woensdag 16 december 2015

De kerstboom battle

Of het niet leuk zou zijn als iedere klas een kerstboom zou versieren. Het voorstel was inderdaad best leuk. De meeste kinderen knutselen graag wat kerstversiering in elkaar die ze vervolgens zelf in de boom in hun klas mogen hangen. School ging akkoord met het voorstel en wees de oudervereniging aan als organisator. Dat bleek grote gevolgen te hebben. De oudervereniging besloot er namelijk een wedstrijd van te maken, en de hel brak los. De meest fanatieke ouder, lid van de oudervereniging, startte een whatsapp groep. Wij hebben twee kinderen op school, en dus werden we ongevraagd toegevoegd aan twee whatsapp groepen. Binnen een dag zat ik voor dochter`s klas op 465 en voor zoon`s klas op 679 berichten. Allemaal in het Russisch uiteraard en ik deed geen poging om de inhoud te begrijpen. Engels wordt geacht de voertaal te zijn op school, maar dat bleek van generlei betekenis in deze kerstbomenstrijd. Afgaande op de emoticons die veelvuldig aan de berichten werden toegevoegd, werd er een gepassioneerde discussie gevoerd. 

De eerste Engelstalige uitleg die ik na enkele dagen ontving, betrof de plannen voor dochter`s klas. Er werden diverse opties besproken, waaronder het importeren van een naar zeggen prachtige kerstboom uit de Verenigde Staten. Kosten: 150 dollar voor de kerstboom plus 150 dollar verzendkosten. Voor de versiering waren gedetailleerde instructies in de maak. Op mijn vraag of het niet het idee was dat de kinderen de versiering zelf zouden maken, werd mij uitgelegd dat versiering gemaakt door vijfjarigen per definitie niet mooi is, dat de klas wil winnen en dat het dus professioneel aangepakt zou moeten worden. Dezelfde mening was men toegedaan in zoon`s klas. Ons werd medegedeeld dat we op zondag verwacht werden voor een masterclass, waar de kinderen (lees: ouders) onder professionele leiding de decoratie voor de kerstboom zouden maken. Kosten: 15 dollar voor de masterclass en 50 dollar voor het materiaal. De kerstboom zelf zou een uitbundig met tule behangen constructie worden met subtiele kralenkettingen, sterren en blaadjes. 

Na dagen van eindeloze whatsapp discussies en hoogoplopende woordenwisselingen in de schoolgangen, werd uiteindelijk in dochter`s klas afgezien van de geïmporteerde kerstboom. In plaats daarvan zou een plaatselijke kunstenaar een boom van houten planken maken. Daarin fotos van de kinderen in houten kerstlijstjes (kosten: 10 dollar per kind) en vilten ornamenten die op een zaterdag in een masterclass gemaakt moesten worden (kosten 15 dollar). Voor de gezamenlijke cadeaus voor de juffen werden we geacht nog eens 30 dollar bij te dragen. We werden dus geacht twee vrije dagen op te offeren en 120 dollar te betalen voor een kerstboom waar de kinderen zelf uiteindelijk geen hand in zouden hebben en waar ze twee dagen naar zouden kunnen kijken, want twee dagen na het uitstallen van de bomen zou de vakantie beginnen. 

Wij weigerden op principiële gronden mee te doen, net als de weinige andere buitenlandse ouders. Met een andere manier van denken en niet gebukt gaande onder de zware sociale druk van de Russische whatsapp terreur, vonden wij het een belachelijke vertoning. Het versieren van een kerstboom was verworden tot een waar slagveld. Een brief aan de schoolleiding deed de directeur antwoorden dat het initiatief inderdaad enigszins uit de hand gelopen was (lees: volledig buiten controle geraakt door een aan waanzin grenzende competitiedrang), dat een eventuele financiële bijdrage geheel vrijwillig moest zijn en dat de bomen versierd moesten worden met door kinderhandjes gemaakte decoratie. Enkele dagen later werd er een brief verstuurd naar alle ouders waarin deze punten werden herhaald en waarin werd gesteld dat in iedere klas een wedstrijdleider zou worden aangewezen aan wie alle ouders ideeën voor de klaskerstboom zouden kunnen doen toekomen, waarna democratisch zou worden beslist over de uiteindelijke versie van de kerstboom. Tegen de tijd dat deze brief de ouders bereikte, waren de houten planken evenwel al verworden tot kerstboom en hing de tule al te pronken. 

Onze kinderen knutselden zelf thuis aan de keukentafel een prachtige kerstdecoratie voor hun kerstboom. Dochter`s foto hing braaf in een kerstlijstje in de boom (water bij de wijn), maar haar vilten kerstboompje versierd met kraaltjes was het enige versiersel dat was ontsproten aan de creativiteit en verbeeldingskracht van een vijfjarige. Zoon werd gevraagd om iets te maken voor bovenop zijn klaskerstboom. Dit initiatief kwam van een invloedrijke maar ondergronds rebellerende moeder. Ze moedigde ons aan om vooral veel kleur te gebruiken en zoon lekker zijn gang te laten gaan. Wat zij, gebukt gaande onder de Russische kerstbomenterreur, niet zelf kon doen, zag ze niettemin net zo graag gebeuren als wij. En zo maakte zoon een felgele vilten ster met glimmende plakkers voor bovenop de tule kralenboom die eruit zag als een ontplofte bruidstaart. 

