zaterdag 21 december 2013

Fijne stofjes

Warmtekussentjes met lijnzaad a la By Eva Maria.




Kussens voor op de Spaanse bank.



Twee Ipad hoezen naar "Stof voor durf het zelvers".


En na al deze leuke kleine projectjes heb ik na de vakantie geen excuses meer om het maken van man`s overhemd nog langer uit te stellen...




donderdag 12 december 2013

Ongewenste liefde

Of ik op de hoogte was van het incident waar zoon bij was betrokken, vroeg de muzieklerares. Dat was ik niet. Ze ging er voor zitten en vertelde.

Een week eerder was haar dochter, jaargenootje van zoon, thuisgekomen met gekwelde blik. Desgevraagd zei ze dat zoon haar een stoot op de borst had gegeven en dat ze pijn leed. Waarom hij dat gedaan had, wist ze niet, zei ze. De muzieklerares, de vreedzame inborst van zoon kennende, vond het een vreemd verhaal. Ze besloot navraag te doen bij haar dochter`s leraar. Die was niet bekend met het incident en stelde voor zoon`s lerares te polsen. Die besloot, eveneens niet op de hoogte en verbaasd over de vermeende hardhandigheid van zoon, tot op de bodem uit te zoeken wat er was voorgevallen.

Later die dag riep zoon`s lerares grijnzend de muzieklerares bij zich. Ze was tot op de bodem geraakt en had de werkelijke toedracht van het voorval achterhaald. Negen meisjes, allemaal jaargenootjes van zoon, hadden een nieuw spelletje bedacht. Dat wil zeggen, geheel nieuw was het niet, het werd voorheen al regelmatig gespeeld door drie van de meisjes, hetgeen zoon af en toe thuis deed verzuchten dat hij er wel een beetje moe van werd. Dat was met 3 meisjes. Nu waren het er negen. Negen meisjes die achter zoon aanrenden en hem in een hoekje dreven om vervolgens één voor één met getuite lipjes zoon een zoentje op zijn mond te geven. Acht zoentjes lang kon hij zich beheersen, maar zoentje negen was de druppel. Hij duwde meisje negen, de dochter van de muzieklerares, van zich af en zette het op een lopen. Ontsnappend aan een overdosis ongewenste liefde. 

De meisjes werden op het matje geroepen. Zoon ging vrijuit. Zelfverdediging. Toen ik hem later terloops vroeg of de meisjes hem nog wel eens kusjes proberen te geven, antwoordde hij dat dat soms nog wel gebeurt. “Gék word ik er van”, rollende ogen. “En wat doe jij dan als ze achter je aankomen?” “Hard wegrennen. Ik ben toch sneller dan zij.” En toen begreep ik waarom hij niets over het incident had gezegd. Negen ongewenste zoentjes moeten incasseren is erg, maar niet hard genoeg kunnen rennen om aan de meisjes te kunnen ontsnappen, is erger.  

Ik ben benieuwd hoe lang hij de liefdevolle zoentjes nog zal willen ontvluchten.
December 2013

zondag 8 december 2013

Groot, groter, grootst

Op verzoek maakte ik nog eens een oud-papiermand naar de tutorial van ByMiekk. Leuk om te maken en blijkbaar leuk om te krijgen, want toen een vriendin het turqouise exemplaar zag, vroeg ze of ik er alsjeblieft voor haar een wilde maken als strandtas. Dat werd het exemplaar met uitbundige bloemen, geheel passend bij haar bruisende persoonlijkheid.

 
 
 
 
                    En toen kwam er ook nog een (mannelijk) verzoek voor een groot exemplaar. En met groot, bedoel ik GROOT.
 
 
Gevolgd door twee middelmaatjes, cadeaus voor de "spel-vrienden". Voor het vervoeren van veel spellen, uiteraard.
 

 



