Leed

Dochterlief is dol op mama troosten. Ze heeft ook heel goed door dat troosten met name zin heeft als er leed is. En als er geen leed is op het moment dat zij zin heeft om te troosten, dan zorgt ze er wel voor dat er even geleden wordt.

Ze pakt dat heel praktisch aan. Het moet snel en effectief. Dus komt ze voor me staan, heft haar wijsvingertje en zegt op strenge toon: “nee mama, jij mag niet! JIJ MAG NIET!” Een donkere doordringende blik. De bedoeling is dat ik vervolgens een pruillipje laat zien en haar een blik vol lijden toewerp. Zij laat dan haar vingertje zakken, verzacht haar blik, strekt haar armpjes uit, zegt vol liefde “ach mama, kom es hier” en slaat haar twee armpjes om mijn nek. Ze drukt haar wangetje dicht tegen mijn wang aan, geeft duizend kleine kusjes, klopt bemoedigend op mijn rug, streelt mijn haar. “Is alles weer ok, mama?”

Vele malen per dag lijd ik, en word ik getroost. Ik heb nog nooit zo graag geleden.

April 2012