doen of een raceauto parcours bouwen, tegenwoordig wil hij woordjes schrijven, sneller leren lezen, rekenen. Niet uit ongebreidelde leerdrift, maar omdat hij zich op de hielen gezeten ziet.
 
Was zoon`s zusje ooit een kirrende baby die at, sliep en huilde, inmiddels is zusje een peuter die steeds meer kan. Ze praat als de beste. Ze kan tot 20 tellen. Ze herkent de cijfers van 1 tot en met 5. Ze herkent verschillende letters. Ze kent de kleuren. Ze kent de dagen van de week. Ze leest graag mee in de boeken van broer, en weet dus ook alles over afvalverwerking en recycling, over vissen, zeeën  en oceanen, over de fabricage en werking van auto`s, over maanlandingen en raketten. Zoon ziet het met lede ogen aan, maar beseft niet dat zusje al zoveel kan, omdat ze dat van haar broer geleerd heeft. Als ze ergens goed in is, is het nadoen en napraten. Ze kan weliswaar al heel veel, maar er zijn ook nog heel veel dingen die zij nog niet kan en hij wel: woordjes schrijven, woordjes lezen, optellen, aftrekken, analyseren, beargumenteren en zo nog heel veel dingen meer. Ze mag het dan reuze interessant vinden om mee te lezen in zijn boeken, maar ze leest ook nog heel graag de gouden boekjes, Nijntje en Jip en Janneke. Zoon beseft niet dat zusje een heel gewone tweejarige peuter is; hij voelt. Hij voelt haar hete adem in zijn nek en heeft besloten dat inhaalmanoeuvres niet getolereerd worden.
 
En dus wil hij `s middags na school woordjes schrijven, sneller leren lezen, rekenen. En dus tellen we appels, verdelen we koekjes, schrijven we schriftjes vol en lezen we wat we schreven. Heel kalm, want van inhalen is uiteraard in de verste verte geen sprake. Zij kan wat een peuter van 2 kan, hij kan wat een kleuter van 4 kan. En bovendien is het nog lang geen tijd om me weer te moeten verdiepen in algebra.
Oktober 2012     




Een stoel tussendoor

Gisteren stuurde goede vriendin M. mij deze foto van haar stoel: op haar verzoek maakte ik de nieuwe hoezen voor de kussens, en het geheel kan weer even mee.




zondag 21 oktober 2012

Jake

Op vrijdagmiddag kwam er een brief mee naar huis: zoon werd geacht op maandagochtend als piraat verkleed op school te verschijnen. Dat had op zich wel wat eerder aangekondigd mogen worden. Nou is een piratenpak vrij eenvoudig bij elkaar te krijgen, wat strepen hier en daar, een zwarte hoed met doodshoofd, ooglap, een oude verknipte broek en klaar. Maar zoon had natuurlijk zo zijn eigen ideeen. Hij wilde niet als piraat. Hij wilde als spiderman. En als hij dan toch echt als piraat moest, dan moest het Jake worden. Jake met spijkerbroek. Jake? Jake. Van "Jake and the neverland pirates". Wat kunnen moeders toch dom zijn. Ik had geen mogelijkheid om nog iets te gaan kopen dus het werd een Jake, in rap tempo gefabriceerd met wat er in huis was, en dat was bijna allemaal precies goed. Hij wilde een Jake? Een Jake kreeg hij!






donderdag 18 oktober 2012

Zwart zien

Het is niet dat ik nou zo ontzettend graag een bril wilde. Bijna 40 jaar zonder bril en dan ineens zo`n ding op je neus; van mij had het niet gehoeven. Maar als de noodzaak dan toch daar blijkt, dan moet het ook maar meteen. De noodzaak was er niet door verziendheid, of bijziendheid. Ook niet door vervroegde ouderdom. Ik kan prima een boek lezen en ik zie ook van veraf nog prima alle kleine lettertjes. Het probleem, zo bleek bij een uitgebreide oogmeting in Nederland, is dat beide ogen een cilinderprobleem hebben. Dat ik me al mijn halve leven moe voel, kan daar best iets mee te maken hebben. En dus leek het me de moeite waard om dan toch een bril aan te schaffen.
 
