zaterdag 28 april 2012

Aardappelkatoentje

Maanden geleden kocht ik een patroon voor een jurkje voor mijzelf. Maandenlang hikte ik er tegen aan maar deze week zou het er dan toch van komen. Ik las de werkbeschrijving en kwam er achter dat het een patroon is voor niet-rafelende stof en dat de naden naar buiten toe verwerkt worden. Ik keek naar mijn voorraad rafelende stoffen en besloot het patroon wat aan te passen en te oefenen op een katoentje dat ooit in A. het gordijn in de garage was. Zo´n ietwat ruw uitziend gebroken wit katoentje, ik noem het altijd aardappelkatoentje. Gaandeweg bedacht ik me dat dit probeersel in de prullenbak zou verdwijnen. Toen bedacht ik me dat het wellicht dienst zou kunnen doen in de kinders´ verkleedkist. Toen trok ik het aan en verdraaid, dat zat niet slecht! De blinde rits was niet geheel blind, de afwerking was niet geheel af, maar na wat herstel- en (biais)oppepwerk hing er toch een draagbaar jurkje met een vleugje ouderwets, precies waar ik me thuis in voel. En ach, ik hoef er tenslotte niet mee naar kantoor!


(Het model staat er wat aardappelzakkerig bij maar het valt heus niet mee om jezelf in een spiegel te fotograferen en tegelijkertijd te proberen om je jurk zo voordelig mogelijk uit te laten komen...) 

Verdriet

Ze was net 16 toen hij haar zag zitten op een feestje. Ze was nog niet oud genoeg om te mogen dansen, maar hij, 12 jaar ouder, wist: met haar wil ik trouwen. Nog geen half jaar later waren ze man en vrouw. Ze kregen 6 kinderen. De oudste overleed toen hij 2 was, 5 kinderen groeiden op tot volwassenen, trouwden, kregen kinderen.

Ze woonde met haar echtgenoot meer dan 50 jaar in hetzelfde huis. Hij droeg haar op handen. Zij aanbad hem. Na bijna 60 jaar huwelijk overleed hij plotseling. Haar hart brak. Ze werd depressief. Steeds verdrietiger. Ze werd bedlegerig. Vergeetachtig. Het verdriet werd met de jaren sterker. Ze voelde zich zo alleen.

Haar kinderen hadden het te druk met hun eigen leven om hun moeder te bezoeken en bijna allemaal hadden ze het zelfs te druk om af en toe even te bellen. Haar permanente verzorgster en de onderbuurvrouw waren degenen die zich dagelijks om haar bekommerden, probeerden haar verdriet te verzachten. De kinderen van de onderbuurvrouw kwamen elke 2 dagen even spelen en brachten een glimlach op haar gezicht met hun fratsen en kussen. Maar het verdriet was zo hevig. Keer op keer zei ze bitter: ik heb 5 kinderen maar ben zo eenzaam. Ze komen niet, ze bellen niet…

Er werd wel gesuggereerd dat ze niet zo´n heel betrokken moeder was. Altijd op reis met haar man, aan het werk, de kinderen aan de oppas overlatend. Haar kinderen zouden zich daardoor wellicht niet verplicht voelen zich nu om hun moeder te bekommeren. En ze had immers een permanente verzorgster die met hart en ziel voor haar zorgde. Maar ze voelde zich zo alleen. Zo verdrietig. Ze wilde niet meer. Ze bad tot haar god om haar mee te nemen zodat ze zich weer met haar zo geliefde echtgenoot kon verenigen. Voor altijd samen.

Ze leed. Ze huilde. Ze dacht aan vroeger. Ze kon niet meer. Zo alleen. En toen was het over. Ze blies heel zachtjes haar laatste adem uit. Haar trekken verzachtten, haar mond ontspande zich tot een vage glimlach. Ze leed niet meer. Ze was weer bij hem. Voor altijd.

De verzorgster en de onderbuurvrouw wasten haar en kleedden haar aan. Ze borstelden haar haren, brachten een vleugje kleur aan op haar koude wangen. Ze zou nooit meer alleen zijn.

Haar kinderen werden ingelicht. Nog geen 24 uur later waren ze er allemaal. Veel te laat.
April 2012  

zondag 22 april 2012

Poppenkast

Met vereende krachten en veel liefde maakten manlief en ik dochter´s verjaardagscadeau: een ouderwetse poppenkast.

We kochten hout en zaagden. We kozen verf en schilderden. We pakten stofjes uit de kast en naaiden. Een poppenkast, gordijnen, 3 achtergronden, een tas om de poppen in te bewaren en 2 tijdelijke poppen totdat we bij ons volgende Nederland bezoek een echte Jan Klaassen en Katrijn op de kop kunnen tikken!


vrijdag 20 april 2012

Leed

Dochterlief is dol op mama troosten. Ze heeft ook heel goed door dat troosten met name zin heeft als er leed is. En als er geen leed is op het moment dat zij zin heeft om te troosten, dan zorgt ze er wel voor dat er even geleden wordt.

Ze pakt dat heel praktisch aan. Het moet snel en effectief. Dus komt ze voor me staan, heft haar wijsvingertje en zegt op strenge toon: “nee mama, jij mag niet! JIJ MAG NIET!” Een donkere doordringende blik. De bedoeling is dat ik vervolgens een pruillipje laat zien en haar een blik vol lijden toewerp. Zij laat dan haar vingertje zakken, verzacht haar blik, strekt haar armpjes uit, zegt vol liefde “ach mama, kom es hier” en slaat haar twee armpjes om mijn nek. Ze drukt haar wangetje dicht tegen mijn wang aan, geeft duizend kleine kusjes, klopt bemoedigend op mijn rug, streelt mijn haar. “Is alles weer ok, mama?”

Vele malen per dag lijd ik, en word ik getroost. Ik heb nog nooit zo graag geleden.
April 2012

dinsdag 17 april 2012

Frustraties

Men zegt wel dat het goed is om je frustraties van je af te schrijven. Dan ben je het maar kwijt. Ik wil het graag kwijt dus bij deze.

Het gaat natuurlijk om onbeduidende ergernissen, ik ben me daar terdege van bewust. Onbeduidende ergernissen kunnen niettemin heel frustrerend zijn. Het begon een kleine maand geleden. Ineens kwam er water uit de muur, veel water uit de muur. Dat betekent uiteraard een kapotte waterleiding. Niet vreemd: de leidingen in dit huis zijn tenminste 60 jaar oud. Ik belde de loodgieter. Hij zou direct komen. ´Direct´ is een rekbaar begrip. Zeker hier. Direct werd anderhalve dag later. De loodgieter hakte de muur open en tevoorschijn kwam een geheel verroeste leiding waar het water op verschillende plekken uitspoot. De muur werd verder uitgehakt, de leiding werd vervangen en de muur werd weer dichtgemaakt. Afgesproken was dat de loodgieter de tegels die kapot waren gehakt zou vervangen, de nieuwe cementdelen wit zou verven en de boel netjes zou achterlaten. Ook ´netjes´ is helaas een rekbaar begrip. Wat de loodgieter netjes vond, vonden wij een smerige zooi die ons een flinke middag schoonmaakwerk kostte. Een kleine maand later zijn de tegels nog niet vervangen en is er nog niet geverfd. Wel zijn er inmiddels weer 4 afspraken voorbij gegaan. Maar men komt hier over het algemeen niet opdagen op het afgesproken uur, niet op de afgesproken dag en vaak ook niet in de afgesproken week. Het komt niet bij de loodgieter op om even te bellen om te melden dat hij niet komt. Dus ik wacht en wacht. Doe geen boodschappen, laat de hond niet uit, vraag anderen mijn kind van school te halen. Ik wacht en ik bel. “Ja mevrouw, ik ben in de buurt, maak even een klus af hier en dan ben ik er. Hoe laat? Snel, ik ben in de buurt.” Twee uur later is hij er nog niet en neemt hij de telefoon voor de rest van de dag niet meer op.

