Macaroni

Mijn vierdaagse vakantie naar Caribisch eiland C. is alweer voorbij. Goede vriendin M. en ik lieten de kinderen bij de vaders en vertrokken vorige week met goede zin richting zee. Het was zoals verwacht. Aan de ene kant heerlijk om even geen rekening te houden met slaaptijden, gezonde maaltijden en etenstijd, heerlijk om je uren te kunnen verliezen in een boek en eindeloos te kunnen snorkelen. Heerlijk om met een goede vriendin urenlang te kletsen en tranen met tuiten te lachen. Aan de andere kant de wetenschap (en mijn moeder had nog zo gezegd: bel nou niet naar huis!) dat zoonlief het weliswaar moeilijk had maar zich echt heel kranig hield, maar dat dochterlief, ziek en ellendig, doorlopend om mama huilde. Een dergelijk uitstapje is voor mij het herhalen waard maar dan als dochterlief iets ouder is en net als haar broer begrijpt wat “mama is 4 daagjes op vakantie en komt dan weer terug” betekent.

Bij thuiskomst was ik op heel veel voorbereid. Dat, hoewel het al 9 uur ´s avonds was, zoonlief vanwege mijn terugkeer stuiterend van opwinding klaarwakker in zijn bedje zou zitten. Dat was inderdaad het geval. Dat in mijn enigszins manisch opgeruimde ogen het huis niet geheel aan kant zou zijn. Dat was maar deels het geval. Het huis was opgeruimd en aan kant, zelfs naar mijn maatstaven, er lag slechts een hangmat vol onopgevouwen (maar schone) was op mij te wachten en het bed was niet opgemaakt: met een grote grijns deelde manlief mij mee dat hij mij om een uur of 10 pas thuis verwachtte en ´s ochtends reeds had bedacht dat hij op dat uur rustig kon zeggen dat hij al wat in bed had liggen lezen. Hij houdt van me zoals ik ben. Waar ik evenwel in het geheel niet op was voorbereid, was Macaroni.

De school tegenover ons huis had een bazaar georganiseerd op de zondag dat ik er niet was. Zoonlief had de aankondiging zien hangen en wilde er graag heen en dus bezochten mijn man en kinderen de bazaar. Mijn lieve man vertelde mij dat hij op deze bazaar werd overvallen door een intens gevoel van nostalgie. Ouderwetse spellen, ouderwetse prijsjes, alles kleinschalig en oergezellig. Het deed hem aan de Spaanse bazaars uit zijn eigen jeugd denken. Volgens manlief werd onze zoon bij binnenkomst direct meegevoerd door een alleraardigste non (het is een nonnenschool) die uitriep dat ze voor zo´n schattig jongetje een heel leuk spelletje hadden met hele leuke prijsjes. Zoonlief geintrigeerd en vastberaden, manlief overmand door nostalgie en machteloos. Naar eigen zeggen. Uiteraard won het schattige jongetje het hele leuke prijsje. En hij noemde het Macaroni.

Toen ik om 9 uur ´s avonds thuis kwam en zoonlief stuiterend van opwinding in zijn bedje aantrof, werd ik na een paar oerstevige knuffels en kussen direkt bij de hand genomen om Macaroni te leren kennen. Een piepklein donszacht geel kuikentje. Zo´n kuikentje dat bruut bij de moeder is weggerukt om op een feestje als prijsje te dienen en gedoemd is tot een vroege dood. Zo´n kuikentje waar een vierjarig jongetje terstond tot over zijn oren verliefd op wordt, dat eindeloos door kleine, onzekere en daardoor ietwat knijpende kinderhandjes wordt opgepakt en geaaid, dat wordt overladen met kusjes en liefde. Daar zat Macaroni, in een kartonnen doosje met een schaaltje water en broodkruimeltjes.

Nadat zoonlief in slaap was gevallen, vroeg ik manlief hoe hij zich dat had voorgesteld. Een kuiken dat waarschijnlijk op korte termijn zal overlijden, zoonlief met een gebroken hart achterlatend. Een kuiken dat misschien onverwacht sterk is en overleeft. In een huis in de stad, met weliswaar een patio, maar zonder gras en zonder wormen. In een huis met een hond. Een hond die Macaroni reeds op zondag in de bek had genomen maar nog net niet had doorgebeten op het moment dat manlief tussenbeide kwam. Een kuiken in een gezin dat nogal eens op pad is. Wie zorgt er dan voor een kuiken? Een kuiken, dat een kip wordt. Of een haan. Mijn hemel, het kan ook een haan worden. Mijn man ziet over het algemeen met zijn beste wil de obstakels niet die ik torenhoog op de weg zie staan. Zijn collega wil vast voor Macaroni zorgen als wij op reis gaan. En als Macaroni wat groter is, dan geven wij hem of haar in adoptie op een grote boerderij. Zoonlief begrijpt dat heus wel. En tot die tijd zit Macaroni prima in zijn kartonnen doosje.

Ik ben zo iemand die zelfs het babyratje dat we een paar maanden geleden in de wcpot vonden, eigenlijk heel schattig vindt. En dus sloot ik kleine zachte gele Macaroni direkt, ondanks alle obstakels, in mijn hart. Hoewel ik absoluut geen kip, laat staan haan, wil zolang ik geen huis met tenminste een flinke tuin heb, heb ik Macaroni toch direct naar een grotere doos verhuisd waar ik een klein tuintje heb aangelegd en een zacht warm holletje heb gemaakt (manlief noemt het “Macaroni´s chalet”). Hoewel ik genoeg te doen heb, voel ik me verplicht om Macaroni elke ochtend een tijdje te laten spelen op de patio, in het zonnetje en in de plantenbakken. Ik moet daar natuurlijk bij blijven anders valt hij of zij uit de plantenbak op de grond, wordt door een overvliegende papagaai opgepikt of door de hond in de bek genomen. Als Macaroni hard piept snel ik naar zijn doos om te kijken of alles in orde is en knuffel hem of haar tot de rust is wedergekeerd. Inmiddels is het kuiken, ook niet dom, natuurlijk dol op mij en zit het liefst in mijn nek onder mijn haar, lekker warm, te poepen.

Net terug van vakantie maakte ik diezelfde avond nog een warme kruik voor Macaroni. Daar was ik niet op voorbereid. Daar had ik me ook met geen mogelijkheid op kunnen voorbereiden.

Maart 2012