De wedstrijd

Ik las eens dat ouders hun ideeën, gevoelens en ervaringen projecteren op hun kinderen. Als wij het koud hebben, trekken we kind een vestje aan. Hebben wij het warm, dan moet het vestje uit. Terwijl kind het niet noodzakelijkerwijs ook koud of warm heeft. Ik ben één van die ouders. Na afgelopen weekend kan ik dat met geen mogelijkheid meer ontkennen.

Met net vier lessen achter de rug, besloot zoon dat hij mee wilde doen aan de skateboard wedstrijd die in het park werd georganiseerd. Zijn leraar had gezegd dat er nog meer kindjes zouden zijn die net waren begonnen, en het ging tenslotte om het plezier van het meedoen.

Dus togen wij zaterdag opgewekt naar het skatepark. Het was druk, luidruchtig en warm. Maar zoon had er zin in. Al vrij snel waren de vier- tot zesjarigen aan de beurt. Eerst de opwarmronde. Al snel zag ik dat de overige vijf deelnemers in zoon`s categorie geen beginners waren: zij zoefden met het grootste gemak van de hoge en de lage ramps en pipes en draaiden en sprongen wat. Zij volgden allemaal al tenminste een jaar lang les, zo bleek. En daar stond zoon. Aan de hand van de leraar zoeft hij naar beneden, maar zonder hand kan hij dat nog niet. We keken het eens aan en ik kreeg een ongemakkelijk gevoel.

Zoon moest zich wel erg genomen voelen, nu bleek dat er geen enkel kindje van zijn niveau meedeed. Al die jongetjes konden het heel wat beter dan hij. Verlies gegarandeerd. Hij zou zich vast beschaamd voelen. Sterker nog, hij zou vast het liefst snel weglopen en naar huis gaan. Want straks voor het oog van al die mensen zal hij onderuitgaan en volledig in het niet vallen bij de andere deelnemers in zijn categorie. Een ware nachtmerrie die diepe sporen zal achterlaten in zoon`s tere kinderzieltje. Ik voelde me belazerd, kwaad en bezorgd en zocht manieren om zoon van het platform af te krijgen om hem snel en geruisloos thuiswaarts te loodsen.

Maar terwijl ik me druk stond te maken, had zoon het opperbest naar zijn zin. Hij keek vol bewondering naar de andere jongetjes en toen het zijn beurt was, gleed hij blijmoedig op zijn billen de ramp af, skateboard onder de arm geklemd. Vervolgens liet hij zien wat hij kon, onder luid applaus van alle aanwezigen. De eerste prijs won hij niet, maar hij kreeg wel een medaille. En als ik goed blijf oefenen, mama, kan ik volgend jaar misschien wel een echte prijs winnen, zei hij opgetogen.

Door mijn grote mensen ideeën, gevoelens en ervaringen te projecteren op mijn zoon, had ik hem bijna deze fantastische ochtend ontnomen. En zijn medaille. Beschaamd klapte ik het hardst van allemaal.
Oktober 2013