vrijdag 29 juni 2012

De Heilige Geest

Ineens hingen ze door de hele wijk. Grote reclameborden die de diensten aan prezen van een mij onbekende bank. Volgens de boodschap op het reclamebord was het evenwel een reeds lang bestaande (Portugese) bank: wellicht was er recent een filiaal geopend hier in de stad, of misschien werd er gewoon reclame gemaakt om nieuwe klanten te werven. Hoe het ook zij, het was de naam van de bank waardoor ik werd gegrepen. Banco Espirito Santo. De Heilige Geest bank.

Mijn verbeeldingskracht werd geprikkeld. Hoe werd deze naam ooit verzonnen? Welke gedachte zat er achter? Een onwrikbaar geloof en rotsvast vertrouwen dat geld, bewaard onder de hoede van de Heilige Geest, gegarandeerd veilig zou zijn?

Banken hebben doorgaans zakelijke, professionele namen. Sterk als ijzer, hard als staal. De hoogste rente, de meest betrouwbare partner, de beste service, dé kredietverlener. Maar allemaal getroffen door de crisis. De een wat harder dan de ander, de een wat eerder dan de ander, maar ook banken ontkomen niet aan de greep van de financiele ellende. En waar gaan we dan naar toe met de weinige spaarcenten die we nog over hebben? Waar kunnen we op vertrouwen? De crisis is meedogenloos. Je kan nog zo goed zijn in je vak, maar dat betekent niet dat je je baan niet kan verliezen. Je kan nog zo hard werken, maar dat betekent niet noodzakelijkerwijs dat je eigen bedrijf floreert. Je bank kan nog zo´n degelijke professionele naam hebben, maar dat betekent niet dat hij niet aan de crisis ten onder kan gaan.

Zou de Heilige Geest bank in deze tijden van crisis veel nieuwe klanten werven? Klanten die banken met zakelijke formele namen hebben zien wankelen, zien vallen, zien vergaan en die hun financiele bezittingen derhalve liever onder de vleugels van een hogere macht brengen? Zou de oprichter van de Heilige Geest bank destijds zelf een rotsvast vertrouwen hebben gehad in de Heilige Geest of zou hij hebben aangevoeld dat op een dag de mensheid ook in financiele kwesties toevlucht zou zoeken tot meer dan zakelijkheid?

Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en zocht informatie over de Heilige Geest bank. En wat bleek? De bank ontleent zijn naam aan de achternaam van de oprichter. Meneer Espirito Santo. De basis was geen rotsvast vertrouwen, geen voorzienende blik. Het was een achternaam. De heilige Geest bank had ook de Jansen bank kunnen heten.

Soms moet je niet alles willen weten. De waarheid kan ontnuchterend zijn.
Juni 2012

woensdag 27 juni 2012

Wegwijzer

Ik maakte een etuitje. Daarvoor gebruikte ik deze tutorial en paste alleen de maat iets aan. Van buiten ziet het er prima uit, maar van binnen is het, geheel volgens de tutorial, niet geschenk-waardig afgewerkt. Gezien het grote aantal etuitjes dat ik in blogland voorbij zie komen moet er toch zeker een tutorial bestaan voor etuitjes met wel geschenk-waardige binnenkant. Wie wijst me de weg?

Stof van VanMarieke.

Misbaksel

Af en toe gaat er iets mis. Ik zag de racerback dress bij Crafterhours, ik zag de zakjes die Anu*miki erbij maakte. Dat zag er leuk uit dus dochterlief zou een racerbackdress met zakjes krijgen. Ik gebruikte een stof die ik hier ter plaatse had gekocht. Meer op zicht dan op tast en dat was dom: de stof is veel te dun en van belabberde kwaliteit en er valt eigenlijk echt niet mee te werken. Bovendien bleek het patroon voor 2 jaar te klein voor onze dochter van 2 (ik weet het, altijd eerst je model meten en de maten vergelijken met die van het patroon...): krap om de armen en vooral te strak op de rug waardoor de armsgaten aan de achterkant trekken. Kortom, een misbaksel. Maar ik zal het ooit nog een keer proberen.



maandag 25 juni 2012

Tot over de oren

Ik ontdekte de blog van Marieke, bymiek.blogspot.com, en vond er leuke tutorials: niet al te omvangrijke projectjes met leuk resultaat. Zoals de omkeerbare zonnehoedjes, precies wat mijn kinderen nodig hadden.

Ik ging aan de slag, op een avond, kinderen in bed. Had ik nou maar de tegenwoordigheid van geest gehad om het voor zoonlief bestemde hoedje tijdens het maken op mijn eigen hoofd te passen, dan had ik op tijd geweten dat dit zou gebeuren:


Dat hoedje moest dus weer helemaal uit elkaar. Ik heb daar eigenlijk absoluut het geduld niet voor maar het was het laatste stuk krokodillenstof en hij wilde zo graag een krokodillenhoedje... En als hij dan zegt "mama, hij is wel een beeeeetje groot maar ik vind hem toch echt heeeeel mooi hoor", dan haal je dus dat hele hoedje weer uitelkaar.
Voor dochter´s hoedje was ik gewaarschuwd en dat ging goed.

Ze vielen in de smaak dus op de foto flink gekreukeld want reeds volop gebruikt.




Stoffen van de Nederlandse markt, Vermiljoenshop en Bambiblauw.




woensdag 20 juni 2012

Ondertussen...

... wordt er ook nog wel wat gefabriceerd. Tussen het papierwerk door: om de hond mee te kunnen nemen naar Nederland (en dan straks ook weer mee terug naar huis) moeten we de hele papiermolen weer door, van hot naar her. Om de kinderen mee te kunnen nemen naar Nederland (en dan straks ook weer mee terug naar huis) moeten we een soortgelijke papiermolen door, eveneens van hot naar her. Als maatregel tegen kinderontvoering moet de niet meereizende ouder formeel toestemming geven aan de reizende ouder om alleen met de kinderen het land uit te mogen. Een nobel streven maar nogal wat rompslomp!

Maar goed, ondertussen wordt er dus hard gewerkt aan de "pay it forward" cadeautjes en nog een paar andere cadeautjes die straks mee in de koffer gaan voor jarige familieleden. Met veel dank aan Marieke voor haar ideeen en tutorials!


Ook werden de jurkjes voor de dochter van vriendin M. wederom aangepast. De sluiting van de groene jurk werkte niet goed en moest worden veranderd. Na 2 eerdere pogingen (drukknoopjes, andere haakjes) werden het lusjes en knoopjes. Het is echt mijn laatste poging. De blauwe jurk werd toch te saai bevonden en derhalve op verzoek aangepast met een steekzak.





zondag 17 juni 2012

Ode

Zoonlief houdt veel van bloemen. Elke 2 weken mag hij een bos uitzoeken waar we vervolgens met z´n allen van genieten. Bloemen kan je hier per stuk kopen, dus de meest wilde en uitbundige combinaties hebben al op tafel gestaan. We lopen dagelijks langs de bloemenwinkel en soms geeft de eigenaar onze zoon een bloem cadeau. Laatst was dat een roos. Zoonlief vond hem zo prachtig dat we besloten het roosje te drogen.

Gedroogde roosjes. Dat roept herinneringen op.

Ik studeerde rechten en woonde op kamers. Ik was de pubertijd nauwelijks, of misschien wel niet, ontgroeid. Nog geen maand geleden typeerde mijn vader nog kort en bondig hoe ik was als puber: een lastpost. Dat heeft mijn ouders er evenwel nooit van weerhouden om altijd achter mij te staan en me te steunen waar en wanneer nodig. Al zag ik dat destijds uiteraard anders.

