Zwemles

Sinds kort zit ik op zwemles. Zwemles. Alleen al het opschrijven van het woord zwemles doet me onmiddellijk naar adem happen. Want zwemles is niet wat ik dacht dat het zou zijn.

Lang geleden, op de basisschool, heb ik de zwemdiplomas A en B gehaald. Dat betekent schoolslag, onder water zwemmen en met kleren aan zwemmen. Sindsdien heb ik af en toe eens wat gezwommen in zwembad en zee, altijd op recreatieve wijze en nooit als sport.

Nu zit ik op zwemles. Dat is zwemmen als sport. Dat is niet wat ik dacht dat het zou zijn. Schoolslag gaat me redelijk goed af, dus dat laat leraar Franklin me nooit doen. Nee, eerst de borstcrawl onder knie krijgen. En daar heb ik dus ernstige problemen mee.

In theorie gaat borstcrawl heel soepel. In de praktijk gaat het soepel tot het moment van ademhalen. Het idee is dat de linkerarm op het moment van ademhalen vooruit gaat, net onder het wateroppervlak. De rechterarm gaat naar achter, waardoor er ruimte is voor het hoofd om rechts omhoog te draaien en als het ware over de schouder te kijken; op dat moment wordt er een flinke hap verse lucht genomen waarna het hoofd weer in het water draait, kin richting borst. Linkerarm gaat weer naar beneden, rechterarm naar voren en 4 slagen verder komt de volgende ademhaling.

Dat is het idee. Nu de praktijk. Mijn linkerarm gaat naar voren, net onder het wateroppervlak. Mijn linkerarm blijft daar evenwel niet keurig wachten tot ik mijn hap verse lucht heb genomen. Mijn linkerarm zakt naar beneden als mijn gezicht nog niet half uit het water is gedraaid. Op het moment dat mijn mond zich openspert met een wanhopige behoefte aan een hap verse lucht, bungelt mijn linkerarm ter hoogte van mijn navel en is mijn hoofd zodanig gezakt dat het enige wat ik inadem een grote slok vies chloorwater is. Na 1 baantje heb ik werkelijk het gevoel dat ik verzuip. Paars aangelopen en groen van de chloor moet ik dan ook na elke 25 meter even pauze nemen om te ademen. Franklin zegt dat ik harder met mijn benen moet trappelen en mijn linkerarm niet moet laten zakken. Ja, de theorie begrijp ik. Maar hoe doe ik dat?!

Ik ben inmiddels bij les 7 en probeer manhaftig mijn frustratie de baas te blijven. Franklin houdt moed en zegt dat hij vooruitgang ziet, dus ik probeer ook maar niet moedeloos te worden. Ik moet gelukkig af en toe ook een paar baantjes trekken met een stuk schuim tussen mijn benen zodat ik alleen mijn armen moet bewegen. Dat gaat reuzesoepel. Af en toe moet ik een paar baantjes trekken met mijn armen rond een plankje zodat ik alleen mijn benen moet bewegen. Dat gaat langzaam maar gestaag en met mijn hoofd boven water. Dus reuzesoepel. Maar altijd komt weer het moment dat schuim en plank aan de kant moeten en ik geheel zelfstandig aan de borstcrawl moet…

Ik hoop dat de gouden tip snel tot mij komt, want madre mia, ik verzuip…

November 2011