Ode

Zoonlief houdt veel van bloemen. Elke 2 weken mag hij een bos uitzoeken waar we vervolgens met z´n allen van genieten. Bloemen kan je hier per stuk kopen, dus de meest wilde en uitbundige combinaties hebben al op tafel gestaan. We lopen dagelijks langs de bloemenwinkel en soms geeft de eigenaar onze zoon een bloem cadeau. Laatst was dat een roos. Zoonlief vond hem zo prachtig dat we besloten het roosje te drogen.

Gedroogde roosjes. Dat roept herinneringen op.

Ik studeerde rechten en woonde op kamers. Ik was de pubertijd nauwelijks, of misschien wel niet, ontgroeid. Nog geen maand geleden typeerde mijn vader nog kort en bondig hoe ik was als puber: een lastpost. Dat heeft mijn ouders er evenwel nooit van weerhouden om altijd achter mij te staan en me te steunen waar en wanneer nodig. Al zag ik dat destijds uiteraard anders.

Ik was een hardstuderende student, altijd bang dat ik niet hard genoeg geleerd zou hebben. Mijn middelbare schooltijd was geen onverdeeld genoegen en ik begon mijn studie met een gebrek aan zelfvertrouwen. Daar begon het mee denk ik: om me een hart onder de riem te steken bracht mijn vader me de avond voor mijn eerste tentamen een bosje roosjes. Mijn kamer lag op de weg van zijn werk naar huis, zei hij, maar hij moest er wel de stoptrein voor nemen en een flink stuk lopen en was al met al gauw zo´n 2 uur later thuis dan gebruikelijk. Mijn vader bracht me een bosje roosjes en het tentamen haalde ik met gemak. Een traditie was geboren.

Vijf jaar lang bracht mijn vader me een dag voor elk tentamen een bosje roosjes. Vijf jaar lang. Elk tentamen. Het lag toch op de weg naar huis. Weer en wind. Zomer en winter. Vijf jaar lang. Elk tentamen. Ik bewaarde ieder bosje en droogde de roosjes. Een muur vol had ik. Een muur vol onvoorwaardelijke steun.

In de vijf jaar dat ik studeerde heb ik geen enkel tentamen gemist en geen enkel tentamen over hoeven doen. Ik studeerde af met mooie cijfers. Vol zelfvertrouwen.

Gedroogde roosjes. Mijn vader.

Juni 2012