Zwart en wit

Voor de begrafenis van mijn vader kocht ik een jurkje. De oude vakantievodden die ik bij me had, voldeden uiteraard niet voor dit belangrijke afscheid. Ik droeg het jurkje op die intens verdrietige dag en nam het mee naar huis. Sindsdien zie ik het elke dag opnieuw in de kast hangen. Het begrafenisjurkje. Weggehangen in een hoekje, alsof het het jurkje is dat het verdriet veroorzaakt. Niet waar, uiteraard. Het gemis veroorzaakt het verdriet. Ik pakte het jurkje gisteren uit de kast en probeerde er met andere ogen naar te kijken. Een leuk jurkje dat bij me past. Wat zou mijn vader van het jurkje hebben gevonden? Zwart en wit. Dat wit zou hij hebben gewaardeerd. Hij had het niet zo op zwarte kleding en pleitte altijd voor wat kleur. “Het had een jurkje van je moeder van vroeger kunnen zijn”. Ik hoor het hem zeggen.

Ik hoor hem heel veel zeggen, sinds ik weer thuis ben. Vanuit een soort zielsbehoefte om mijn vader toch dichtbij te kunnen houden, schiet voortdurend de vraag door mijn hoofd wat hij ervan zou hebben gevonden. De bami die ik vorige week maakte en net iets te pittig was uitgevallen, zou hij heerlijk hebben gevonden. Bij die dolle bui van de kinderen, zou hij een wenkbrauw hebben opgetrokken. De boterham die ik vanochtend voor mijzelf maakte met dik, dik extra pure hagelslag, zou hem grijnzend hebben doen opmerken dat ik op het punt stond een flinke portie sterk reetverzwarende middelen tot mij te nemen. De kussens die ik aan het maken ben voor de bank in ons Spaanse huis, zou hij vast mooi hebben gevonden. Hij zou hard gelachen hebben om mijn dagelijkse – vergeefse - poging om vroeg naar bed te gaan. Hij moest daar ook altijd om lachen als ik in Nederland was en we toch weer met een wijntje tot laat op de waranda bleven zitten. Als ik tijdens het koken direct afwas en opruim, zie ik hem goedkeurend knikken.

Zo voelt mijn vader toch nog enigszins dichtbij. Maar steeds verder weg lijkt hij als ik ineens besef dat ik het antwoord niet weet. Als ik niet weet wat mijn vader ervan gevonden zou hebben. Als ik alleen maar kan raden, maar het niet zeker weet. Om vervolgens te beseffen dat ik het nooit meer zeker zal weten. Ik kan het hem niet meer vragen. En dan kijk ik naar zijn foto en hoor hem zeggen: “Het maakt niet uit wat ik ervan vind, je bent oud en wijs genoeg om te weten wat goed is en wat niet. Neem een borrel op mijn leven en ga dan vrolijk verder. Je zal er zelf iets van moeten maken.” 

Vanochtend pakte ik het jurkje uit de kast en deed het aan. Ik keek in de spiegel. Ik dacht aan mijn vader en glimlachte.
November 2013