De hobby

Mijn vriendin F. en ik hebben altijd veel gemeen gehad. We zaten bij elkaar in de klas, 2 jaar lang, toen we 6 en 7 jaar jong waren. Hartsvriendinnen. Toen ging zij terug naar haar land van herkomst, maar we hielden contact. Jarenlang schreven we brieven en toen ik 14 was, mocht ik de zomervakantie bij haar en haar familie doorbrengen. Toen ik 15 was nog een keer. Jaren later was zij weer eens in Nederland en weer een paar jaar later zocht ik haar op. Het is inmiddels jaren en jaren geleden dat we elkaar hebben gezien maar nog steeds houden we contact. We zijn op 3 dagen na even oud. We zijn even lang. Jarenlang waren we even zwaar. Of dat nog zo is, weet ik niet. Onze levens zijn geheel verschillend en toch hebben we nog steeds veel gemeen. Ze is getrouwd met “een buitenlander”, heeft in verschillende landen gewoond, heeft veel gereisd voor haar werk. Ze werkt nu niet, woont in het buitenland voor het werk van haar man en woont in een niet al te makkelijk land. Heel ver van ons huidige woonland vandaan.

Gisteren schreef ze me. Ze had mijn naaiwerk bekeken en vertelde dat zij zich ook op een nieuwe hobby heeft gestort, maar dat we hier wel ieder een heel andere kant op zijn gegaan: zij is fervent salsadanser geworden. Dat klinkt inderdaad als een geheel andere hobby, maar toch hebben we een vergelijkbare voorliefde.

Niet specifiek voor de salsa. Mijn salsa ervaringen zijn niet onverdeeld positief. Wonend in Zuid Amerika ontkwam ik er natuurlijk jaren geleden in E. niet aan: ik ging op salsales. Maar ik ben er niet voor gemaakt. Alles moet bewegen, in verschillende richtingen. En het moet er vooral vloeiend uitzien. Dat kreeg mijn lijf niet voor elkaar. Ik hield nog even vol, tot ik tijdens een strandweekend met een groep vrienden tijdens een salsa-strandfeest een dansje deed met mijn huidige echtgenoot, toen nog slechts het object van mijn verlangen. Hij is een geweldige salsadanser. Ik deed dan ook mijn uiterste best, maar hij begon hard te lachen en merkte op dat ik meer op een marcherende soldaat leek. Einde salsa, einde flirt. Ik heb geen voorliefde voor het dansen van salsa. Maar wel voor het dansen van tango.

Ik begon met les lang geleden in Nederland. Toen verhuisde ik naar een gehucht in Zuid Amerika, en had het grote geluk dat in dat gehucht een Argentijnse tangodanser woonde. Professioneel tangodanser en leraar. Hij gaf les in de hoofdstad maar woonde in het gehucht. Hij gaf mij les en leerde mij tangodansen. In zijn piepkleine zaaltje van slechts een paar vierkante meter dansten wij tango, ingetogen tangos, snelle milongas, tangos met sprongen en “moves”. Ik danste slechts met hem, wat me geen goede danser heeft gemaakt, want ik bak er met een andere man natuurlijk niks van, maar met hem danste ik de sterren van de hemel.

Vervolgens verliet ik, inmiddels toch getrouwd met mijn salsa dansende Spanjaard, Zuid Amerika. In ons volgende woonland aan de andere kant van de wereld werd geen tango gedanst, maar hier in V. namen we samen les. Manlief wilde ook, ik wilde met manlief, en we gingen samen op les. Na nog geen halve cursus moesten we hier echter mee stoppen omdat het onmogelijk bleek een betrouwbare oppas te vinden, iemand die de kinderen goed behandelt en zich onze eigendommen niet onrechtmatig toe eigent.

Sindsdien heb ik niet meer gedanst. Maar voor alles is een tijd. Nu is het niet de tijd voor tango, maar dat komt wel weer. De voorliefde voor dans is er. En dat hebben mijn vriendin F. en ik toch weer gemeen.

Mei 2012