Inpakken en wegwezen

Het was een overval als uit een boekje. Ze had net haar kinderen van 2 en 4 voor hun middagslaapje op bed gelegd, ging hun kamer uit, draaide zich om en zag 5 mannen voor zich staan. Ze kreeg een pistool tegen haar slaap gedrukt. Ze pakten alles wat ze voorhanden kregen. Laptops, fotocamera, telefoon, huis- en autosleutels, kleding. Ze wilden geld, veel geld. Ze wilden de kluis. Maar er was geen kluis in het huis. Ze wilden goud. Maar er was geen goud in het huis. Gelukkig was er wel een aardig geldbedrag in huis: als je gewapende overvallers niks kan geven, wordt het gevaarlijk. Ze werd niet lichamelijk mishandeld, maar nadat de overvallers de buit binnen hadden gehaald werd ze aan haar bed vastgebonden. Met een nagelschaartje dat in het nachtkastje lag, wist ze zichzelf te bevrijden. De kinderen hadden overal doorheen geslapen.

Dergelijke overvallen zijn hier in C. aan de orde van de dag. Het is de stad met de meeste moorden per dag. Kinderen worden ontvoerd in parken, bij het in- en uitgaan van school. Autos worden onder je vandaag gestolen. Dagelijks zijn er express-ontvoeringen. Gewapende overvallen op straat of aan huis zijn dagelijkse kost. Het is een eng land. Je weet het. Het spookt vaak door je hoofd, je hoort doorlopend verhalen. Je krijgt van werk uit cursussen over hoe ontvoeringen te voorkomen en hoe te reageren als je er toch het slachtoffer van wordt (want voorkomen is vrijwel onmogelijk). Je krijgt als “vrouw-van” een eigen radio waarmee je direct contact kan leggen met de veiligheidsdienst. Want je hebt het typische slachtoffer profiel. En toch lijkt het nog altijd ver-van-je-bed.

Tot vandaag. Vandaag werd mijn goede vriendin K. thuis overvallen. Het was een overval als uit een boekje. En het was allerminst ver-van-mijn-bed.

We wonen in C. vanwege ons werk voor een humanitaire organisatie. Elke paar jaar verhuizen we naar een nieuwe post en we kunnen niet kiezen waar we worden geplaatst. Het zijn vaak de minder gangbare plaatsen waar het werk het interessantst is. Maar er zijn grenzen. En terwijl ik met op scherp staande zenuwen voor de vierde keer nakijk of alle deuren op slot zitten (manlief is voor werk op reis, dat is hij gemiddeld een week per maand), begin ik me af te vragen waar mijn grens ligt.

Maart 2012