Ik ging naar de als best aangeschreven staande opticien. Ik ging 4 keer naar de als best aangeschreven staande opticien. Geen enkele keer was de persoon aanwezig die een oogmeting kan uitvoeren. Ondanks herhaaldelijke toezeggingen dat die en die dag op die en die tijd er echt, echt, iemand zou zijn. We waren inmiddels 3 weken terug uit Nederland en mijn geduld was op, want als iets meteen moet, dan moet dat ook meteen. Ik veranderde van opticien. Hier was de persoon die oogmetingen uitvoert wel aanwezig. Nadrukkelijk aanwezig. “U bent bijna 40? Ik weet niet wat het is dat u doet, maar ga vooral zo door!” “Sorry mevrouw, ik moet nog even wat langer in uw ogen kijken, ze zijn zo wonderbaarlijk mooi!” Ik vergaf hem, hij mat tenminste mijn ogen op en kwam bovendien tot dezelfde conclusie als de opticien in Nederland. Zoon koos een montuur. Ik keek naar mijzelf in de spiegel met montuur op mijn neus en herkende mezelf niet. Maar alles went, zeggen ze. De bril werd betaald en binnen 2 weken zou ik bericht krijgen. Na 3 weken was de bril klaar. Ik toog wederom naar de opticien en daar lag hij. Zoon`s voorkeursmontuur met mijn cilinderglazen. Na 6 weken brillenjacht voelde dit moment historisch aan.
 
De bril ging in het doosje mee naar huis. En daar zette ik hem op. Bewust van het feit dat ik vanaf dat moment een brildrager zou zijn. Want hoewel ik ook zonder bril prima een boek kan lezen en ook van veraf nog prima alle kleine lettertjes kan lezen, maakt de bril wel degelijk verschil. De gedrukte wereld blijkt namelijk niet grijs te zijn. Boeken, kranten, de computer; letters blijken over het algemeen zwart te zijn. Ik zie zwart.
 
Om mijn nieuwe bebrilde ik te kunnen afwisselen met mijn oude ik, besloot ik ook contactlenzen te bestellen. Op dezelfde dag dat ik mijn bril afhaalde, want dat moest dan ook maar meteen. Er werd een proefje gedaan en de bestelling werd geplaatst. Ik krijg bericht als ze er zijn. Over 2 tot 3 maanden. Cilinderlenzen worden hier niet gemaakt. Die moeten worden geïmporteerd.
 
Ik haalde diep adem, overwon ter plekke mijn ongeduld en besloot de komende 2 tot 3 - of misschien wel 4 - maanden brildragend te genieten van het feit dat ik zwart zie.
Oktober 2012

 

zondag 14 oktober 2012

Nostalgie

Deze zomer kreeg ik van mijn tante een tas vol mooie stofjes. Er was een stofje bij dat mijn hart een keer deed overslaan. Ik herkende dat stofje uit duizenden! Ruim 40 jaar geleden maakte mijn oma er een badcape van, waar mijn zussen en ik alledrie veelvuldig mee zijn afgedroogd. Afgelopen jaren gebruikte ik de badcape voor onze zoon en dochter.

1971, zus            1975, zusje en ik
 
zoon, 2009                 2010

dochter, 2010                    2012 

Nu ik de originele stof in handen had, zag ik hoe de kleur is verwassen in al die jaren. Ik wilde er dus iets van maken dat niet zo snel zou verwassen, waar een kind niet uit zou groeien en waar ik vaak naar zou kunnen kijken. Dat werd een naaimachinehoes. De binnenkant is van tafelzeil zodat er niks blijft haken en de hoes mooi in vorm blijft.
Een stofje met geschiedenis, een hoes vol nostalgie.


vrijdag 12 oktober 2012

Het kan altijd erger

De dag na de presidentsverkiezingen hing er een teneergeslagen sfeer in de wijk. Het was stil op straat. De bloemenman lachte niet. De mensen bij de bakker staarden somber voor zich uit. De huidige president was herkozen en voor het merendeel van de inwoners van onze wijk was dat niet de gehoopte uitslag. Het was geen glansrijke overwinning voor president C. Het was net aan, met net iets meer dan de helft van de stemmen. Maar ook een nipte overwinning is een overwinning en de aanhangers van de oppositie voelden de nederlaag tot in het diepst van hun ziel. Ze hadden gehuild, vertelden ze, toen de uitslag zondagavond bekend werd gemaakt. De niet gekozen kandidaat sprak direct na het bekend worden van zijn nederlaag. “Wie wil winnen, moet ook kunnen verliezen. Dit is democratie, ik leg me neer bij de uitslag.” Alles bleef dus rustig, maar voor meer dan 6 miljoen mensen kon het niet erger. Ze hadden verloren, er zou geen verandering komen, geen kans op beter.
 
Als buitenstaander in deze verkiezingsstrijd leefde ik op niet-politieke wijze met mijn vrienden mee. Maar de week werd voor mij erger toen 2 dagen later onze hond het opeens uitgilde van de pijn. Stil liggend huilde ze dikke hondentranen, het ging door merg en been. Ze wrong zich in een onnatuurlijke houding, ademde gejaagd, wilde niet eten, niet lopen en huilde. De dierenarts ontdekte al snel dat de pijn uit haar nek kwam. Ze had waarschijnlijk een verkeerde beweging gemaakt en haar nek verrekt. We kregen wat pilletjes mee en twee dagen later ging het al een stuk beter. Het was zo erg dus niet.
 
En het kan altijd erger, zo bleek aan het eind van de week. Om 10 uur `s ochtends werd ik gebeld door het schooltje van dochter. “Is alles in orde?” “Ja hoor, alles is in orde, het is alleen dat…” Het was dus niet in orde. Dochter was gevallen. Hard gevallen. Heel hard gevallen. Ik kon haar maar beter komen halen. Ik kwam binnen en daar zat ze, aan een tafeltje te puzzelen. Met een onherkenbaar voorhoofd. Een bult van een formaat dat ik niet voor mogelijk had gehouden en dat haar gezicht helemaal vervormde. Middenover de steeds blauwer wordende bult liep een lange paarse krater. Ik werd wat weeïg in de buik, maar dochter keek mij fier aan en zei, met een nog wel iets bibberend stemmetje, “mama, ik ben gevallen, heeeeel hard!” Ze wees iedereen die ze zag met een zekere mate van trots op haar kraterbult. Ik zag ogen die zich wijd opensperden, handen die voor monden werden geslagen en meelevende blikken. Maar zo erg was het uiteindelijk niet: 2 dagen later was de zwelling grotendeels geslonken en zag dochter er uit als een kind dat flink was gevallen. En meer was het ook niet.
 
Ernstige voorvallen zijn ons deze week bespaard gebleven. We halen opgelucht adem en beseffen dat het allemaal veel erger had kunnen zijn.
Oktober 2012

maandag 8 oktober 2012

Mollig broekje

Ik kreeg nog een prachtig lapje stof van mijn zus. Het was een klein lapje, maar na wat passen en meten kreeg ik er precies een iets verkleind zomershortje uit naar patroon van ikkeisklein. De mollige billetjes en beentjes van dochter passen er mooi in!






donderdag 4 oktober 2012

Cirkels in roze

Mijn zus gaf mij deze zomer deze stof. Er kon precies een Heidi & Finn cowl neck jumper dress uit. Voor nichtje M. De vraag is nu alleen hoe ik dit jurkje in Nederland krijg.
Het model op de foto is vriendinnetje G., haren nog nat van het zwembad, blij dat ze mocht showen!



dinsdag 2 oktober 2012

Een voor-spek-en-bonen-capuchon

Het was eens tijd voor een hemdje. Ik hou niet van kraagjes, dus het hemd met capuchon uit dit Japanse boekje moest het worden. En dat werd het ook. Zoon koos de stof: ik had helaas maar echt net genoeg voor een versie met korte mouw (in de hitte hier geen probleem), maar van doorlopende patronen geen sprake, hoewel het ook eigenlijk daar wel eens tijd voor was. Prima hemdje, maar de capuchon is een lachertje, een echte voor-spek-en-bonen-capuchon. Geheel volgens patroon gemaakt maar het ding is zo klein dat daar met geen mogelijk een hoofd in kan. In ieder geval niet het hoofd van onze zoon, maar volgens mij ook het hoofd van een heel klein behoofd Japans jongetje niet.
Zoon gaf weer een staaltje "spontaan poseren" weg.