Uit wandelen

Onze hond heeft het in V. niet erg naar haar zin. Ze heeft heel veel lang krullend zwart haar en heeft het zo warm hier, dat ze tegenwoordig geheel geschoren door het leven gaat. Ze voelt zich duidelijk beter en lijkt bovendien ineens niet meer dik (haar moeder was een cocker en haar vader een tekkel, haar poothoogte heeft ze van haar vader hetgeen met die enorme vacht voor een indrukwekkend worst-op-pootjes-effect zorgde). Ze heeft het verder evenwel nog steeds niet naar haar zin en dat komt met name doordat honden hier nergens zijn toegestaan. Er is niet een park waar ze in mag, dus de enige wandelmogelijkheid is op straat. Los lopen kan alleen ‘s avonds als het verkeer niet meer zo hels is maar ook dan gaat het niet verder dan een blokje om (wegens de al eerder besproken onveiligheid). De hele dag thuis hangen is echter ook geen hondenfeest en dus wandelen de kinders en ik elke middag na de middagslaap een ommetje met de hond.

Er wordt hier zo op een doordeweekse middag niet veel gewandeld. Er lopen veel mensen, maar die overbruggen de afstand van transport tot bestemming. We vallen wat uit de toon, zomaar op ons gemak een eindje wandelend met kinderen en hond. Sterker nog, we baren inmiddels opzien met onze wandelingetjes. Het ging de kinderen namelijk nogal vervelen, elke middag een rondje wandelen. En dus werd er steeds een element aan toegevoegd.

Zoonlief zit in de superhelden-fase. Dus bindt hij een babyroze yogamatje om, zet z’n rode brandweerhelm op en gaat mee wandelen. Dochterlief trekt of duwt het liefst tijdens de wandeling. Dus de ene dag moet het kleine houten eendje aan het rode touwtje mee, dat op de ongelijke kapotte stoepen hier om de meter omvalt en vervolgens met volledige toewijding en uiterste precisie weer overeind gezet wordt, en de andere dag de rode houten kinderwagen met pop Lola, die om de meter moet worden opgepakt en goed gelegd: eindeloze wandelingen.

Vandaag wilden ze niet lopen; ze wilden op de fiets. Ik stemde toe en dat was dom. Want de eerste helft van de wandeling is berg op. En dat krijgen kleine kinderbeentjes nog niet zelfstandig voor elkaar. Zoonlief op z’n crossfiets met zijwieltjes waarop hij nog niet met zijn voetjes bij de grond kan als hij op het zadel zit; dochterlief op de driewieler naar Harley model waar ze als een dolle mee rondrijdt, verbazingwekkend goed sturend maar enigszins gefrustreerd omdat ze nog niet bij de trappers kan. Daar ging de karavaan, een rood aangelopen moeder met hond aan de riem, poepzak in de hand, twee kinderfietsen met kinderen omhoog duwend. De tweede helft van de wandeling was ook interessant. Berg af. Zoonlief vindt dat dan toch wel spannend en gaat zo langzaam dat hij omkukelt. Dochterlief schatert en dendert zonder remmen naar beneden. De roodaangelopen moeder holt erachteraan met de hond die net wilde gaan zitten poepen aan de riem terwijl zoonlief nog slechts halverwege weer op het asfalt ligt.

Morgen gaat dochterlief in de kinderwagen en zoonlief aan de hand. Geen fietsen, geen eendjes, geen roze capes, alleen een zoet stil zittend meisje, een rustig wandelend jongetje en een tevreden hond die keurig in de goot poept. Dat zou opzienbarend zijn.

Januari 2012