Vandaag vond het befaamde winterfestival plaats. De school stond vol uitbundig versierde kerstbomen. Vóór de bekendmaking van de winnende boom zijn we naar huis gegaan en heb ik snel de whatsapp groepen van mijn telefoon verwijderd. Op naar een vredige kerst. 
December 2015








donderdag 10 december 2015

De Romein


Een aantal weken geleden had zoon "Roman Day" op school. De container was er nog niet, maar ook zonder naaimachine en ander gereedschap kregen we toch een aardige outfit in elkaar geflanst.





woensdag 2 december 2015

De knoop

Het leek zo logisch. Ik zou in januari weer aan het werk gaan. Gesettled in ons nieuwe land, kinderen het grootste deel van de dag naar school: ik had er zin in en niets stond mijn terugkeer naar de werkvloer meer in de weg. Ik begon optimistisch mijn netwerk te benaderen, liet mijn werkgever weten dat ik er klaar voor was om weer aan de slag te gaan en was vanaf het begin open en eerlijk over mijn enige vereiste: werken voor of vanuit het kantoor in onze nieuwe stad. Ik ben niet bereid om mijn familie te verlaten en in een ander land te gaan werken. Dit klinkt wellicht als een zeer voor de hand liggend vereiste, maar dat is het helaas in mijn vakgebied niet. De familie heeft voor de werkgever geen enkele prioriteit. 

Het geluk is soms met je en zowaar, er lijkt zich een mogelijkheid aan te dienen. Een fulltime plek op hetzelfde kantoor als waar man werkt. In theorie precies wat ik zocht. Maar nu, terwijl het interview later deze week gepland staat, dringt de praktijk tot me door. Het kantoor is een regionaal kantoor en ook de post die beschikbaar is, is regionaal. Dat betekent veel reizen. Net als man. Hij is gemiddeld bijna twee weken per maand in het buitenland. Het betekent van acht tot zes op kantoor, deadlines en uitlopende vergaderingen buiten beschouwing gelaten. En dat alles betekent ook dat ons hele familieleven op de schop zal moeten. Ik zal de kinderen niet meer naar school kunnen brengen, ze niet meer van school kunnen halen. Geen huiswerk meer met ze kunnen maken, en lang niet altijd met ze kunnen avondeten, ze kunnen voorlezen en instoppen. Er zal een chauffeur moeten komen, en een nanny. 

Ik loop rond met een hele grote knoop in mijn maag. Want ik wil geen chauffeur en ik wil geen nanny. Ik wil zelf mijn kinderen van school halen en ze `s avonds instoppen. Ik wil later liever worden herinnerd als de moeder die er altijd was voor haar kinderen dan als de vrouw die zo goed hard heeft gewerkt. Ik hou van mijn werk, maar ik hou nog meer van mijn kinderen. In mijn huidige werk behoort een parttime baan niet tot de mogelijkheden. Het is alles of niks. En het moment waarop ik zal moeten kiezen tussen alles of niks is hier. Deze week moet de kogel door de kerk. 

Ik vraag me af waarom ik er zoveel moeite mee heb om de beslissing te nemen. Waarom ik zoveel tranen heb gelaten de afgelopen dagen. Ik heb het geluk dat niet werken niet betekent dat ik mijn gezin in de financiële problemen breng. Man staat achter mijn beslissing, wat die ook is. Ik heb rechten gestudeerd en weet nog altijd niet waarom. Ik zou me graag omscholen en kiezen voor een nieuwe richting die wellicht niet veel baanzekerheid biedt, maar die wel daadwerkelijk mijn interesse heeft. Bovendien zijn er legio mogelijkheden om als vrijwilliger humanitair werk te kunnen doen. Waarom heb ik er dan toch zoveel moeite mee om de beslissing te nemen? 

Er is verdriet. Verdriet om de carriere die ik zo bewust heb gekozen. Verdriet om het verlies van de baan waar ik goed in was en waar ik zoveel plezier en voldoening uit haalde. 

Er is ook angst. Bang wat “men” er van zal vinden ben ik niet. Bang dat ik me zal vervelen ben ik al helemaal niet. Bang dat ik er spijt van zal krijgen, want eenmaal eruit kom ik er niet meer in, ben ik ook niet, al zullen er best momenten komen waarop ik denk “had ik maar nooit”. En toch ben ik ergens bang voor. Het is de angst om mijn zelfstandigheid op te geven. Wat als ik er over vijf of tien jaar alleen voor kom te staan? Wat als man overlijdt of er met een ander vandoor gaat? Hoe hou ik dan de boel draaiende als ik geen baan heb? Als ik er al zoveel jaren uit ben en tegen die tijd op een zodanige leeftijd ben dat ik volledig oninteressant ben geworden voor de arbeidsmarkt. Hoe ga ik dan de kar trekken? Man bezweert me dat hij geen enkele intentie heeft om er vandoor te gaan. En dat mocht het in de toekomst desalniettemin gebeuren, hij mij niet berooid zal achterlaten. Maar hij vroeg mij ook of ik bereid ben om de komende jaren te investeren in het creëren van een zekerheid die hopelijk en waarschijnlijk nooit nodig zal zijn. Dat die investering betekent dat ik de komende jaren niet de moeder zal kunnen zijn die ik graag wil zijn. 

De wereld ligt aan mijn voeten. Mijn gezin staat achter me. Ik kan en mag kiezen voor een toekomst vol nieuwe mogelijkheden. Ik ben een rijk en bevoorrecht mens. Toch loop ik rond met een hele grote knoop in mijn maag. Het is tijd om die knoop voor eens en voor altijd door te hakken. Vrijdag gehaktdag.
December 2015