zondag 30 september 2012

Vernachelen

Soms word je op zodanige wijze vernacheld dat je er bijna vrolijk van wordt.
 
Neem mijn goede vriendin M. Op een ochtend merkte zij dat haar auto een vreemd geluid maakte. Een kleine inspectie wees al snel uit dat de wieldop van haar rechter voorwiel niet goed vast zat omdat er twee schroeven ontbraken. M. toog naar de garage. Een garagemedewerker bekeek het euvel en meldde vervolgens dat de garage niet beschikte over dergelijke schroeven. Als mevrouw evenwel even wilde wachten, zou hij zien wat hij kon doen. Even later keerde de garagemedewerker terug, manouvreerde M. in zodanig positie dat zij even geen zicht had op haar auto en zei toen op samenzweerderige toon dat de garage de benodigde schroeven niet had, maar dat hij er persoonlijk nog een paar had die hij haar bovendien voor een vriendenprijsje wel wilde verkopen. Wetend dat dergelijke praktijken hier niet geheel ongewoon zijn, ging M. op het aanbod in. Ze betaalde, de twee schroeven – inderdaad niet te onderscheiden van de verloren exemplaren – werden gemonteerd en M. aanvaardde de terugtocht naar huis. Ze merkte tot haar ergernis dat haar auto wederom een vreemd geluid maakte. Een kleine inspectie wees al snel uit dat de wieldop van het aan de achterkant van de auto geplaatste reservewiel niet goed vastzat omdat er twee schroeven ontbraken. M. had haar eigen schroeven gekocht. Voor een vriendenprijsje, dat wel.
 
L., onze steun en toeverlaat voor het schoonhouden van ons huis, vergezelde vorige week haar nichtje naar een radiostation. Eerder die dag luisterde het nichtje naar het dagelijkse ochtendprogramma waar elke week een prijs te winnen is. Die dag kon men een cursus Engels winnen: stuur een sms en aan het eind van het programma wordt de winnaar bekend gemaakt. Een cursus Engels was een grote wens van het nichtje. Financieel absoluut niet in staat om er zelfs maar van te dromen, waagde ze opgetogen een kans en stuurde een sms. Groot was haar vreugde toen aan het eind van het programma bleek dat ze de winnaar was! Om haar prijs in ontvangst te nemen moest ze naar de andere kant van de stad en ze vroeg of L. haar wilde vergezellen. Bij het radiostation werden ze met alle égards ontvangen. Vervolgens werd de cursus Engels overhandigd: een kort kinderboekje met aan de ene kant de woordjes in het Spaans en aan de andere kant de woordjes in het Engels. “Veel plezier met uw cursus en nogmaals gefeliciteerd.” Deze week kon je met slechts één sms een liposuctie winnen. L. en haar nichtje hebben zich een hele avond vermaakt, bedenkend wat de gelukkig winnaar van deze prijs in werkelijkheid in handen gedrukt zou hebben gekregen.
September 2012

woensdag 26 september 2012

Belofte maakt schuld

De presidentsverkiezingen staan voor de deur. De verkiezingscampagnes van zowel de herkiesbare huidige president als de kandidaat van de oppositie zijn op hun hoogtepunt, met al het gooi-en-smijtwerk van dien. Vele internationale bedrijven en ambassades evacueren hun mensen uit voorzorg voor een week naar diverse zonnige oorden, van stranden voorzien. Wij zijn er klaar voor om indien nodig een week, of 2 weken, thuis te blijven met ramen en deuren gesloten.
 
Ik schreef een paar dagen geleden over de verkiezingen. Maar het kwam niet door de `ballotagecommissie`: te politiek gevoelig en niet geschikt voor blogpublicatie. Ik werd er weer even aan herinnerd in welk land ik woon.
 
Dus schrijf ik over hoop. Hoop is een overlevingsmechanisme, ook in tijden van presidentsverkiezingen. Zij die de middelen hebben, hoor ik over het algemeen niet erg hoopvol zijn. Als de situatie niet beter wordt dan vertrekken ze, zeggen ze, om elders opnieuw te beginnen, of beter gezegd, om elders verder te gaan. Zij die minder bedeeld zijn en deze optie niet hebben, hebben hoop. Het zijn deze mensen die leven in de gevaarlijkste buurten. Die op een paar uur per maand na zijn verstoken van elektriciteit en water. Die al bijna twee jaar in massale opvang leven omdat hun huisje door zware regenval is weggevaagd en de lang geleden beloofde nieuwe huisjes er nog altijd niet zijn. Zij hebben geen andere keus dan te geloven in beloftes en te hopen dat het een beetje beter wordt. Ik hoop met ze mee. Ze kunnen wel een beetje beter gebruiken.
 
In de ogen van hen die geacht worden hun leider te kiezen, maakt belofte schuld. In de ogen van politici creëert belofte hoop. En hoop betekent stemmen in hun voordeel. Alles is geoorloofd in liefde en oorlog.
September 2012

maandag 24 september 2012

Shirts

Zoon groeit maar door en had nood aan wat nieuwe T shirts. Ik maakte er 1 met leeuwen (stof van Joyfits) en flockte een gekocht shirt met een paar door hem zo graag geziene robots.







donderdag 20 september 2012

Het blijft zomer

Terwijl her en der de herfst langzaam zijn intrede doet, blijft het hier zomer. De stof voor dit zomerjurkje kocht ik al even geleden bij VanMarieke. Het werd een jurkje met raglanmouwtjes naar Burda 8517. Ik bracht er wat meer figuur in en dat werkte wonderwel.  
 

 

maandag 17 september 2012

Het eiland en ik

We hebben een moeizame relatie, het eiland en ik. Een kleine maand verbleven we deze zomer op man`s thuiseiland M. en vraag ik me af waarom onze relatie zo stroef is. Is het de hitte? Zijn het de toeristen? Is het de familie? Of ben ik het, heel misschien, gewoon zelf?

De hitte. De hitte op het eiland in de zomermaanden is uitputtend. Overdag kan je er nog enigszins aan ontsnappen door veelvuldig een duik te nemen in zee of zwembad. `s Nachts kan alleen de airconditioning verkoeling bieden. De keuze is dan dus tussen een loopneus of zweten. Allebei onaangenaam, maar niet voldoende om mijn moeizame relatie met het eiland te rechtvaardigen.

De toeristen. In groten getale komen ze de stranden van het eiland bezetten. Vaak jong en dorstig, op zoek naar vertier en uitspattingen. Vanuit het huis van mijn schoonvader hoor ik ze `s nachts als de discotheken sluiten en de wind onze kant op waait. Als een soort bronstige holeberen, beneveld door de drank, brullen ze oerkreten en slaan ze zich met beide vuisten op de borst. De eilanders zijn bewonderenswaardig tolerant. Hun economie draait grotendeels op toerisme en ze zijn zich daar terdege van bewust. Bovendien is het eiland groot genoeg. Het is voor de eilanders niet moeilijk om de toeristische zones te vermijden en zich op te houden in een uiterst aangename omgeving met prachtige stranden, baaitjes, bossen en dorpen. Met rasechte eilanders als schoonfamilie blijven de toeristen dus ver van mijn bed. Het ligt niet aan hen dat mijn tolerantie op het eiland wankelt.

De familie. De familie treft geen blaam. Ontzettend lieve mensen die zichzelf voorbij lopen om het ons naar de zin te maken. De gebruiken op het eiland zijn anders, het ritme op het eiland is anders. Er wordt laat en lang gegeten, zowel `s middags als `s avonds. De kinderen worden uit hun routine gehaald. Het zijn echter niet de kinderen die daar problemen mee hebben. Het is hun moeder. In plaats van te genieten van het samenzijn en het, werkelijk overheerlijke, eten, kijk ik op de klok en zie dat kinderbedtijd alweer een uur of wat achter ons ligt. In plaats van mij over te geven aan de warme omhelzing van mijn liefhebbende schoonfamilie, behoef ik bij tijd en wijle lucht en tijd om een boek te lezen.

Mijn man en zijn eiland zijn met elkaar verbonden middels een oersterke band, een onvoorwaardelijke liefde die tot diep in de kern van hun wezen doordringt. Vorige zomer kon manlief niet mee. Hij was dus 2 jaar niet thuis geweest. Toen hij uit het vliegtuig stapte, snoof hij de geur op van zijn land, van zijn eiland, van zijn ziel. De tranen schoten in zijn ogen. Hij is één met zijn wortels. Deze jaloersmakende liefde is confronterend. Ik hou van hem en wil ook van zijn eiland houden. Ik moet van zijn eiland houden. Want man wil graag een huis kopen. Op zijn eiland. Ik heb wat bezwaren opgeworpen. Ik ben het eens met man dat het een goed idee is om een huis te kopen, maar is het eiland de juiste plek? Mochten we in de nabije toekomst zonder werk komen te zitten, hetgeen helaas niet geheel ondenkbaar is, wat doen we dan in ons huis op het eiland? Met onze achtergrond is het zo goed als onmogelijk om er een baan te vinden. Het huis weer verkopen zal in deze - waarschijnlijk niet binnenkort ten einde zijnde - tijden van crisis geen reële optie zijn. Maar mijn bezwaren zijn niet standhoudend. Het is mijn angst die mij doet twijfelen. Ik hou niet van bloedhitte. Ik hou niet van mensenmassa`s. Ik hou niet van altijd alles met z`n allen. Angst dat ik straks in mijn eigen huis zit te balen van mijzelf, van die vrouw met blik op de klok en behoefte aan wat niet is.

We hebben een aantal huizen bekeken. Prachtige huizen in een fantastische omgeving van natuur en rust. We wezen mij er op dat een paar weken familievakantie logischerwijs veel intenser en hektischer is dan een langdurig verblijf met veel meer tijd voor alles en iedereen. We bespraken ons huizenplan tijdens de lange zomeravonden, bij het geluid van kabbelende golven en onder een indrukwekkende sterrenhemel, ver weg van de discobeats en neonlichten. We deelden onze ideeën in het kleine familiebootje, `s ochtends vroeg terwijl we onze lunch aan het vangen waren. We lachten naar elkaar terwijl we onder water keken naar de mollige beentjes van onze dochter die al trappelend een waterval aan door het zonlicht goudgekleurde luchtbelletjes deed dansen. We wisselden een blik van verstandhouding terwijl mijn man onze zoon wees op de voor het eiland zo typische rode kleur van de aarde, op de grijze kleurschakeringen van de rotsen. We genoten van de opgewonden blik in de ogen van de kinderen terwijl hun vader de eilandlegendes vertelde.

Het besef kwam met een vleug eilandliefde. Ik ben het gewoon zelf. Ik verwacht het onmogelijke, terwijl het mogelijke mooi genoeg is.

We hebben een moeizame relatie, het eiland en ik. Maar we komen er wel.
September 2012


woensdag 12 september 2012

Fase

De meeste kleine jongetjes gaan door een dierenfase. En een vliegtuigfase. En een botenfase. En een raceautofase. En nog meer fases. Zoon zit momenteel in de raket (en robot) fase. Toen hij de vrije hand kreeg om een stofje uit te zoeken voor zijn speelkussen waarvan de oude hoes echt geheel was vergaan en bovendien wat kinderlijk was geworden, koos hij dus voor dit stofje van Kaufman (bij Juffertje Uil).
 
 
 
 
Hij koos ook voor rode en blauwe paspel, "da`s echt niet zo moeilijk mam, je naait het gewoon aan elkaar en dan begin je zo`n beetje hier naar het kantje met de andere kleur". Aldus geschiedde.
 
Het restje stof werd een rugzakje voor de sportkleren en als bonus werd er nog een raketje geflockt.

dinsdag 11 september 2012

Ook hier rokjes

Nou ja, hier: deze (herfst)rokjes maakte ik in Nederland, op verzoek van nichtje: ze wilde graag voor haarzelf en voor haar mama een zelfde rokje. Twee A-lijntjes uit het befaamde "Allemaal rokjes", nichtje met elastiek, zus met beleg, voering en blinde rits (die moest worden ingezet zonder blinde ritsvoet, een hele uitdaging). De stof kwam met het verzoek.




woensdag 5 september 2012

De scheiding

Met z`n vieren kwamen we aan op school. Zoon en ik, zoon`s hartsvriendinnetje en haar vader. Zoon en zijn hartsvriendinnetje zijn dik bevriend sinds het moment dat ze elkaar ruim 2 jaar geleden leerden kennen. Haar moeder is collega van zijn vader. Het is een ontroerend stel om te zien. Ze kunnen ontzettend ruzie maken en houden vreselijk veel van elkaar. De afgelopen 2 jaar zaten ze bij elkaar in de klas en hoewel ze nieuwe vriendjes en vriendinnetjes kregen, bleven ze onafscheidelijk.
 
De gang was zoals te verwachten was op deze eerste schooldag na de vakantie een chaos van kinderen, ouders en leraren. Samen liepen de kinderen voor ons uit de zaal in waar de kleintjes geacht werden te verzamelen. Opgewonden, fier en vol goede zin keken ze rond op zoek naar hun vriendjes en hun nieuwe juf. Ook de zaal was een chaos van kinderen, ouders en leerkrachten en ze pakten elkaars handje stevig vast. Af en toe keken ze om om te zien of we er nog waren. Een hen onbekende meneer vroeg vriendelijk naar welke klas ze dit jaar zouden gaan, maar nog voor ze konden antwoorden werd hij aangesproken door een ouder. Ze schuifelden nog iets dichter naar elkaar toe. Hun schoudertjes drukten tegen elkaar aan en hun knokkeltjes zagen wit.
 
Een juf kwam aangelopen. Nadat ze hun namen had gevraagd, zei ze dat zoon bij haar in de klas zou komen, en vriendinnetje bij de andere juf. Onze zoon bleef stokstijf staan. Hij noch wij wisten dat de 2 klassen heringedeeld zouden worden tot 2 klassen van nieuwe samenstelling. De mogelijkheid om onze zoon er op voor te bereiden dat hij dit jaar wellicht niet meer bij zijn hartsvriendinnetje in de klas zou zitten, was ons onthouden. Zoon zocht mij met zijn blik terwijl de opgewonden blijheid verstarde op zijn gezichtje. Zijn ogen vulden zich met radeloosheid. Ik zag hoe de paniek vanuit zijn voeten opborrelde. Bij zijn buik aanbeland, kwamen de tranen. Toen de paniek ook zijn armpjes had bereikt, greep hij mij vast met een wanhopige kracht. Hij begroef zijn natte neusje in mijn nek en huilde. Met een stemmetje, ijl van verdriet, vroeg hij: “Mama, hoe kan dit nou?!”
 
Machteloos moest ik hem laten gaan. Zijn kleine handje in de hand van zijn nieuwe juf. Snikkend liep hij met haar mee, zijn schoudertjes hangend en zijn hoofdje gebogen.
September 2012

Bloementasjes

Op verzoek van tante en moeder maakte ik twee tassen met bloemen. Ze naaien zo lekker weg!