Ik was een hardstuderende student, altijd bang dat ik niet hard genoeg geleerd zou hebben. Mijn middelbare schooltijd was geen onverdeeld genoegen en ik begon mijn studie met een gebrek aan zelfvertrouwen. Daar begon het mee denk ik: om me een hart onder de riem te steken bracht mijn vader me de avond voor mijn eerste tentamen een bosje roosjes. Mijn kamer lag op de weg van zijn werk naar huis, zei hij, maar hij moest er wel de stoptrein voor nemen en een flink stuk lopen en was al met al gauw zo´n 2 uur later thuis dan gebruikelijk. Mijn vader bracht me een bosje roosjes en het tentamen haalde ik met gemak. Een traditie was geboren.

Vijf jaar lang bracht mijn vader me een dag voor elk tentamen een bosje roosjes. Vijf jaar lang. Elk tentamen. Het lag toch op de weg naar huis. Weer en wind. Zomer en winter. Vijf jaar lang. Elk tentamen. Ik bewaarde ieder bosje en droogde de roosjes. Een muur vol had ik. Een muur vol onvoorwaardelijke steun.

In de vijf jaar dat ik studeerde heb ik geen enkel tentamen gemist en geen enkel tentamen over hoeven doen. Ik studeerde af met mooie cijfers. Vol zelfvertrouwen.

Gedroogde roosjes. Mijn vader.
Juni 2012

donderdag 14 juni 2012

What are the odds...

De mangobomen hangen vol. De mangos zijn bijna rijp. Het zachte doch stevige vruchtvlees, een sappige explosie van geur en smaak. De buurt staat vol grote mangobomen. Elke dag lopen we onder vele mangobomen door en nu de vruchten bijna rijp zijn en beginnen te vallen, vraag ik me elke dag af hoe groot de kans is dat ik een mango op mijn hoofd krijg. Dat moet een hoogst onaangename ervaring zijn. Een mango valt van hoog en is vrij groot en hard. Veel huizen met een mangoboom op de oprit spannen er een groot zeil onder om te voorkomen dat de vallende mangos de auto beschadigen. Ik stel me zo voor dat een rijpe vallende mango mijn hoofd ook flink kan beschadigen, om nog maar niet te spreken van kleine kleuterhoofdjes. En toch blijven we onder de mangobomen doorlopen, want zeg nou zelf, what are the odds?!

Datzelfde moet de partner van een oud-collega hebben gedacht toen hij onlangs ´s avonds even snel de deur uitging om luiers te kopen terwijl zijn zoontje van anderhalf lag te slapen. De oud-collega was op reis en de partner besloot dus zijn slapende zoontje even alleen te laten. Het gezin woont in E. waar de onveiligheid niet alarmerend is, zoals hier in V. Zoals overal ter wereld is er evenwel criminaliteit: zo heeft E. al jarenlang te kampen met criminelen die je benaderen met vaak een onschuldige vraag of praatje en vervolgens op slinkse wijze een bedwelmend poedertje in je gezicht, op je tas of je handen doen neerkomen. Het slachtoffer verliest vervolgens het bewustzijn en wordt pas uren later wakker, op straat, in een ziekenhuis, zonder zich iets te kunnen herinneren en beroofd van alles wat hij of zij bij zich had en meer, als de criminelen kans hebben gezien het adres van hun slachtoffer te achterhalen.