vrijdag 6 december 2013

Kerst-geklungel

Teveel cadeautjes. Teveel cadeau-momenten die allemaal door elkaar lopen. Op de dag dat de kinderen hun schoen mochten zetten (cadeautje van de sint), verloor zoon, 5 jaar oud, zijn vijfde tand (cadeautje van "ratoncito Perez"). De dag erna, eergisteren, was de kerst-show op school (cadeautje van de kerstman). Gisteren kwamen vijf vriendjes van zoon spelen ter ere van het feit dat hij over een paar weken jarig is (cadeautjes van de vriendjes en, zoals hier te doen gebruikelijk is, cadeautjes voor de vriendjes). Zaterdag pakjesavond (cadeautjes van de sint). Sint komt dit jaar niet zelf langs omdat de ambassade heeft besloten het sinterklaasfeest te schrappen wegens de situatie hier te lande (leg dat je kinderen maar eens uit), maar pakjesavond thuis gaat uiteraard gewoon door. Zondag kerstdiner met vrienden (cadeautjes van en voor de vrienden). Over 2 weken zoon`s verjaardag (cadeautjes van alle kanten) en begin januari driekoningen, hetgeen naar Spaanse traditie met, jawel, cadeautjes gevierd wordt. En dan probeer ik nog wat kleinigheidjes te vinden voor de familie, maar dat zal dit keer niet veel cadeautjes opleveren. De regering heeft veel, heel veel winkels gedwongen hun prijzen te verlagen, waardoor er eindeloze rijen gretige mensen voor de vaak letterlijk nagenoeg lege winkels staan. De prijzen worden verlaagd omdat alles te duur was en men het leven niet meer kon betalen, maar nu de prijzen zijn verlaagd, koopt men ineens het driedubbele, er wordt gekocht om het kopen. Maar de winkeliers zullen hun winkels niet meer vullen, en straks in januari zitten we hier met z`n allen met de kater.
 
Maar goed, teveel cadeautjes dus. Als klap op de vuurpijl is het hier gebruikelijk om de juffen en meesters en alle mensen waar je maar enigszins een band mee hebt (de zwemleraar, het schooltransport, de skateleraar, de masseuse, de man op de hoek van de straat die de auto`s in de gaten houdt, de vuilnismannen, de mannen van het water, de elektriciteitsopnemers, de cassieres, en ga zo maar door) een cadeautje te geven met kerst. Geld en/of een geschenk. Mensen geven hier zilveren horloges, voedselpakketten, juwelen, groot, groter, grootst. Ik ben die rare buitenlandse en knutsel een middagje met mijn kinderen een paar kerstkaarten in elkaar met een tekening, een kerstdetail en klaar zijn we. Want we houden het nuchter en bovendien, ik heb geen tijd.
 
Dus zocht ik naar ideetjes voor snelle knutselcadeautjes. Ik vond er een paar. Een vilten kerstboompje. Maar waar het boompje dat ik als voorbeeld nam, uit 20 rondjes vilt bestaat, moest ik 64 rondjes (flut)vilt knippen om het op een boom en niet op een ingezakte taart te doen lijken. Het resultaat hangt nu hier in huis, leuk, maar ik heb geen tijd om heel veel keer 64 rondjes vilt te knippen.
 

Vervolgens zag ik een vilten kersthanger. Leuk. Maar zonder steekjes bleek het wat saai. Ik zette me aan wat haastige steekjes, maar heel veel hangers met steekjes was uiteraard uitgesloten.

 
















Uiteindelijk werden het kerstboompjes van foam. Kleine boompjes, want zelfs foam is niet vrij verkrijgbaar ("U mag slechts 2 velletjes per kleur per persoon kopen"). Regenboog-foam-boompjes en kaarten met ijsstokjes-kerststal en gekochte kerstboomhangertjes. 
(En dan straks de hele cadeautjes-verzin-ellende weer opnieuw aan het einde van het schooljaar. Ik zou er in januari mee moeten beginnen.) 
 
 
Tussen de bedrijven door werd ik ook nog geacht om zoon te voorzien van een egel-outfit voor de kerst-show. Een egel. Geen sneeuwman, of rendier of ijsbeer, nee, een egel. Gelukkig viel het mee, wat foam, lijm en witte verf en in een uurtje was de stekelrug gemaakt. In plaats van een masker ging er een flinke hand gel in zoon`s haren, haarlak erover, punten in de witte vingerverf en vervolgens zou ik een snoetje op zijn gezicht tekenen. Maar toen zoon de middag van de show snotterend uit school kwam, besloot ik toch een heel simpel masker te maken dat op zijn voorhoofd zou komen. Want een neus vol snot en voortdurend gewrijf over, rond en in de neus gaan niet samen met een geverfd smoeltje. Uiteraard was er toen geen tijd meer om fotos te nemen dus dat moest even snel tegen zoon`s zin bij aankomst op school. De egel.
 


  Dochter speelde Maria en de jurk met sjaal gaf school haar te leen. Dat noem ik praktisch. Want ik naai graag zelf, maar geen verkleedkleren die vervolgens nooit meer gedragen worden. ("Als ik nou eens als superheld verkleed zou mogen gaan, dan zou ik die shows nog wel leuk vinden en dan zou ik het pak ook wel vaker willen dragen", aldus zoon.)