Nog geen twee dagen na bovengenoemde reparatie aan de waterleiding kwam er wederom water uit de muur. Net naast de vervangen leiding. “Nee mevrouw, daar hebben wij niks mee te maken, dat is gewoon domme pech. Maar we kunnen het uiteraard voor u repareren als u daar apart voor betaalt.” Ik belde een andere loodgieter. Al doende leert men: wit verven en schoonmaken nam ik niet meer op in de deal. Kost weer een middag schoonmaakwerk maar scheelt weer een frustratie.

Drie dagen later hadden we geen warm water meer. De buurvrouw kende wel een betrouwbaar iemand. Zij belde op dag 1. Op dag 2 verzekerde de betrouwbare persoon dat hij ´s middags langs zou komen. Op dag 3 kwam hij langs, bekeek het probleem en zei dat hij dat op dag 4 zou komen repareren. Op dag 4 belden we hem meerdere malen. “Ik ben in de buurt mevrouw, ik ben er zo”. Aan het eind van de middag meldde de betrouwbare persoon dat hij op dag 5 zou komen. Hij kwam op dag 5. Plakte provisorisch 2 kabeltjes aan elkaar en zei dat hij de week erna weer zou komen om het probleem vakkundig op te lossen. ´De week erna´blijkt ook een rekbaar begrip te zijn.

Het helpt. Ik zou nog wat frustraties en ergernissen kunnen delen, maar ik ben reeds geholpen. Mijn frustraties staan op papier en ik ben het kwijt. Men heeft gelijk.
April 2012

Viltverpakt

Cadeautjes ingepakt in vilt, dat is net wat gezelliger dan gewoon een papiertje. Twee babypakketjes voor Spanje en cadeautjes voor de vriendjes en vriendinnetjes van dochterlief, uitgedeeld op haar verjaardagsfeestje als prijsje voor het koekhappen.


zondag 8 april 2012

De kom

Het is een glazen kom, een kleine schaal. Matglas met transparant glazen sterretjes. Ik heb de kom ik denk al tenminste 15 jaar. De kom deelde reeds vele etappes in mijn leven met mij. De kom verhuisde mee, van Nederland naar E, van E. naar A., van A. naar V. Ik gebruik de kom vrijwel dagelijks vanwege het handige formaat, maar vooral omdat de kom altijd weer een lach op mijn gezicht tovert.

Ik kreeg de kom van mijn lieve vriendin R. Ik kan me de gelegenheid niet meer herinneren, maar we hebben ook geen gelegenheid nodig om elkaar een cadeautje te geven. Vriendschap is altijd gelegenheid genoeg. Als ik de kom zie, zie ik R. en alles wat we samen hebben meegemaakt en gedeeld. We waren nog geen 10 jaar oud toen we elkaar leerden kennen en sindsdien horen we in zekere zin bij elkaar. We hebben nooit heel dicht bij elkaar gewoond, we maakten ook nooit deel uit van elkaars nabije, dagelijkse, vriendenkring, maar toch delen we elkaars leven: ik kan me geen leven zonder R. voorstellen.

Vanochtend pakte ik de kom uit de kast. Ik glimlachte. Toen zag ik dat er een barst in de kom zit. Ik bleef lachen en wist direct dat de kom toe is aan een nieuwe etappe. Niet meer in de kast voor dagelijks gebruik, maar op de kast, gevuld met kleine schatten.

Want een kom die elke keer weer een lach op mijn gezicht kan toveren, is niet zomaar een kom. Daar zit iets oneindig waardevols achter. Daar zit R. achter.
April 2012   

zaterdag 7 april 2012

Beat it!