Het overkwam de partner van mijn oud-collega toen hij even snel luiers ging kopen die avond. Hij werd ´s ochtends wakker in het ziekenhuis en besefte dat zijn zoontje nog altijd alleen thuis was. Het jongetje huilde, was over zijn toeren, maar ongedeerd. De criminelen waren niet binnen geweest. Het gebeuren werd mij verteld door een naaste vriendin van de oud-collega. De beslissing van de partner om luiers te gaan kopen en het kind alleen te laten werd met hartgrondige bitterheid bestempeld als onvergeeflijk, zowel in de ogen van de vriendin als – volgens haar – die van de oud-collega. Het eerste dat in mij opkwam was een vergelijkbare gedachte. Hoe kan je je kind ´s avonds alleen laten, dat is onvergeeflijk! Maar mijn tweede gedachte was wat genuanceerder. Het kind alleen laten was absoluut een foute beslissing. Maar gelukkig heeft het kind er niks aan over gehouden en heeft ook zijn vader het er levend van af gebracht. Ik ken de partner van de oud-collega niet, maar waarschijnlijk zal hij zichzelf deze foute beslissing nooit vergeven. Zou een beetje vergevingsgezindheid vanuit zijn naaste omgeving dan niet op zijn plaats zijn? En welke foute beslissingen komen we tegen als we de hand in eigen boezem steken?

Ik steek de hand in eigen boezem. Twee keer per week heb ik zwemles, ´s avonds van 8 tot 9. Ik loop in een paar minuten naar het zwembad, de afstand is niet meer dan 200 meter. Maar C. is een gevaarlijke stad. Bij het verlaten van het zwembad liet ik manlief daarom altijd weten dat ik onderweg was. Hij ging vervolgens de deur uit, met de hond, en liep mij zo´n 10 meter tegemoet zodat hij vanaf dat punt mij door de straat aan kon zien komen. Die 10 meter waren onze slapende kinderen dus alleen thuis. Slechts 10 meter, maar toch. We hadden het gevoel te moeten kiezen tussen 2 kwaden: kinderen 10 meter alleen thuis of ik alleen terug naar huis lopen. Ondanks deze “veiligheidsmaatregel”, ging het een paar weken geleden toch bijna mis en werd ik op de weg terug van zwemles naar huis – letterlijk – op een haar na door 2 mannen met ongetwijfeld slechte bedoelingen een auto in gesleurd. Ik was gelukkig alert en kon nog net op tijd wegspringen en rennen, maar mijn geluk zat vooral in een andere auto die aan kwam rijden waardoor mijn belagers er vandoor gingen.

Natuurlijk was onze beslissing om de kinderen 10 meter alleen thuis te laten een verkeerde beslissing. Natuurlijk was mijn beslissing om lopend naar zwemles te gaan een verkeerde beslissing. Natuurlijk viel er niet slechts te kiezen uit 2 kwaden. Er zijn altijd meer opties dan je denkt. Je kan luiers laten bezorgen. Je kan de volgende ochtend luiers kopen. Je kan een vriend of familielid vragen even naar de drogist te gaan. Je kan stoppen met zwemles. Je kan met de auto naar zwemles.

Twee keer per week heb ik zwemles, ´s avonds van 8 tot 9. Ik loop in een paar minuten naar het zwembad, de afstand is niet meer dan 200 meter. Maar C. is een gevaarlijke stad. Ik ga daarom tegenwoordig met de auto naar zwemles. De afstand is slechts 200 meter, het is bepaald geen “groene” beslissing, maar het is wel een goede beslissing.

Als tegenwoordig de gedachte “what are the odds…” bij mij opkomt, gaat er een alarmbelletje rinkelen. Want al is de kans niet groot, de kans is er. Die grote rijpe mango kan elk moment vallen.
Juni 2012

Zonneschijn

Op mijn blog staan mijn lichtvoetige spinsels en mijn zelfgesponnen maaksels. Ik maakte een keer een uitzondering voor het "pay it forward" initiatief. Ik ben daar overigens druk mee bezig, het ziet er naar uit dat alles op tijd klaar zal zijn om over een paar weken mee in de koffer naar Nederland te gaan en vanuit daar te worden verstuurd.

Ik maak nog 1 keer een uitzondering. Miss Creatuurtje nomineerde mij voor de sunshine award. Deze creatieve, oprechte madam met een groot hart verdient een welgemeend dankjewel! Ze is een van mijn trouwste en zeer gewaardeerde lezers, heeft altijd een positief woord voor een ander en voor haar maak ik graag deze uitzondering en volg ik de regels van het spel. Dit houdt in dat ik de volgende vragen zal beantwoorden.

