zaterdag 29 december 2012

Monsterlijk lelijk

Dochter had nog een jas nodig voor de Spaanse winter. Ik had dit patroon en zag het al voor me. Dochter wilde rose en er was geen ruimte voor onderhandeling, dus het zou een wollen roze vissengraatje worden. Na eindeloos zoeken vond ik een winkel waar ze wol verkochten, maar de stof had zo lang op de plank gelegen (wie gebruikt er hier nu wol?!) dat het geheel verkleurd was. Inmiddels nog slechts drie dagen voor vertrek en murw gezocht, besloot ik dan maar te gaan voor rose fleece. Fleece met krulletjes. Waarom? Ik vraag het me ook af. Het werd een monsterlijk lelijke jas. Te groot, te rose, te krullerig, te glimmend.



Inmiddels nog slechts 1 dag te gaan voor vertrek, besloot ik dat er toch een ander jasje moest komen. Ik kon het gewoon niet laten gebeuren, dochter in deze monsterlijk lelijke jas... Hetzelfde patroon, een maat kleiner, fleece met katoen. Gewoon glad fleece. Het resultaat was iets beter. Nog steeds een erg open hals dus er zal altijd een sjaal om moeten, en nog steeds breder dan lang, maar ok, hier mag ze mee over straat.
 

 


 

woensdag 26 december 2012

Door handen en herinnering

Ik ben een georganiseerd mens. Ik hou van orde en van alles netjes op zijn plaats. De vriendelijke beschijving. De waarheidsgetrouwe weergave: ik heb enigszins dwangmatige trekjes. Wanorde maakt me onuitstaanbaar. Een van mijn eerste herinneringen is een woede-aanval. De dame die het huis schoon hielp houden, had mijn kamer onder handen genomen. Ze had mijn bed schone lakens gegeven en vervolgens mijn tenminste 15 knuffeldieren en poppen gezellig weer terug op bed gezet. Uiteraard in een opstelling die haar wel aardig leek maar die niet in de verste verte leek op mijn opstelling. Ik kwam mijn kamer in, zag de wanorde, en begon te smijten met alles wat mij voor handen kwam. De prullenbak, boeken, stoel en mijn lievelingsbeer die daarbij een oog verloor. Enigszins compulsief.
 
Woede-aanvallen zijn onder controle. Maar ik kan niet naar bed als mijn huis niet aan kant is. Ik kan mijn dag niet beginnen als de bedden niet zijn opgemaakt. De kinderen mogen er overal een bende van maken, maar voor het slapen gaan, wordt er opgeruimd. Blokken bij de blokken, treinen bij de treinen. Mochten ze moeder`s opgeruimdheid niet hebben geërfd, dan zal ik het er toch met liefdevol geweld ingeprent krijgen.
 
Wat niet altijd geheel vlekkeloos samengaat met mijn dwangmatige trekjes, is mijn tendentie om te bewaren. Op een georganiseerde manier, dat dan weer wel. Ik ben geen compulsieve verzamelaar wiens huis zo vol is met vanalles dat er geen plaats meer is om te leven. Integendeel, ons huis is een toonbeeld van gezellige orde. Eens in de zoveel tijd maak ik een ronde door het huis en ruim elke kast, elke la, elke hoek op. Alles wat weg kan, gaat weg. Onze inboedel moet tenslotte elke paar jaar in een container worden verscheept en hoe meer spullen, hoe groter de container, hoe hoger de kosten. Maar er zijn van die dingen die ik niet weg kan doen. Kinderkleren bijvoorbeeld.
 
Zes grote plastic bakken heb ik inmiddels. Zeven, want de kleertjes van zoon`s eerste jaar liggen bij mijn zus maar komen ooit weer terug. Op mijn verzoek uiteraard. De kleertjes lagen keurig in de plastic bakken, en die stonden weer keurig opgeruimd op hun plek. Maar die plek werd te klein, het aantal bakken te groot. De kinderen groeien rap en er komen dus telkens weer kleertjes bij. In nog meer plastic bakken. Ik dacht het probleem te kunnen verhelpen door alle kleertjes te wassen en te strijken. Netjes met mottenballen in de doos terug, en keurig gestreken zou er vast twee keer zoveel in een bak passen waardoor ik toch tenminste tijdelijk voor een oplossing zou hebben gezorgd. Probleem is dat wanneer ik begin te organiseren, de organisatie goed wordt aangepakt. Dus niet maar zo alle kleertjes door elkaar, maar jongensspul bij jongensspul, meisjesspul bij meisjesspul. Broeken bij broeken, truien bij truien, jurkjes bij jurkjes. De zes bakken bleven 6 bakken. Gelukzalig georganiseerde bakken.
 
