vrijdag 24 juli 2015

Ingepikt


Deze blauwe badstof was - uiteraard - bestemd voor kinderkleding. Ik kocht het lang geleden ergens, weet niet meer waar. 
Maar onlangs besloot ik dat het precies het geschikte stofje was voor een strandrokje. Voor mezelf.

Een korte A-lijn uit Allemaal Rokjes, en binnen no time was ik klaar voor ons afscheidsweekendje met vrienden aan het strand. 




maandag 13 juli 2015

Zachte zoetigheid


Een grootscheepse verhuizing vreet tijd en energie. Veel rolt er dus niet onder de naaimachine vandaan deze weken. En als er al iets gemaakt wordt, is het simpel en snel klaar. 

Een zoet stofje dat al lang wachtte op een bestemming werd een kussentje met mintgroene paspel voor een klein meisje met kaptafeltje en mintgroene gordijnen. En een roodkapje cape



donderdag 2 juli 2015

Het grote vertrekken

Het zoveelste overdadige verjaardagsfeestje. Er is een voetbalveld afgehuurd en naast het veld zitten vier jongedames klaar aan tafeltjes vol klei, kleurpotloden, kralen, karton en glitters om knutselminnende kinderen te vermaken. Zoon voetbalt met zijn vriendjes op het voetbalveld. Hij rent en schopt al een uur of twee in de brandende zon en het zweet gutst van zijn hele lijf. Dochter zit aan het tafeltje met glitters te knutselen en bekvecht voortdurend met haar beste vriendinnetje. Ze houden al twee jaar lang vreselijk veel van elkaar maar vechten elkaar al twee jaar lang de tent uit. Tussen de vele voetballende jongetjes rent één meisje. Al drie jaar lang zoon´s allerbeste vriendinnetje. Ze houdt van alles waar jongetjes van houden maar is een prachtig meisje, in zoon´s ogen de perfectie in persoon. Ze zijn onafscheidelijk. 

Aan de tafeltjes in de schaduw bespreken de moeders wat de beste bakker in Miami is. Ik heb de conversatie verlaten zonder enige bijdrage te hebben kunnen leveren en sta aan de rand van het voetbalveld naar zoon te kijken. De tranen stromen over mijn wangen. Ik zie een kind geheel tevreden genieten te midden van zijn vriendjes. Een gevoelig maar zelfverzekerd kind stralend in zijn wereld. Een wereld die wij, zijn ouders, binnen afzienbare tijd geheel om zeep zullen helpen. De verhuizing is een feit. Over minder dan een week zullen wij Zuid-Amerika verlaten om ons vervolgens, na een paar weken Europa, in Centraal-Azië te vestigen.

Toen ik de kans kreeg om een internationale carrière te beginnen voor een grote humanitaire organisatie, was ik alleen. Ik kon gaan en staan waar ik wilde en de beslissingen die ik nam, betroffen met name mijzelf. Maar ik bleef niet alleen. Er kwam een hond. Vervolgens een man. Toen een kind. En later nog een kind. De beslissingen neem ik niet langer alleen. En het is niet langer alleen mijn eigen wereldje dat wordt bepaald door mijn keuzes. 

Onze kinderen vertellen enthousiast over de op handen zijnde verhuizing. Ze vertellen dat ze het fantastisch vinden om te gaan wonen in een land met seizoenen. Hete zomers en koude winters met veel sneeuw. Maar in werkelijkheid praten ze mij na. Ze weten niet wat het is om maandenlang in de vrieskou te leven. Ze hebben zin in sneeuwbalgevechten en sneeuwpoppen maken, in skieën en snowboarden, maar weten eigenlijk niet waar ze het over hebben. Zoon heeft een werkstuk gemaakt over zijn aanstaande woonplaats en laat het trots aan iedereen zien, maar heeft ´s nachts nachtmerries. Dochter droogt de tranen die ze liet toen de bank het huis uit werd gedragen door de nieuwe eigenaar en roept stoer dat onze nieuwe bank straks veel mooier zal zijn, maar als ze ´s avonds in bed ligt zegt ze met bibberend stemmetje dat ze zou willen dat alles zou blijven zoals het was. Ze rekenen uit hoe oud ze zullen zijn als we over vier jaar wederom zullen verhuizen en vragen of we dan niet gewoon in Spanje kunnen gaan wonen. Ze hebben groot plezier tijdens hun wekelijkse Russische les, maar als ik er aan denk dat ze straks op het schoolplein niets anders zullen horen maar er niks van zullen verstaan, is mijn tranenstroom niet meer te stoppen. 