1. Wat is je favoriete dier? Mijn zwarte hondje.
2. Wat is je favoriete getal? De 5. Of de 4. Maar de 2 is ook mooi. En de 6 heeft zo´n mooi bol buikje. Maar de 8 heeft er 2...
3. Wat is je favoriete non-alcoholische drank? Warm water.
4. Facebook of twitter? Geen van beide.
5. Wat is je passie? Het klinkt oneindig afgezaagd, maar het antwoord is toch echt mijn gezin.
6. Krijgen of geven? Allebei natuurlijk!
7. Wat is je favoriete patroon? Om deze vraag te kunnen beantwoorden zal ik er eerst nog wat meer moeten uitproberen.
8. Wat is je favoriete dag van de week? Zondag. De stad is relatief rustig, de kinderen uitgerust, de boodschappen gedaan. Alles mag, niks moet.
9. Wat is je favoriete bloem? Sneeuwklokje. En er zijn nog zoveel meer bloemen die mij eindeloos kunnen bekoren.
10. Wat is je favoriete land? Het land waar mijn werk fantastisch was, waar ik mijn huidige lief heb leren kennen en waar ik met hem ben getrouwd, het land waar mijn zoon werd verwekt en geboren...

Het idee is verder dat ik weer 10 blogs nomineer. Er zijn natuurlijk heel erg veel interessante blogs. Ik volg er meerdere en vind er altijd weer ideeen, inspiratie en goede zin. Maar uiteindelijk zijn de leukste blogs toch de blogs waar een tikkeltje persoonlijk contact achter zit. De blog van een trouwe volger, de blog van degene die vaak een positief woordje bij je achterlaat, de blog van een dierbare. Daarom bij deze een flinke dosis zonneschijn voor al diegenen die met plezier meekijken in het leven van onze familie in den vreemde!
 

zondag 10 juni 2012

Wie bewaart heeft wat

Jaren geleden kocht ik tijdens een vakantie in Midden-Amerika dit shirt: ik vond de kleuren zo mooi. Maar het was veel te groot en zat voor geen kanten. Het lag nog steeds ergens in de kast en toen de moeder van een vriendin me hielp om het patroon te tekenen van een jurkje met raglanmouwtjes dat mijn moeder lang geleden voor mij maakte, was de bestemming daar. Ik gebruikte de maximale lengte en dat was genoeg voor een mini-jurk dan wel tuniek.





donderdag 7 juni 2012

De rammelende deur II

We voelden het al aankomen. Ook gisteravond rammelde de deur. Om half 10. Maar wederom was er niks te zien. Dat is goed nieuws: geen inbrekers, geen beren, geen spoken. Tenzij spoken onzichtbaar zijn. Geen idee, ik heb me daar nooit in verdiept. En dat ga ik ook niet doen. We hebben besloten om het voorbeeld van onze hond te volgen: we doen net alsof we niks horen. Laat die deur maar rammelen: vanaf vandaag verblikken of verblozen we niet!
Juni 2012

woensdag 6 juni 2012

Kleuterjurk

De kleuterjurk van Van Katoen. Een geweldig patroon. Deze paars-roze variant gaat straks in een cadeaupapiertje mee naar Nederland, als vervroegd cadeautje voor ons nichtje´s 4e verjaardag. En kon ik nou toch maar een patroon een paar maten verkleinen, dan had mijn eigen dochter ook zeker een versie (of twee, of drie) in haar kast hangen!