Ik ben bekend met de mogelijkheden van Marktplaats. Ik weet ook dat er veel kindjes zijn die ik heel gelukkig kan maken door een bak of wat vol kleertjes te schenken. Ik heb dat reeds enkele malen gedaan. Geen bakken vol, maar tasjes vol. Halfvol. Ik krijg het niet voor elkaar. Ik kan geen afstand doen van de kleertjes van mijn kinderen. Mijn moeder heeft mijn baby- en peuterkleertjes ook bewaard. Keurig gestreken bewaard in plastic bakken. Kleertjes die mijn dochter ook aan heeft (gehad), geweldig vind ik het. Die mogelijkheid wil ik mijn kinderen later ook geven. Dat zij hun eventuele kinderen in hun eigen kleertjes kunnen steken. Wellicht vinden zij dat ook geweldig. Mijn moeder bewaarde in totaal twee plastic bakken met kleertjes uit mijn hele jeugd. Mijn kinderen zijn pas 2 en 5 en ik heb al 6 bakken. Zeven bakken.
 
Toen de inhoud van al die bakken gewassen en nog ongestreken op het logeerbed lag, besefte ik dat ik ergens een stap zou moeten nemen. De hoeveelheid kleertjes was immens. Ik zag de 20 ft. container al ingewisseld moeten worden voor een 40 ft. Vol goede moed begon ik aan een schifting. Berg één voor de kleertjes die ik echt, echt wilde bewaren. Berg twee voor de kleertjes die ik zou schenken. Na een ochtend ploeteren besloeg berg één 90% van het bed. Berg twee nam slechts 10% in beslag. Ik wil zo graag maar ik kan het niet. Dat jurkje kreeg ze van oma. Die broek droeg hij zo graag in land A. Dat hemdje maakte mijn tante. En och, dat setje stond haar zo schattig. En die broek zocht opa zelf voor hem uit. Dat vest droeg hij die herfst toen we zo vaak naar dat prachtige park gingen en daar tot zonsondergang bleven spelen. Dat hesje kochten we in E. op de lokale markt toen ik nog zwanger was. En die schoentjes kreeg hij van mijn lieve vriendin R. Dat broekje was nog van nichtje M. En zo gingen alle kledingstukken door mijn handen en herinneringen en belandden op berg één.
 
Ik ben mij geheel bewust van de onhoudbaarheid van deze situatie. Tot wanneer blijf ik bewaren? Tot ze tien zijn? Tot ze achttien zijn? Tot een 40 ft. container niet meer toereikend is? Misschien moet ik het even laten rusten. Naarmate de tijd verstrijkt, vervagen bepaalde herinneringen. Misschien moet ik actief op zoek gaan naar kindjes die ik blij kan maken met de kleertjes. Als ik hun nood zie, laat ik los. De hoeveelheid kleertjes in de twee bakken die mijn moeder voor mij bewaarde, is geheel toereikend om mijn nostalgie en hang naar retro te bevredigen. Mijn kinderen zullen naar alle waarschijnlijkheid een overdosis ervaren als ik te zijner tijd een twintigtal bakken per kind uit de opslag tevoorschijn haal.
 
Ik kijk naar de zes keurig gevulde plastic bakken, denk er de zevende bij. Ik kijk nog even bij mijn slapende kinderen. Naar zoon, die voor de laatste keer in zijn bedje ligt. Het bedje dat ooit zijn ledikant was en dat, geheel volgens de handleiding, werd omgebouwd tot peuterbed. We kochten het bedje in A., nog voor zoon`s eerste verjaardag. De laatste weken heeft hij herhaaldelijk gezegd dat zijn bedje wat klein aan het worden is, hij ligt er niet meer lekker in. Hij heeft gelijk. Hij is nu vijf, tijd om het ledikant te verruilen voor een echt bed. Morgen gaat het gebeuren. Grote bed er in, kleine bed er uit. Morgen zal ik het kleine bed zorgvuldig schoonmaken, inpakken en wegzetten. Om het te bewaren. Want dit bedje, dat kan echt niet weg. Dit bedje zit vol herinneringen die nooit zullen vervagen.
 