De mensen om ons heen verzekeren ons dat kinderen zich heel snel aanpassen, dat ze er geen blijvende schade aan zullen overhouden. Het zullen kinderen worden met een open blik en een sterk aanpassingsvermogen. De zogenaamde wereldburgers. En hoewel ik weet dat het waar is, zie ik op dit moment alleen maar twee kleine kinderen die hard hun best doen om graag te willen verhuizen, maar die diep in hun hart gewoon hier willen blijven. In hun land, in hun stad, in hun huis. 

Maar desondanks ben ik blij dat we gaan. De situatie in dit land wordt met de dag schrijnender. De onveiligheid is verstikkend. Het is goed dat we gaan, ook, en misschien wel juist, voor de kinderen. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik dit land geen moment zal missen. Want die momenten zullen er ongetwijfeld komen. Ik laat een paar hele dierbare vriendinnen achter. Ik kan alleen maar hopen dat ik straks ook daar weer gelijkgestemde zielen zal ontmoeten. Ik kijk uit naar de winters. In dit land van de eeuwige zomer, mis ik de seizoenen. Maar ik weet ook dat ik straks, als ik maandenlang ´s ochtends vroeg in het donker en de kou op moet staan en hopen sneeuw moet schuiven, met weemoed terug zal denken aan de zon die hier altijd om zes uur ´s ochtends op gaat, vergezeld van luid en tropisch papegaaien geschreeuw. Hoewel we naar een prachtig land met adembenemende natuur gaan, hebben we straks geen strand meer bij de hand. Dat zullen we missen. Ook het gemak van een Spaans sprekend land zullen we missen. We gaan weer terug naar een land waar de voertaal ons volstrekt onbekend is en waarvan de tweede taal, Russisch, niet één twee drie geleerd is. 

Ik ben blij dat we gaan en kijk er naar uit om een nieuw deel van de wereld te gaan ontdekken. Ons enthousiasme zal de kinderen door deze moeilijke fase heen helpen. Als straks de pijnlijke randjes van onze vijf jaar in V. zijn vergeten, zullen we met een grote glimlach terugdenken aan deze periode. De jonge jaren van onze kinderen. Nog even, en ze zijn niet jong meer. De vrijheid van het niet werken. Nog even, en ik ga weer aan de slag. V., het land waar uiterlijke schijn belangrijker is dan wat dan ook. Waar het straatbeeld wordt bepaald door vergrote borsten en torenhoge hakken. Waar je niets en niemand kan vertrouwen. Waar stiptheid niet bestaat. Waar corruptie en omkoping aan de macht zijn. Het land van de zon en het strand, het land waar dienstverlening opzienbarend laag in het vaandel staat. We zullen met droefheid terugdenken aan de absurde politiek die wordt bedreven in dit land dat met rasse schreden achteruit gaat. V. is vijf jaar lang ons thuis geweest, maar het is tijd om verder te gaan. 

De hond voelt aan haar water dat er verandering op komst is. Het grote uitmesten en het tevoorschijn komen van koffers, maakt haar stiknerveus. De kinderen zijn moe van het lange, intensieve schooljaar. Ze zijn enthousiast en kijken tegelijkertijd op tegen de aanstaande verhuizing. Man bereidt zich voor op het grote inpakken, dat zal worden gedaan als ik met de kinderen reeds naar Europa ben vertrokken. De hele inboedel zal over een week of twee op transport naar de andere kant van de wereld worden gezet. Ergens in de komende maanden zullen we ons thuis weerzien. Straks, als we een nieuw huis hebben gevonden, de nieuwe school begint, als we onze nieuwe stad leren kennen en nieuwe vrienden ontmoeten, straks, als de kinderen hun eigen bedjes weer zien, dan zijn we weer thuis. 

Vaarwel Venezuela, hallo Kazakhstan.
Juli 2015