Autorijden

Ik kan me niet meer herinneren in welk jaar ik mijn rijbewijs heb gehaald, maar het is tenminste 15 jaar geleden. In die 15 jaar heb ik bijzonder weinig autogereden. De volle snelwegen en het feit dat ik absoluut geen richtingsgevoel heb en in mijn eigen straat nog verdwaal, hebben mij er altijd van weerhouden om in de auto te stappen. Heel lang geleden had ik een oud rood Pandaatje. Een leuk autootje maar de remmen werkten niet al te best meer. Jarenlang heb ik regelmatig nachtmerries gehad waaruit ik zwetend ontwaakte, op het punt om een gruwelijk ongeluk te veroorzaken omdat de remmen van mijn auto het niet deden. Ik heb geloof ik 3 keer daadwerkelijk zelf het Pandaatje bestuurd.

Mijn goede vriendin A. had een vergelijkbare auto-fobie. Parkeren was een van onze gedeelde ongenoegens. In de auto stappen en wegrijden was voor ons echt een “ding”, dat deed je niet zomaar. Toen kreeg A. van haar ouders een auto. Al jarenlang draait ze inmiddels haar hand niet meer om voor een ritje van 10 uur naar F. of Z. Ze stapt in de auto en rijdt weg. Ik heb altijd geloofd dat dat moment voor mij niet zou zijn weggelegd. In de auto stappen was heel diep ademhalen. Gordel om doen. Even 2 minuten blijven zitten, goed nadenken, lichten aan of niet, welke versnelling, waar zat de rem ook alweer en waar het gaspedaal, de spiegels, hoe moesten die ook weer worden afgesteld. Sleutel in het contact, draaien. Nog een keer heel diep ademhalen. Zes keer in alle spiegels kijken, en dan langzaam wegrijden. Op hoop van zegen.

Vandaag de dag rijd ik elke dag auto. Noodgedwongen, maar niet met tegenzin. En wat zo onwaarschijnlijk leek, is inmiddels dagelijkse kost: ik stap in de auto en rijd weg. Niet meer diep ademhalen, 2 minuten zitten, alle stappen vooraf doordenken, nee, ik ga zitten en rijd weg. Ik rijd auto!

Nou is natuurlijk alles relatief: ik rijd auto, in een spiksplinternieuwe 4WD, een automaat, van alle gemakken voorzien. Ik rijd 6 routes. Allemaal in de buurt. School, peuterspeelzaal, supermarkt, drogist, 2 vriendinnen. Dat is de zeshoek van mijn leven in V. en daarbinnen beweeg ik mij met gemak per auto voort. Stuur me niet op onbekend terrein of dieper de verkeerschaos van C. in want dan schiet ik volledig in de stress en raak uit mijn zo zorgvuldig opgebouwde balans. In de absurde verkeersjungle buiten mijn eigen zeshoek zorgen mijn lieve echtgenoot en de taxichauffeurs ervoor dat ik mij tevreden kan wentelen in de illusie dat ik tegenwoordig kan autorijden.

(Voor degenen die weten dat ik een paar maanden geleden in volle vaart tegen onze garagedeur ben opgeknald: dat was gewoon dom, de garagedeur was nog niet open en ik wilde er toch door, hoewel ik niet eens haast had. Dat was gewoon dom, maar is geen reflectie van mijn rijkunsten. Ik herhaal: ik kan tegenwoordig autorijden.)

Februari 2012