Zes plastic bakken en een bedje. Voorlopig gaan ze in de opslag, bij de houten box, het babyspeelgoed en de kinderwagen. Tegen de tijd dat de volgende container wordt voorgereden, zal ik het gevecht met mijzelf weer aangaan en alles met goede moed nogmaals door mijn handen en herinneringen laten gaan.
December 2012        

donderdag 20 december 2012

dinsdag 18 december 2012

Geld

De inflatie in V. was vorig jaar bijna 30%. Officiële cijfers. Voelbare cijfers. Schoolgeld werd met 30% verhoogd. Zwemles werd 30% duurder. Voor de wekelijkse boodschappen moest ineens aanzienlijk dieper in de buidel worden getast. Voor sommigen ging het salaris omhoog. Voor velen bleef het salaris gelijk of liep een eventuele verhoging bij lange na niet in de pas met de inflatie. Gedurende dit jaar was de voortdurend verdergaande inflatie ook dagelijks merkbaar. Ook nu wordt een percentage van boven de 20% verwacht. Met dergelijke cijfers weet men niet wat zijn of haar geld de volgende maand nog waard zal zijn. De enige zekerheid is dat het minder zal zijn.
Degenen die hun salaris krijgen uitbetaald in buitenlandse valuta, moeten voor ze überhaupt tot enige betaling over kunnen gaan, hun geld zien te wisselen. Dit kan bij de bank. Tegen een wisselkoers die het leven in V. onbetaalbaar duur maakt. Er is evenwel een levendige “zwarte markt”. Iedereen kent wel iemand die wil wisselen. Tegen wisselkoersen die zijn terug te vinden op “ondergrondse” websites met namen die voor officiële instanties niet te traceren zouden moeten zijn. Zo`n website zou maar zo “koolslametkip.com” kunnen heten. Het zwarte wisselen gebeurt doorgaans via overschrijvingen. Je moet dus zeker zijn van de betrouwbaarheid van je wisselpartner, doorgaans welgestelde mensen met een bankrekening in het buitenland: in V. mag je niet onbeperkt buitenlandse valuta hebben, en dus wordt er welig beschikt over buitenlandse rekeningen.
De zwarte wisselkoers is allesbehalve stabiel. Hoeveel je krijgt voor een euro of een dollar verschilt met de dag. Het is niet te voorspellen hoeveel hoger of lager de koers zal zijn de volgende maand. Besluit je wat extra te wisselen omdat je denkt dat de koers gunstig is, dan kan je de maand erna ineens vervelend duur uit zijn: produktprijzen kunnen ineens worden verhoogd, evenals de zwarte koers, maar omdat je je geld hebt gewisseld tegen de koers van de maand ervoor, is je persoonlijke inflatie torenhoog.
Om basisprodukten voor iedereen betaalbaar te houden, bevriest de regering bij tijd en wijle de prijzen van bijvoorbeeld meel, zeep en melk. Dit heeft uiteindelijk een averechts effect, de produkten verschijnen niet meer in de schappen. Het schijnt basisles 1 economie te zijn; ik heb er zelf geen kaas van gegeten, maar de schaarste in bepaalde produkten spreekt voor zich. Sinds een paar weken is er geen meel en suiker meer. Dit jaar dus geen zelfgebakken pepernoten en speculaasjes. Voor velen zijn de gevolgen ernstiger.

En zo proberen de armsten hun hoofd boven water te houden, vechtend tegen de hoge golven inflatie. Degenen met geld hopen te emigreren en begeven zich op de zwarte wisselmarkt op zoek naar buitenlanders die hun valuta moeten wisselen. Wat voor de één een gunstige wisselkoers is, is ongunstig voor de ander. Wij zien de armen, de rijken en de buitenlanders, ieder met hun eigen financiële sores. Geld. Het is hier een constant fluctuerende chaos, een combinatie van hogere wiskunde en Russisch roulette.


December 2012

vrijdag 14 december 2012

Tevreden

Soms maak je iets waar je gewoon tevreden over bent. Het overkwam mij met mijn tweede Van Katoen kleuterjurk. Geen perfect stiksel overal, maar ik ben tevreden. De eerste maakte ik voor nichtje M. Die beviel haar zo goed dat al snel het verzoek om een tweede exemplaar kwam. Dat werd onderstaande jurk. De stof komt uit de plaatselijke stoffenwinkel en het is zowaar katoen. Biaisband van Stof Enzo.
 

 
 

maandag 10 december 2012

Warm en zacht

Ik maakte een stapeltje dekentjes en twee kussentjes om cadeau te doen. Huizenstof van Ikea, vogeltjesstof van VanMarieke, groene bloemetjesstof van de plaatselijke stoffenwinkel op Caribisch eiland C., boerderijstoffen van de plaatselijke stoffenwinkel hier in V. Alle dekentjes gecombineerd met plaatselijk fleece.







vrijdag 7 december 2012

Van bloed en nagels

De boeken zeggen het. Peuters van twee-en-een-half kunnen lastig zijn. De praktijk bevestigt het. Peuters van twee-en-een-half kunnen vreselijk lastig zijn. Zoon was op die leeftijd af en toe wat minder makkelijk. En dat is nog sterk uitgedrukt. Hij is nooit een kind volgens de boekjes geweest. Dochter is nu twee-en-een-half en doet daarentegen de theorie alle eer aan. Ze is volledig boekwaardig en de peuterpubertijd in persoon.

Ze doet precies wat ze niet mag. Ze weet precies wat niet mag en ze weet ook heel goed wat ze doet. Ze zoekt grenzen, zeggen de boeken. Ze haalt het bloed onder mijn nagels vandaan, zegt de praktijk. Ze daagt uit, ze tart, ze provoceert. Steeds een stapje verder. Min innerlijke barometer gaat van vredig en geduldig groen, naar waarschuwend oranje en schiet dan door naar rood. Alarmerend rood. Dochter ziet de temperatuur stijgen, gaat nog even door, doet er nog een klein schepje bovenop, houdt me goed in de gaten en op het moment dat ik echt op een haar na ontplof, komt ze snel naar me toe om kusjes te geven. Mama is lief, zegt ze dan. Of: mama, jij bent mijn prinses. Mijn ene hersenhelft is eigenlijk al ontploft en wil boos worden, naar de hoek sturen, stem verheffen. Mijn andere hersenhelft is alweer gesmolten en wil knuffels geven. Het is een innerlijke warboel, een energie slurpend hersenhelft-gevecht. Dochter weet het. Ze zoekt grenzen.

Sinterklaas bracht een zak vol cadeautjes. Cadeautjes die dochter zouden moeten aanspreken. Ze kijkt er echter niet naar om. Ze heeft geen speelgoed nodig. Dochter speelt met mama. En of ze met me speelt…
December 2012

zondag 2 december 2012

Simpel

In deze drukke tijden vol sinterklaas, verjaardag, kerst en wintergarderobes, houden we het simpel. Een veloursbroekje voor dochter. Ik vind hem reuzeleuk, man vindt het een pyjama en ook alleen als pyama geschikt. We trekken ons er niks van aan, ze gaat er straks in Spanje gewoon mee over straat.


Ik paste het welbekende patroon van Dana aan en het werd zowaar zoals ik in mijn hoofd had (passend om de billen en poffend onderaan). Al doende leert men.


Dochter heeft nu nog 1 winterbroek nodig. Ik twijfel. Nog een snel-klaar broekje van Dana`s patroon, of zal ik aan de Jacob? Ik heb het patroon gekocht, het ligt al een tijdje te wachten. Maar ze zal de broek maar 3 weken gebruiken en een Jacob is vast aanzienlijk meer werk dan een Dana. Bovendien heb ik al heel wat Jacobs voorbij zien komen, maar altijd op tengere jongetjes en meisjes. Hoe doet de Jacob het om molliger beentjes? Kortom, ik twijfel...