zaterdag 25 juni 2016

Een zomerse rok


Het is alweer jaren geleden dat ik voor mezelf een A-lijn rok maakte uit Allemaal Rokjes. Ik draag de rok nog steeds regelmatig. Nu het hier volop zomer is (lees: bloedheet), haalde ik een van mijn favoriete stofjes uit de kast en naaide nog eens zo'n A-lijn rokje. 







dinsdag 14 juni 2016

Mijn Russische ik

Ik zou zomaar een Russische kunnen zijn. Vrijwel elke dag word ik op straat aangesproken door mensen die de weg willen weten naar hier of daar. Meneren, mevrouwen, studenten, jong en oud, ze zien in mij een licht afwijkend geklede Russische. De oorspronkelijke bevolking heeft een duidelijk Aziatisch uiterlijk. Een deel van de bevolking is evenwel van Russische komaf en in die groep lijk ik helemaal thuis te horen. Wat uiterlijk betreft, want zodra ik mijn mond opendoe, wordt er van verbazing een stapje achteruit gedaan. “Oh! Je bent een buitenlander!”

Ik doe echt mijn best. Ik ben vastbesloten om het Russisch onder de knie te krijgen en heb al heel wat, en daarmee bedoel ik echt heel wat, uren studie gestoken in deze taal die mij tergt tot het uiterste. De basis valt reuze mee. Het Russische alfabet is zo geleerd, evenals een basiswoordenschat en de beginnersgrammatica. De uitspraak is niet moeilijk. Maar als dat onder de knie is, begint het echte werk. Het Russisch heeft een eindeloze hoeveelheid varianten voor hetzelfde woord, steeds met een uiterst subtiel verschil in betekenis. De grammatica is niet eenvoudig. De grammatica is om tandenknarsend gefrustreerd van te raken. Dat gebeurt mij althans met grote regelmaat. Ik ben dol op nieuwe talen leren. Ik ben dol op grammatica, eindeloos oefeningen maken. Ik zie hoe rijk deze taal is, ik kan me voorstellen hoe prachtig Russische literatuur moet zijn in het Russisch. Maar daar heb ik allemaal helemaal niks aan zodra ik mijn mond opendoe. Het ontbreekt me op die momenten namelijk aan tijd. Tijd om na te denken. Gebruik ik hier perfectum of imperfectum? Welk voorzetsel gebruik ik hier en welke uitgang krijgt het bijvoeglijk naamwoord, welke uitgang krijgt het zelfstandig naamwoord? Vervoeg ik dit werkwoord naar groep I of groep II of is het één van de vele, vele, uitzonderingen?

Waar in veel opzichten het Nederlands, Engels, Duits, Spaans, Frans, Italiaans op elkaar lijken, tot elkaar te herleiden zijn, komt het Russisch van een andere planeet. De planeet waar de Romaanse en Germaanse talen eensgezind samenwonen tegenover de Slavische planeet, helemaal aan de andere kant van de melkweg. Slechts de moderne woorden zijn makkelijk te onthouden. Die zijn vanuit het Engels fonetisch omgezet in het Russisch, met gebruik van veel letters, waardoor ik vaak even aan het puzzelen ben om vervolgens met een grijns te beseffen dat hier 'parking' staat, of 'businessman'. Maar het Russisch bestaat bovenal uit hele lange woorden met heel veel medeklinkers die mij met geen mogelijkheid doen denken aan hetzelfde woord in het Nederlands, Engels, Frans, Duits, Spaans... Ik kan een uur lang woordjes stampen om een dag later van de pak 'em beet 50 woorden me er met de beste wil van de wereld niet meer dan 7 te herinneren. De grijze haren tieren ineens welig.

Ik versta al die mensen die mij de weg vragen inmiddels redelijk goed. Ik weet vaak ook prima waar ze heen moeten om hun bestemming te bereiken. Maar zodra ik mijn mond opendoe om te antwoorden, beginnen de radartjes in mijn hoofd al krakend en piepend te draaien, op zoek naar het correcte Russisch. Maar ik win het niet van de tijd. Na een paar seconden “da...” en “eh...”, komt het onvermijdelijke verbaasde stapje achteruit en het “Oh! Je bent een buitenlander!” En weg zijn ze. Want ze moeten naar hun bestemming en hebben geen tijd te verliezen. Een vriendelijke, meestal oudere, dame of heer zonder haast wil nog wel eens welwillend naar mijn gehakkel blijven luisteren, bereid me te helpen en aan te moedigen.

Mijn frustratie over de gevoelsmatig verloren studie-uren liep op een gegeven moment zo hoog op, dat ik mijn lat wat lager heb gelegd. Eén keer in de week les, zodat de hoeveelheid te verwerken en te onthouden leerstof hanteerbaar blijft en ik tijd overhou voor andere dingen. Ik heb een aantal welwillende en geduldige oefenpartners om me heen verzameld. De concierge, de dame die ons huis helpt schoonhouden, de fruitverkoper op de hoek, het meisje van het postkantoor, de veiligheidsbeamte op school en natuurlijk mijn Russische juf. Zij is tevreden met mijn vooruitgang en elke week weer in haar nopjes omdat ik alle oefeningen heb gemaakt. Met mijn doorzettingsvermogen kom ik er wel, zegt ze. Ik zelf zie met name nog een he-le lange weg voor me. Je bent 43, zegt m'n juf meelevend. Dan gaat het nou eenmaal allemaal wat trager. De grijze haren tieren ineens welig.

De lat ligt nu op een licht uitdagende maar niettemin comfortabele hoogte. Als ik het even niet meer zie zitten, blader ik door mijn 10 jaar oude schriften Spaans. Ooit heb ik op alles wat daar in staat, hard gestudeerd. Lang niet zo hard als ik nu moet studeren op het Russisch, maar toch. Nu is het Spaans me geheel eigen en alles voelt vanzelfsprekend. Over een paar jaar zal ik de weg wijzen en zal de persoon die mij aansprak een stapje achteruit doen van verbazing. “Oh! Wat spreek jij goed Russisch voor een buitenlander!”
Juni 2016


maandag 6 juni 2016

Op herhaling


De Candyjurk blijft geliefd. Nu versie 1 langzaamaan te klein wordt en versie 2 bijna opgedragen is, zag versie 3 het licht. Ik hou van verlaagde tailles en verlaagde bij deze derde versie de taille dus met een centimeter of 3. Ze fietste er zo mee weg.

 

Ik knipte weer een cm extra aan de hals en de mouwen en zoomde het alles netjes om. Blijft uiteindelijk toch langer mooi.


Nu, twee weken na de fatale knipbeurt, is hond weer zwart. Het kale grijze velletje heeft weer een dun laagje vacht en het patchwork effect is verdwenen. Ze kan met goed fatsoen weer op de foto, al blijft ze wat naakt vergeleken bij haar vorige fotosessie.


Het stofje kocht ik vast ooit op de markt.