woensdag 15 december 2010

De naaimachine

Jaren geleden heb ik een naaimachine gekregen. Ik weet niet eens meer precies hoeveel jaar geleden, maar tenminste tien. Ik kreeg de machine omdat ik zo graag wilde leren naaien. Die eerste tien of meer jaren dat de naaimachine in mijn bezit was, ben ik niet veel verder gekomen dan wat gordijnen en kussenslopen. Voor naaien moet je tijd hebben en om te leren naaien moet je nog meer tijd hebben. En tijd had ik niet. Ik werkte. Veel en hard en met plezier.

Toen kwam ik mijn huidige echtgenoot tegen. Hij doet precies hetzelfde werk als ik. En wel zodanig precies hetzelfde, dat we nooi tegelijk in hetzelfde land voor de organisatie waar we voor werken aan de slag kunnen. Toen kwam zoonlief ter wereld en omdat we als familie bij elkaar willen wonen, besloten we omstebeurt te werken: een land hij, een land ik, een land hij, een land ik. Dus na E., Zuid-Amerika, waar we allebei werkten maar in verschillende steden, was het mijn beurt om te werken in A., Caucasus. Nu in V., Zuid-Amerika, is manlief aan de beurt. Inmiddels is ons gezin uitgebreid met dochterlief en ben ik reuzedruk met de zorg voor onze 2 kinderen. Dat is een heerlijke taak en zeker zo intensief als mijn werk buitenshuis.

Maar kleine kinderen doen middagslaapjes. En naarmate ze groter worden, worden ze zelfstandiger. En dat betekent dat ik eindelijk, na tien of meer jaren, de naaimachine op tafel heb gezet. Daar staat hij. In volle glorie, uitnodigend. In mijn kast ligt een verzameling prachtige stoffen. Uitdagend. En ik ben begonnen. Ik doe wat ik al tien of meer jaren wilde doen. Ik leer. Ik creeer.  
December 2010




woensdag 1 december 2010

Wapperende was

Ik herinner me nog het een en ander van toen ik 15 was, 16, 17. Mijn pubertijd was een beschamende vertoning. Ik was een gruwelijke puber. Maar boontje komt om zijn loontje. Mijn dochter is anderhalf en ze lijkt wat karakter betreft met de dag meer op mij. Ze wordt een gruwelijke puber. Ik dwaal af. Ik herinner me dus nog het een en ander en een van de dingen die ik mij herinner is de stelligheid waarmee ik zo ontzettend zeker wist dat ik niet zo zou worden als mijn moeder en al die andere oude vrouwen. De truttigheid ten top vond ik het dat mijn moeder kon genieten van de was die in het zonnetje hing te wapperen in de wind.

We zijn bijna 25 jaar verder. Ik kan intens genieten van de was die in het zonnetje hangt te wapperen in de wind. Ik kijk ernaar en voel op een niet uit te leggen manier een zekere mate van vrijheid, lichtheid. De warmte van de zon, de blauwe lucht, de wind die enige verkoeling brengt en de was in al zijn bontheid doet dansen op een onnavolgbaar ritme. Daar geniet ik van.

Inmiddels begrijp ik ook dat dit genieten deels voorkomt uit het feit dat was die in het zonnetje hangt te wapperen in de wind lekker snel droog is, hetgeen met kleine kinderen bijzonder praktisch is. Maar dat is bijzaak. 
December 2010