Indecent proposal

Hola. Ik ben Fernando. Begin 50, latino. Mooie kop, vlotte babbel. Ik heb een vrouw en een zoon. De vrouw heb ik al een eeuwigheid, de zoon 10 jaar. Ik werk in de financiële sector en boer goed. Heb mijn eigen vliegtuigje waarmee ik geregeld naar ons buitenhuis vlieg. Ben lid van de meest prestigieuze club in V. Om lid te worden moet je zo`n twee ton betalen, prima regeling, dat zorgt er voor dat alleen mensen van mijn eigen slag er rondlopen, zwemmen, tennissen, paardrijden, drinken, brallen. Ik durf te stellen dat ik geslaagd ben in het leven. En dat leven vrolijk ik af en toe eens op met een extra vrouwtje. Ik heb wat te bieden en de vrouwtjes willen graag geserveerd worden. 

Vorige week zag ik een vrouwtje dat mijn aandacht trok. Ik wachtte op mijn zoon, zij op de hare. Ik knoopte een praatje aan, mijn vlotte babbel. Het bleek een Nederlandse. Grote lichte ogen, niet te jong, niet te oud. We hadden het over koetjes en kalfjes, ik liet nonchalant mijn eigen vliegtuigje en buitenhuis de revue passeren. Ik nodigde haar uit op de club, gezellig met de kindjes, dan kon ze ook mijn vrouw ontmoeten. Omzichtig beginnen, dat treft vaak doel. Ze was niet bijzonder happig. Maar die ogen, ik bleef er in kijken. Toen ik er een opmerking over maakte, zette ze haar zonnebril op. Maar ze bleef vriendelijk. Het moet de zon geweest zijn. Ik gooide het over de zakelijke boeg: buitenlanders moeten hier noodgedwongen hun valuta wisselen en aangezien dit mijn werk is, wisselden we telefoonnummers uit. Mijn man doet de geldzaken, zei ze er wel bij. Maar vast niet om mij iets duidelijk te maken. De vrouwtjes willen namelijk altijd graag geserveerd worden.

Twee dagen later stuurde ik haar een berichtje. Na een half uur had ik nog geen antwoord. Vreemd. Ik belde haar. Ze klonk enigszins verbaasd toen ik meedeelde dat ik niet voor zaken belde. Ik vertelde haar dat ze zo mooi is, zo innemend, dat ik verdronk in haar ogen. Dat ik haar zo graag nog eens zou willen zien. Ik vroeg haar wat ze `s ochtends deed, aangezien ze niet werkt en haar kinderen op school zitten. En haar man op zijn werk, ook geen onbelangrijk detail. Ik nodigde haar uit op de club, zij alleen, in de ochtend, samen zwemmen. Ik kreeg weinig respons. Ik had het idee dat ze probeerde ons gesprek zo snel mogelijk af te kappen, geforceerd vriendelijk. Ze moet dus erg onder de indruk zijn geweest. De geforceerde vriendelijkheid was ongetwijfeld ingehouden opgetogenheid. Even dacht ik te voelen dat ze helemaal niet van mijn avances gediend was, maar dat is uiteraard onmogelijk. De vrouwtjes willen namelijk altijd graag geserveerd worden.

Luttele minuten na het beëindigen van ons gesprek, of moet ik zeggen mijn gesprek, stuurde ik haar een telefoonberichtje. Nog even goed afsluiten om het katje zo snel mogelijk in het zakje te krijgen. Ik schreef: “Ik hoop dat mijn stoutmoedigheid om je te willen zien je niet heeft gestoord (aangezien we beiden getrouwd zijn), maar ik ben zo onder de indruk van je schoonheid en innemendheid. Bel me wanneer je wilt. Kusjes.” Briljant. Subtiel doch doeltreffend. Sindsdien heb ik echter niks meer van haar gehoord. Het zal toch niet zo zijn dat ze mijn uitnodiging heeft gedeeld met haar echtgenoot en dat ze samen hard hebben gelachen om mijn pathetische poging haar te overtuigen van mijn toegevoegde waarde? Het zal toch niet zo zijn dat ze me helemaal niet gaat bellen en hoopt dat ik haar gewoon met rust laat? Nee, dat zal niet zo zijn. Ik ben immers Fernando, mooie kop, vlotte babbel en rijk. Ik heb wat te bieden en de vrouwtjes willen graag geserveerd worden.
Oktober 2013