Over smaak valt niet te wisten en al helemaal niet met kleine kinderen. Dochterlief was jarig. Ze kreeg ´s ochtends een cadeautje van L. die ons 3 ochtenden per week helpt het huis schoon te houden. L. is goud waard. Ze houdt het huis schoon, heeft een tomeloze energie, is dol op de kinderen en de kinderen zijn dol op haar, bovendien heeft ze, 31 jaar jong, zelf 5 kinderen tussen de 3 en 14 en kent ze het klappen van de zweep. Ze had 2 cadeautjes voor dochterlief en 2 cadeautjes voor zoonlief: allebei kregen ze precies hetzelfde zodat er geen ruzie gemaakt zou worden. L. weet hoe het werkt.

Een van de cadeautjes was een stoere auto met grote wielen en een grote bumper. En met een knopje. Als dat knopje op ´on´ wordt gezet, flikkeren er achter de wielen blauwe en rode lichtjes. Als dat knopje op ´on´ wordt gezet, klinken er bovendien op vol volume 4 zinnen van het refrein van Michael Jackson´s “Beat it”. De kinderen vinden het prachtig. Zoals ik al zei, over smaak valt niet te twisten en al helemaal niet met kleine kinderen. Het allermooist vinden ze het wanneer de twee autos tegelijkertijd op ´on´ staan. Ze krijgen het uiteraard niet voor elkaar om het knopje geheel synchroon op ´on´ te zetten, waardoor een helse kakofonie door het huis schalt. Urenlang.

L. kijkt het vertederd aan en is blij dat de cadeautjes zo in de smaak vallen. Ze heeft absoluut gelijk, zij zijn er echt heel blij mee. Er wordt met de autos gesprongen, gerend, gebotst, gedanst, gegeten en geslapen. De wielen hangen reeds los in hun assen, de spiegels zijn afgebroken, de bumper hangt los. Maar Michael Jackson zingt.

Nu, drie dagen later, beginnen de batterijen leeg te raken. De kinderen zingen inmiddels foutloos met Michael mee. En ik haal diep adem maar twist niet. Want ik weet bijna zeker dat ik die auto als kleuter ook prachtig had gevonden.
April 2012

Rokje

Een rokje voor vriendin M. Ze wilde lekker strak, en lekker strak is ie geworden! Stof en boordstof van Bambiblauw.

maandag 2 april 2012

Vervroegde ouderdom

Manlief, doorgaans zachtmoedig en geduldig, stelde zich dit weekend ineens hardvochtig op en zei het mij te verbieden nog achter het naaimachien te gaan zitten totdat ik mijn ogen zou laten testen. Ik had namelijk eens geklaagd over hoofdpijn nadat ik een uur of twee achter het machien had gezeten. Maar dat kon volgens mij ook best aan de hitte liggen. Ik had ook een keer terloops opgemerkt dat die hele kleine lettertjes op medicijnbijsluiters soms lastig te lezen zijn. Maar dat waren naar mijn mening dan ook echt hele kleine lettertjes. Maar erger nog, manlief was erbij toen ik, alweer maanden geleden, in het bijzijn van mijn ouders hele kleine lettertjes probeerde te lezen en - helaas hardop – in opperste verbazing opmerkte dat met mijn moeder´s leesbril op die hele kleine lettertjes ineens beter leesbaar waren.

Vandaag moest die ogentest dus plaatsvinden, want ik ben van plan om voordat mijn schoonouders in de paasvakantie op bezoek komen nog het een en ander te fabriceren op het machien. Toen de opticien hoorde wat ik kwam doen, zei ze direct: ah, dat is een geval van vervroegde ouderdom. Vervroegde ouderdom. Dat is nog eens een manier om een bril te verkopen. Breng je klanten in de juiste stemming, positief en vol zelfvertrouwen. Vervroegde ouderdom, er schoten mij de wildste gedachten door het hoofd, maar positief werd ik er niet van.

Toen de test afgenomen was, bleek het allemaal best mee te vallen, vooral wat mijn verziendheid betreft: + 0,25 aan een oog. De eerlijkheid gebiedt mij te vermelden dat er bij hetzelfde oog ook -1,5 werd gemeten, en -0,75 aan het andere oog, maar dat zijn zeer bescheiden waarden.

Toen ik tegen manlief zei dat het dus allemaal reuze meevalt en dat mevrouw de opticien haar woorden dus maar beter kon terugnemen omdat er van vervroegde ouderdom geen sprake is, keek hij mij eerst niet begrijpend en vervolgens grijnzend aan en zei dat de opticien nooit het verdict vervroegde ouderdom had uitgesproken. Mijn spaanse vocabulair is groot maar niet onfeilbaar en van oogkundige termen heb ik natuurlijk geen benul. Wat de opticien mij kennelijk duidelijk wilde maken is dat verziendheid over het algemeen begint rond het veertigste levensjaar en dat het feit dat ik wellicht enigszins verziend zou zijn, zou kunnen duiden op vervroegde verziendheid. Als ze had geweten dat ik slechts een jaar verwijderd ben van de 40, had ze deze opmerking vast niet gemaakt. Positief gestemd en vol zelfvertrouwen kan ik dan ook niet anders dan concluderen dat mevrouw de opticien dacht een jonge vrouw van begin dertig voor zich te hebben. Dat is nog eens een manier om een bril te verkopen!
April 2012

zondag 1 april 2012

Tasjes

Verjaardags- en afscheidscadeautjes. Gezellig om en om gevoerd. En nu wordt het tijd om nieuwe patronen uit te proberen. Na de paasvakantie.
Appelstof van Vermiljoenshop, zwarte stof met bloemen hier gekocht.




Winter

Terwijl in Nederland wordt genoten van het voorjaar en reikhalzend wordt uitgekeken naar de zomer, denk ik verlangend aan winter. Aan laarzen in plaats van sandalen en slippers. Aan spijkerbroeken in plaats van zomerjurkjes. Aan warme chocolademelk met slagroom in plaats van ijs. Aan sneeuw in plaats van brandende zon. Hoewel ik 6 van de afgelopen 8 jaar doorlopend in zomer heb geleefd, ben ik een echt seizoenenmens. Heerlijk vind ik de overgang van de seizoenen. De korte grijze koude dagen in de winter die langzaam lichter en langer worden, hardlopen in de regen en de storm, je rillend naar huis snellen waar het warm en knus is, sprookjesachtig wit landschap, strandwandelingen met poffertjes na. De veelbelovende, tintelende  en prikkelende eerste lentedagen. De lange zomeravonden die je het gevoel geven over een tomeloze energie te beschikken. De herfst die zich aankondigt met een adembenemend kleurenpalet waarvan je de geur kan voelen.

Ons vorige woonland A. was een land van seizoenen. Bloedhete zomers, ijzingwekkend koude winters. Zoonlief maakte er 2 winters mee maar kan zich dat uiteraard niet meer herinneren. Onze dochter heeft het seizoen zomer nog nooit verlaten. Onlangs keken we fotos. Fotos van zoon en hond in de sneeuw, met muts op, sjaal om, handschoenen aan, dikke jas, dikke broek, sneeuwlaarzen. Fotos van de sneeuwpop, van het grote sneeuwballengevecht. Kennelijk werkte mijn enthousiasme aanstekelijk, want ze wilden onmiddellijk winter spelen. En dus haalde ik de mutsen en de sjaals tevoorschijn en speelden we winter. Ik enigszins weemoedig, de kinderen goed gemutst. Ze speelden sneeuw en open haard, ze speelden koud en schaatsen. Ze hadden geen idee wat ze speelden, maar ze speelden het vol overgave. Tot ze geheel bezweet en bevangen door de hitte om een ijsje vroegen.
April 2012