Verdriet

Ze was net 16 toen hij haar zag zitten op een feestje. Ze was nog niet oud genoeg om te mogen dansen, maar hij, 12 jaar ouder, wist: met haar wil ik trouwen. Nog geen half jaar later waren ze man en vrouw. Ze kregen 6 kinderen. De oudste overleed toen hij 2 was, 5 kinderen groeiden op tot volwassenen, trouwden, kregen kinderen.

Ze woonde met haar echtgenoot meer dan 50 jaar in hetzelfde huis. Hij droeg haar op handen. Zij aanbad hem. Na bijna 60 jaar huwelijk overleed hij plotseling. Haar hart brak. Ze werd depressief. Steeds verdrietiger. Ze werd bedlegerig. Vergeetachtig. Het verdriet werd met de jaren sterker. Ze voelde zich zo alleen.

Haar kinderen hadden het te druk met hun eigen leven om hun moeder te bezoeken en bijna allemaal hadden ze het zelfs te druk om af en toe even te bellen. Haar permanente verzorgster en de onderbuurvrouw waren degenen die zich dagelijks om haar bekommerden, probeerden haar verdriet te verzachten. De kinderen van de onderbuurvrouw kwamen elke 2 dagen even spelen en brachten een glimlach op haar gezicht met hun fratsen en kussen. Maar het verdriet was zo hevig. Keer op keer zei ze bitter: ik heb 5 kinderen maar ben zo eenzaam. Ze komen niet, ze bellen niet…

Er werd wel gesuggereerd dat ze niet zo´n heel betrokken moeder was. Altijd op reis met haar man, aan het werk, de kinderen aan de oppas overlatend. Haar kinderen zouden zich daardoor wellicht niet verplicht voelen zich nu om hun moeder te bekommeren. En ze had immers een permanente verzorgster die met hart en ziel voor haar zorgde. Maar ze voelde zich zo alleen. Zo verdrietig. Ze wilde niet meer. Ze bad tot haar god om haar mee te nemen zodat ze zich weer met haar zo geliefde echtgenoot kon verenigen. Voor altijd samen.

Ze leed. Ze huilde. Ze dacht aan vroeger. Ze kon niet meer. Zo alleen. En toen was het over. Ze blies heel zachtjes haar laatste adem uit. Haar trekken verzachtten, haar mond ontspande zich tot een vage glimlach. Ze leed niet meer. Ze was weer bij hem. Voor altijd.

De verzorgster en de onderbuurvrouw wasten haar en kleedden haar aan. Ze borstelden haar haren, brachten een vleugje kleur aan op haar koude wangen. Ze zou nooit meer alleen zijn.

Haar kinderen werden ingelicht. Nog geen 24 uur later waren ze er allemaal. Veel te laat.

April 2012