De telefoon- en internetverbinding doen het al weken niet. Heel af en toe verschijnen ineens de streepjes in beeld maar vervolgens is de verbinding ook weer even zo snel verdwenen. Er zit geen regelmaat in, geen logica. Een paar dagen geleden kwamen eindelijk de technici langs. Ze waren er een paar weken geleden ook en zeiden toen dat het alarm de boosdoener is. Dus alarm uitgeschakeld maar helaas, probleem niet verholpen. Deze keer wisten ze het evenwel zeker: het ligt aan de telefoonlijn en aan de modem. Beide te oud. Van de telefoonlijn kan ik me dat voorstellen, die zal hier al aardig wat jaartjes liggen. Dat is ook niet zo makkelijk te verhelpen. De modem is anderhalf jaar jong. Oud dus. Je hebt blijkbaar kwaliteit en kwaliteit. Nou is dit gelukkig makkelijk te verhelpen door een nieuwe modem aan te schaffen. Ware het niet dat het op dit moment niet de melk of het toiletpapier is dat niet in de schappen ligt, maar de modems. Geen modem te vinden.
We zijn het merendeel van de tijd dus nog steeds van telefoon en internet afgesloten. Als ik thuis ben, zet ik de computer aan. Vervolgens ga ik af en toe kijken en als de streepjes in beeld zijn ga ik snel zitten en doe wat achterstallig internetwerk. Ik betrap me er op dat ik heel zachtjes ga zitten. Mijn adem bijna inhoud. Schrik van plotselinge geluiden. Alsof het magische moment van verbinding verbroken kan
Maar ik heb ook mijn momenten van triomf. Stukjes voor m´n blog, emails, ik heb het allemaal opgeslagen op een USB. En die zit altijd in mijn tas. Dus als ik toevallig bij een vriendin ben met een naar behoren funcionerende internetverbinding, maak ik van de gelegenheid gebruik en stuur nog wat achterstallig werk het web op. En ik beeld me in dat mijn verbinding thuis dat weet. Dat mijn verbinding thuis voelt dat het deze ronde een gevoelige nederlaag heeft geleden en vooral, dat er met mij niet te sollen valt.
Februari 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten