Zwart zien

Het is niet dat ik nou zo ontzettend graag een bril wilde. Bijna 40 jaar zonder bril en dan ineens zo`n ding op je neus; van mij had het niet gehoeven. Maar als de noodzaak dan toch daar blijkt, dan moet het ook maar meteen. De noodzaak was er niet door verziendheid, of bijziendheid. Ook niet door vervroegde ouderdom. Ik kan prima een boek lezen en ik zie ook van veraf nog prima alle kleine lettertjes. Het probleem, zo bleek bij een uitgebreide oogmeting in Nederland, is dat beide ogen een cilinderprobleem hebben. Dat ik me al mijn halve leven moe voel, kan daar best iets mee te maken hebben. En dus leek het me de moeite waard om dan toch een bril aan te schaffen.

 

Ik ging naar de als best aangeschreven staande opticien. Ik ging 4 keer naar de als best aangeschreven staande opticien. Geen enkele keer was de persoon aanwezig die een oogmeting kan uitvoeren. Ondanks herhaaldelijke toezeggingen dat die en die dag op die en die tijd er echt, echt, iemand zou zijn. We waren inmiddels 3 weken terug uit Nederland en mijn geduld was op, want als iets meteen moet, dan moet dat ook meteen. Ik veranderde van opticien. Hier was de persoon die oogmetingen uitvoert wel aanwezig. Nadrukkelijk aanwezig. “U bent bijna 40? Ik weet niet wat het is dat u doet, maar ga vooral zo door!” “Sorry mevrouw, ik moet nog even wat langer in uw ogen kijken, ze zijn zo wonderbaarlijk mooi!” Ik vergaf hem, hij mat tenminste mijn ogen op en kwam bovendien tot dezelfde conclusie als de opticien in Nederland. Zoon koos een montuur. Ik keek naar mijzelf in de spiegel met montuur op mijn neus en herkende mezelf niet. Maar alles went, zeggen ze. De bril werd betaald en binnen 2 weken zou ik bericht krijgen. Na 3 weken was de bril klaar. Ik toog wederom naar de opticien en daar lag hij. Zoon`s voorkeursmontuur met mijn cilinderglazen. Na 6 weken brillenjacht voelde dit moment historisch aan.

 

De bril ging in het doosje mee naar huis. En daar zette ik hem op. Bewust van het feit dat ik vanaf dat moment een brildrager zou zijn. Want hoewel ik ook zonder bril prima een boek kan lezen en ook van veraf nog prima alle kleine lettertjes kan lezen, maakt de bril wel degelijk verschil. De gedrukte wereld blijkt namelijk niet grijs te zijn. Boeken, kranten, de computer; letters blijken over het algemeen zwart te zijn. Ik zie zwart.

 

Om mijn nieuwe bebrilde ik te kunnen afwisselen met mijn oude ik, besloot ik ook contactlenzen te bestellen. Op dezelfde dag dat ik mijn bril afhaalde, want dat moest dan ook maar meteen. Er werd een proefje gedaan en de bestelling werd geplaatst. Ik krijg bericht als ze er zijn. Over 2 tot 3 maanden. Cilinderlenzen worden hier niet gemaakt. Die moeten worden geïmporteerd.
 

Ik haalde diep adem, overwon ter plekke mijn ongeduld en besloot de komende 2 tot 3 - of misschien wel 4 - maanden brildragend te genieten van het feit dat ik zwart zie.

Oktober 2012