De lijnen van de bloemetjes lopen zowaar mooi door. Stoffen van de plaatselijke stoffenwinkel.

dinsdag 5 juni 2012

De rammelende deur I

Ons huis heeft aan een kant geen muur maar een opengewerkt hek. Het is hier altijd warm dus de muur wordt niet gemist. De ruimte grenzend aan het hek is een semi-overdekte binnenpatio. Een heerlijk koele ruimte met een bijzonder aangename sfeer. Aan de andere kant van het hek is een buitenpatio. Het hek heeft uiteraard een deurdeel. Dit deurdeel klemt nogal en je moet redelijk wat kracht zetten om de deur open te krijgen. De deur rammelt ook als je hem open en dicht doet. Onze hond maakt daar handig gebruik van: als ze naar binnen dan wel naar buiten wil, duwt ze met haar 9 kilo wegende lijf tegen de deur. Ze krijgt hem met geen mogelijkheid open, maar ze laat hem wel rammelen en wij weten zo direct dat ze er in dan wel er uit wil.

Onlangs zat ik ´s avonds nog even achter de computer toen ik het hek hoorde rammelen. Ik stond op, liep naar de deur om de hond binnen te laten, zag dat de deur op slot was, draaide me om om de sleutel te pakken en zag toen de hond in haar mand liggen. Binnen. Slapend. Heldhaftig als ik ben, alarmeerde ik direct manlief die zowel de binnen- als buitenpatio inspecteerde, niks ontdekte en me verzekerde dat ik vast een geluid van buiten had gehoord dat op het rammelen van het hek leek, maar het niet was.

Twee dagen later kwam ik evenwel terug van zwemles en zei manlief dat ook hij het rammelen van de deur had gehoord. Wederom kon hij niemand of niks ontdekken. Het hekwerk is een zwaar hekwerk. Om het aan het rammelen te krijgen is kracht nodig. De wind laat het hekwerk niet rammelen. De storm ook niet. Bovendien waaide noch stormde het. We bespraken de plaatselijke fauna. Hoewel we in de stad wonen, komt er hier dagelijks een arsenaal aan dieren voorbij. Vogels, van kolibries tot papegaaien. Geen van allen sterk genoeg om het hek te doen rammelen. Eekhoorns: idem. Muizen, ratten, vleermuizen: idem. Geen beest dus. We bespraken ook het feit dat de hond geen kik geeft. Dat is namelijk heel vreemd. Ze blaft normaal gesproken zodra er iemand aanbelt, zodra iemand voor de deur parkeert, zodra er iemand langsloopt, zodra ze een eekhoorn ziet, of een muis. Het rammelen van de deur is een vrij hard geluid, en ongewoon zo ´s avonds laat, maar de hond slaapt rustig door en verblikt of verbloost niet.

We kwamen er niet uit en dus besloten we, na nog twee avonden gerammel en toch enigszins nerveus wordend, de videocamera strategisch op te stellen om te registreren wat het hek doet rammelen. Het gebeurt telkens ´s avonds als het buiten donker is en het licht op de binnenpatio uit is. Een keer per avond. Ik vertrok wederom naar zwemles. Het licht op de binnenpatio was uit, het licht op de buitenpatio was aan, de camera liep. Toen ik thuiskwam had het hek gerammeld. Op de computer bekeken we samen het filmpje. Minuut 27. De hond slaapt. De deur rammelt. Luid en duidelijk. De hond slaapt door. De deur beweegt niet en er is verder ook geen beweging te zien. Maar de deur rammelt onmiskenbaar. We hebben kippenvel en kijken elkaar aan.

Het hekwerk is groot. De camera heeft slechts de helft ervan in beeld. Morgenavond zullen we camera weer opstellen, nu gericht op de andere helft. Ik heb het voorgevoel dat we ook hier niks zullen zien. De deur rammelt, de hond slaapt en er is niks te zien. Hoe nuchter blijven we hierbij?
Juni 2012      

zaterdag 2 juni 2012

Plooitjes en bloemenknoopjes

Uit dit boekje maakte ik dit hemdje voor dochterlief. 







Stof lang geleden gekocht in de plaatselijke stoffenwinkel in E. Knoopjes van Stof Enzo.