What are the odds...

De mangobomen hangen vol. De mangos zijn bijna rijp. Het zachte doch stevige vruchtvlees, een sappige explosie van geur en smaak. De buurt staat vol grote mangobomen. Elke dag lopen we onder vele mangobomen door en nu de vruchten bijna rijp zijn en beginnen te vallen, vraag ik me elke dag af hoe groot de kans is dat ik een mango op mijn hoofd krijg. Dat moet een hoogst onaangename ervaring zijn. Een mango valt van hoog en is vrij groot en hard. Veel huizen met een mangoboom op de oprit spannen er een groot zeil onder om te voorkomen dat de vallende mangos de auto beschadigen. Ik stel me zo voor dat een rijpe vallende mango mijn hoofd ook flink kan beschadigen, om nog maar niet te spreken van kleine kleuterhoofdjes. En toch blijven we onder de mangobomen doorlopen, want zeg nou zelf, what are the odds?!

Datzelfde moet de partner van een oud-collega hebben gedacht toen hij onlangs ´s avonds even snel de deur uitging om luiers te kopen terwijl zijn zoontje van anderhalf lag te slapen. De oud-collega was op reis en de partner besloot dus zijn slapende zoontje even alleen te laten. Het gezin woont in E. waar de onveiligheid niet alarmerend is, zoals hier in V. Zoals overal ter wereld is er evenwel criminaliteit: zo heeft E. al jarenlang te kampen met criminelen die je benaderen met vaak een onschuldige vraag of praatje en vervolgens op slinkse wijze een bedwelmend poedertje in je gezicht, op je tas of je handen doen neerkomen. Het slachtoffer verliest vervolgens het bewustzijn en wordt pas uren later wakker, op straat, in een ziekenhuis, zonder zich iets te kunnen herinneren en beroofd van alles wat hij of zij bij zich had en meer, als de criminelen kans hebben gezien het adres van hun slachtoffer te achterhalen.

Het overkwam de partner van mijn oud-collega toen hij even snel luiers ging kopen die avond. Hij werd ´s ochtends wakker in het ziekenhuis en besefte dat zijn zoontje nog altijd alleen thuis was. Het jongetje huilde, was over zijn toeren, maar ongedeerd. De criminelen waren niet binnen geweest. Het gebeuren werd mij verteld door een naaste vriendin van de oud-collega. De beslissing van de partner om luiers te gaan kopen en het kind alleen te laten werd met hartgrondige bitterheid bestempeld als onvergeeflijk, zowel in de ogen van de vriendin als – volgens haar – die van de oud-collega. Het eerste dat in mij opkwam was een vergelijkbare gedachte. Hoe kan je je kind ´s avonds alleen laten, dat is onvergeeflijk! Maar mijn tweede gedachte was wat genuanceerder. Het kind alleen laten was absoluut een foute beslissing. Maar gelukkig heeft het kind er niks aan over gehouden en heeft ook zijn vader het er levend van af gebracht. Ik ken de partner van de oud-collega niet, maar waarschijnlijk zal hij zichzelf deze foute beslissing nooit vergeven. Zou een beetje vergevingsgezindheid vanuit zijn naaste omgeving dan niet op zijn plaats zijn? En welke foute beslissingen komen we tegen als we de hand in eigen boezem steken?

Ik steek de hand in eigen boezem. Twee keer per week heb ik zwemles, ´s avonds van 8 tot 9. Ik loop in een paar minuten naar het zwembad, de afstand is niet meer dan 200 meter. Maar C. is een gevaarlijke stad. Bij het verlaten van het zwembad liet ik manlief daarom altijd weten dat ik onderweg was. Hij ging vervolgens de deur uit, met de hond, en liep mij zo´n 10 meter tegemoet zodat hij vanaf dat punt mij door de straat aan kon zien komen. Die 10 meter waren onze slapende kinderen dus alleen thuis. Slechts 10 meter, maar toch. We hadden het gevoel te moeten kiezen tussen 2 kwaden: kinderen 10 meter alleen thuis of ik alleen terug naar huis lopen. Ondanks deze “veiligheidsmaatregel”, ging het een paar weken geleden toch bijna mis en werd ik op de weg terug van zwemles naar huis – letterlijk – op een haar na door 2 mannen met ongetwijfeld slechte bedoelingen een auto in gesleurd. Ik was gelukkig alert en kon nog net op tijd wegspringen en rennen, maar mijn geluk zat vooral in een andere auto die aan kwam rijden waardoor mijn belagers er vandoor gingen.

Natuurlijk was onze beslissing om de kinderen 10 meter alleen thuis te laten een verkeerde beslissing. Natuurlijk was mijn beslissing om lopend naar zwemles te gaan een verkeerde beslissing. Natuurlijk viel er niet slechts te kiezen uit 2 kwaden. Er zijn altijd meer opties dan je denkt. Je kan luiers laten bezorgen. Je kan de volgende ochtend luiers kopen. Je kan een vriend of familielid vragen even naar de drogist te gaan. Je kan stoppen met zwemles. Je kan met de auto naar zwemles.

Twee keer per week heb ik zwemles, ´s avonds van 8 tot 9. Ik loop in een paar minuten naar het zwembad, de afstand is niet meer dan 200 meter. Maar C. is een gevaarlijke stad. Ik ga daarom tegenwoordig met de auto naar zwemles. De afstand is slechts 200 meter, het is bepaald geen “groene” beslissing, maar het is wel een goede beslissing.

Als tegenwoordig de gedachte “what are the odds…” bij mij opkomt, gaat er een alarmbelletje rinkelen. Want al is de kans niet groot, de kans is er. Die grote rijpe mango kan elk moment vallen.

Juni 2012