De rammelende deur I

Ons huis heeft aan een kant geen muur maar een opengewerkt hek. Het is hier altijd warm dus de muur wordt niet gemist. De ruimte grenzend aan het hek is een semi-overdekte binnenpatio. Een heerlijk koele ruimte met een bijzonder aangename sfeer. Aan de andere kant van het hek is een buitenpatio. Het hek heeft uiteraard een deurdeel. Dit deurdeel klemt nogal en je moet redelijk wat kracht zetten om de deur open te krijgen. De deur rammelt ook als je hem open en dicht doet. Onze hond maakt daar handig gebruik van: als ze naar binnen dan wel naar buiten wil, duwt ze met haar 9 kilo wegende lijf tegen de deur. Ze krijgt hem met geen mogelijkheid open, maar ze laat hem wel rammelen en wij weten zo direct dat ze er in dan wel er uit wil.

Onlangs zat ik ´s avonds nog even achter de computer toen ik het hek hoorde rammelen. Ik stond op, liep naar de deur om de hond binnen te laten, zag dat de deur op slot was, draaide me om om de sleutel te pakken en zag toen de hond in haar mand liggen. Binnen. Slapend. Heldhaftig als ik ben, alarmeerde ik direct manlief die zowel de binnen- als buitenpatio inspecteerde, niks ontdekte en me verzekerde dat ik vast een geluid van buiten had gehoord dat op het rammelen van het hek leek, maar het niet was.

Twee dagen later kwam ik evenwel terug van zwemles en zei manlief dat ook hij het rammelen van de deur had gehoord. Wederom kon hij niemand of niks ontdekken. Het hekwerk is een zwaar hekwerk. Om het aan het rammelen te krijgen is kracht nodig. De wind laat het hekwerk niet rammelen. De storm ook niet. Bovendien waaide noch stormde het. We bespraken de plaatselijke fauna. Hoewel we in de stad wonen, komt er hier dagelijks een arsenaal aan dieren voorbij. Vogels, van kolibries tot papegaaien. Geen van allen sterk genoeg om het hek te doen rammelen. Eekhoorns: idem. Muizen, ratten, vleermuizen: idem. Geen beest dus. We bespraken ook het feit dat de hond geen kik geeft. Dat is namelijk heel vreemd. Ze blaft normaal gesproken zodra er iemand aanbelt, zodra iemand voor de deur parkeert, zodra er iemand langsloopt, zodra ze een eekhoorn ziet, of een muis. Het rammelen van de deur is een vrij hard geluid, en ongewoon zo ´s avonds laat, maar de hond slaapt rustig door en verblikt of verbloost niet.

We kwamen er niet uit en dus besloten we, na nog twee avonden gerammel en toch enigszins nerveus wordend, de videocamera strategisch op te stellen om te registreren wat het hek doet rammelen. Het gebeurt telkens ´s avonds als het buiten donker is en het licht op de binnenpatio uit is. Een keer per avond. Ik vertrok wederom naar zwemles. Het licht op de binnenpatio was uit, het licht op de buitenpatio was aan, de camera liep. Toen ik thuiskwam had het hek gerammeld. Op de computer bekeken we samen het filmpje. Minuut 27. De hond slaapt. De deur rammelt. Luid en duidelijk. De hond slaapt door. De deur beweegt niet en er is verder ook geen beweging te zien. Maar de deur rammelt onmiskenbaar. We hebben kippenvel en kijken elkaar aan.

Het hekwerk is groot. De camera heeft slechts de helft ervan in beeld. Morgenavond zullen we camera weer opstellen, nu gericht op de andere helft. Ik heb het voorgevoel dat we ook hier niks zullen zien. De deur rammelt, de hond slaapt en er is niks te zien. Hoe nuchter blijven we hierbij?

Juni 2012