Krullen

Het blijft wonderlijk, en tegelijkertijd zo logisch, dat kinderen van dezelfde ouders zo verschillend kunnen zijn. Onze zoon is rustig, zachtaardig, sociaal, meelevend en gevoelig. Hij is voorzichtig, soms wat bangig, huilt vrij snel, heeft veel oog voor detail en een grote verbeeldingskracht. Op school was hij reeds tweemaal “star of the week” omdat hij zo goed instructies opvolgt en altijd zo beleefd is tegen volwassenen en lief voor zijn klasgenootjes. En natuurlijk is hij, zoals hij dat ons zelf dagelijks verzekert, heel stoer. Onze dochter is een wildebras, een pittige tante, een durfal. Ze is grappig en bijdehand. Ze is vrijwel nergens bang voor, springt in het diepe en als ze flink valt staat ze bont en blauw weer op en springt verder zonder daar al te veel tranen om te vergieten.

Maar toch lijken ze ook op elkaar. Beide kinderen zijn heel liefdevol en dol op het geven en krijgen van knuffels en kussen. Ze zijn dol op boeken lezen en met water spelen en konden allebei al vroeg goed praten. Ze hebben allebei een net iets getint Spaans huidje en werden allebei in stuit geboren. En bij hun geboorte hadden beide kinderen prachtige donkere krulletjes.

Ik ben dol op donkere krullen. Manlief heeft er een hoofd vol van. Toen ik hem leerde kennen hingen ze tot halverwege zijn rug. Na een paar jaar werden ze kort geknipt en nu heeft hij een - nog net zo mooi - hoofd vol korte donkere krullen.

Zoonlief hield zijn prachtige krullenbos tot hij 3 jaar oud was. En met krullenbos bedoel ik niet wat omhoogkrullende piekjes in de nek maar een hoofd vol echte krullen. Zo prachtig! Ze zijn inmiddels verdwenen. Als hij lang haar zou hebben zouden de krullen weer tevoorschijn komen volgens de kapper, maar het is te warm hier en zoonlief zweet teveel. Hij wil graag kort haar en hij is ook prachtig met kort haar, zij het zonder krullen.

Onze dochter is inmiddels bijna 2 en zij zit nog volop in de – iets minder donkere - krullen. Het haar groeit flink en wat een krullen! Het worden nu van die echte pijpenkrullen, ik kan er eindeloos naar kijken, prachtig vind ik ze. Ze springen als zij springt, ze dansen als zij danst, ze lijken boos als zij boos is, ze schateren als zij schatert.

Ik ben dol op donkere krullen. Mijn man heeft ze. Mijn zoon had ze. Mijn dochter heeft ze. Mijn hond heeft ze. En ik heb een bosje dun, steil, peper-en-zoutkleurig haar. C´est la vie.

Maart 2012