Liefde maakt blind. Moederliefde
ook. Ik vertelde mijn moeder enige tijd geleden dat ik me zorgen maak om het
duimzuigen van dochterlief. Als ze gaat slapen pakt ze haar popje en valt
vervolgens al duimzuigend in slaap. Ik zie met afgrijzen haar voortandjes - of
beter gezegd voortanden; dochterlief is net als haar ouders gezegend met een
stel voortanden van aanzienlijk formaat - naar voren groeien. Ik
zie de ellende al opdoemen: pesterijen en scheldpartijen vanwege haar
hazentanden. Ik
weet er alles van: mijn tanden waren groot, hadden een spleet en stonden
vreselijk naar voren. Wat was ik blij toen ik op mijn dertiende eindelijk een
beugel kreeg. Jarenlang plaatjes op mijn tanden, elastieken in mijn mond en een
buitenbeugel hebben de boel weer op orde gebracht maar mijn hazentanden hebben
me traumatische ervaringen opgeleverd. Die wil ik mijn dochter besparen. En dus
maak ik me zorgen om haar duimzuigen.
De reactie van mijn moeder
was niet: ze houdt vast snel op met duimzuigen. Of: naai sokjes aan haar pyama
mouwen. Of: ze heeft toch nog helemaal geen naar voren staande tandjes? Nee. De
reactie van mijn moeder was: maar jij had toch helemaal geen hazentanden?! Zo
erg was het toch niet?!
Zo erg was het toch niet.
Jarenlang beugels. In de mond, buiten de mond. Ik had permanent kloven in mijn
onderlip, twee gootjes, precies daar waar mijn voortanden continue op mijn lip
rustten. Want ín mijn mond
pasten ze niet. Het was erg. Maar mijn moeder zag het niet. Dat kan
Mei
2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten