zaterdag 20 februari 2016

Ze trapte op een rat

`Het schoolplein` reageerde met een zekere mate van afgrijzen en een hoge mate van afkeuring op ons plan on een paar weken met de kinderen door India te reizen. We werden overspoeld met verhalen vol vuilnis, diarree en virussen. Het leek haast of we op het punt stonden onze kinderen bloot te stellen aan onacceptabele risico`s, want iedereen kende wel iemand die ik weet niet wat had opgelopen in India. Wijzelf dachten dat het wel mee zou vallen: opletten wat je eet en drinkt en niet alles op de bonnefooi willen doen, en dan komt het allemaal goed. Nu we op slechts drie uur vliegen van dit altijd-al-willen-bezoeken land wonen, lieten we de verhalen onze pret niet drukken. We gingen dus naar India en het bleek inderdaad allemaal reuze mee te vallen. We hebben veel moois gezien, heerlijk gegeten, en niemand is ziek geworden. 

We genoten van het Indiase winterweer, leerden een heleboel over de Indiase cultuur en geschiedenis, zagen vele bezienswaardigheden, ergerden ons blauw aan de nimmer aflatende stroom ontzettend opdringerige verkopers, genoten van de Indiase keuken en vonden het frustrerend dat het ons zo moeilijk bleek om van de geijkte toeristische paden af te wijken. Onze vijf- en zevenjarige kinderen beleefden de reis op eigen wijze. We zagen ze aandachtig luisteren naar alle uitleg bij de vele forten, musea, paleizen en tempels. We zagen ze eindeloos poseren bij de Taj Mahal, zwaaien vanaf de rug van de olifant en met eindeloos geduld rillend onder een dekentje de safari uitzitten. De kinderen zelf traden India met open vizier tegemoet. Door mee te liften op hun belevingswereld, zagen we de gebaande paden hier en daar toch vanuit een nieuwe invalshoek.

Vraag de kinderen naar hun eerste indrukken en ze slaan spontaan beide handen voor de oren en klagen dat India zo vreselijk lawaaierig is. Hoe leuk die rikshaws en tuk tuks er ook uit mogen zien, ze vonden de herrie oorverdovend en waren oprecht opgelucht als we eens een dorpje aandeden. Wat ze dan uiteraard wel weer leuk vonden, waren de koeien en de apen die overal en nergens tussendoor krioelden. Met name de apen die je in grote aantallen overal op en in de huizen zag zitten, springen en vlooien, spraken tot de verbeelding en leverden interessante uiteenzettingen op over hoe te leven met apen die vlooien.

India bleek ook een goede bestemming om regelmatig een wedje te leggen. Moeten bij de volgende bezienswaardigheid de schoenen aan of uit? "Ik denk aan! Nee, uit! Ik denk uit! Nee, toch aan!" Dochter was niet bijzonder gecharmeerd van de indiase keuken en leefde vooral op naan, roti en toetjes. Zoon daarentegen stond overal voor open en proefde alles. Elk pruttelpotje werd bestudeerd en vervolgens werd het wedje gelegd: is dit pikant of niet. Liepen bij zoon na een flinke hap de tranen over de wangen, dan was het pikant. De grootste culinaire uitdaging was echter de gulab jamun, gefrituurde balletjes van met name suiker, melk(poeder) en bloem. Er mocht, waar mogelijk, alleen worden gegeten in restaurants met gulab jamun op het menu en elke bal werd aan een serieuze smaaktest onderworpen. De kinderen kweten zich ernstig van hun taak en de onbetwiste winnaar werd aan het einde van de reis bekendgemaakt. 

Een van de hoogtepunten was voor de kinderen de aankomst in elk nieuw hotel. Ligt er briefpapier en/of een notitieblok? Ligt er een pen bij of een potlood? De buit werd vervolgens verdeeld en tot het laatste blaadje gebruikt: boodschappen in geheimschrift, ontwerpen voor huizen-met-apen-met-vlooien en ingewikkelde codes om lid te kunnen worden van de gulab jamun club. Een van de dieptepunten was de handtastelijkheid van menig Indiër. Er waren weinig toeristen en al helemaal weinig kinderen. Te pas en te onpas werden de onzen op de foto gevraagd. "Mag ik met uw dochter op de foto?" "Dat moet u aan mijn dochter vragen." Die vervolgens gelaten een glimlach tevoorschijn perste en zich gedwee liet fotgraferen. Ze snapten niet waarom iedereen zo graag met ze op de foto wilde en werden er na verloop van tijd behoorlijk kriegel van. Ronduit hysterisch werd dochter van alle vrouwen en meisjes die aan haar haren zaten. Een duidelijk dieptepunt.

Wij ouders hebben onze kinderen ook wat kopzorgen bezorgd. Opgevoed met de regel `beloften kom je na`, braken ze hun hoofdjes over de logistieke (on)mogelijkheid om de door ons op de markt veelvuldig gemaakte belofte "we denken er nog even over en komen straks weer terug" na te kunnen komen. Regelmatig wierpen ze ons dan ook geschokt voor de voeten dat we die rok/die tas/dat kleed niet bij deze meneer konden kopen omdat we toch aan de andere meneer hadden beloofd terug te komen. En "beloften kom je na, mam". Het afdingen kon met name zoon dat wel weer waarderen. Hij schepte er groot genoegen in om zich te mengen in onze onderhandelingen en met stalen blik te vragen waarom we niet gewoon het dubbele van de vraagprijs betaalden. Als ik het zo mooi vond, kon ik dat er toch ook wel voor betalen? Om vervolgens in zijn vuistje lachend weg te lopen. 

We waren het wel vaker oneens, wij ouders en ons kroost. Dreef het ons tot wanhoop als iedere keer dat `s nachts de stroom uitviel, de generator in het hotel aansprong en daarmee alle lichten in de kamer, de kinderen vonden het hilarisch. Zonk bij ons de moed in de schoenen als de kamer slechts drie éénpersoonsbedden had zodat één kind het (éénpersoons)bed moest delen met papa of mama, het betreffende kind vond het een reuze knus vooruitzicht. Een slechte nachtrust heeft minder impact als je vijf of zeven bent. 

De safari in het natuurpark hadden we speciaal voor de kinderen aan het programma toegevoegd. Er leven wilde tijgers en wie weet zagen we er één. Bovendien leven er onder meer apen, krokodillen, allerlei soorten vogels, herten, luipaarden, vossen, stekelvarkens en slangen. We zouden ons geluk beproeven gedurende een drie uur durende safari in de vroege ochtend en nogmaals aan het einde van de middag. `s Ochtends zagen we geen tijger. Wel herten, vogels en een krokodil. Onze verwende kinderen die in hun korte leventje al honderden krokodillen in het wild aanschouwden, hadden het vooral koud en wilden eigenlijk gewoon terug naar het hotel om tikkertje te spelen. Gelukkig sprong er `s middags een prachtige tijger bijna op onze auto en laaide het enthousiasme van de kinderen ook weer op. 

Het bekijken van de fotos die beide kinderen maakten op hun eigen fototoestelletjes, is een reis op zich. Dochter fotografeerde met name alles wat blinkt. De zon, spiegels, gekleurd glas, zilver en goud. En alles in veelvoud. Zoon fotografeerde met name ons. Opgeteld bij de talrijke fotos die de gidsen voortdurend van ons gezin maakten ("please, the four of you here together, here, and here, one more please, smile, all four!"), heb ik na deze reis meer fotos van ons gezin en mijzelf dan ooit tevoren. 

Maar het meest indrukwekkende van India was voor onze kinderen de rat. Op een drukke chaotische straathoek stapte dochter op een avond bovenop een grote dikke grijze rat. Midden op zijn rug. Onbeweeglijk keek ze zowel gefascineerd als vol afschuw naar de wriemelende grote dikke grijze rat onder haar sandaaltje. Nadat ik dochter met een grote zwaai hoog optilde om bijtende rattentandjes te ontwijken, strompelde de rat kreupel weg en rolde van een trapje af de goot in, nagekeken door vier wijdopengesperde kinderogen. 

Ze zijn er nog altijd niet over uit of het een hoogte- of een dieptepunt was. Maar de rat was met stip hun meest indrukwekkende ervaring in India.
Februari 2016

donderdag 4 februari 2016

Cherie jas


De Cherie jas uit LMV van sept-okt vorig jaar (iets verkort aan de zoom en met iets verlengde mouwen, ik hou van net iets te lange mouwen). Ik weet het niet. Ben blij met het wolletje (dat ik hier in de plaatselijke stoffenwinkel kocht), maar nog niet overtuigd van het model. Het voelt toch enigszins als een badjas. Is het het ontbreken van kraag in de nek? Het feit dat ik niet gewend ben aan een jas met aangesnoerd middel? 

De tijd zal het leren. Een sjieke badjas of een makkelijke tussenseizoenenjas voor straks, als al dat wit weer groen wordt.