Inhalen verboden

Onze kinderen zijn 4 en 2 jaar jong, met een kleine twee en een half jaar verschil. Ze spelen samen, motiveren elkaar, lachen met elkaar, knuffelen elkaar. Ze maken ook ruzie met elkaar: ruzie die vrijwel altijd eindigt met een huilende wegrennende zoon en een dochter die als een furie met bijtgrage tandjes en knijpgrage handjes achter hem aan gaat.

 

Sinds dit schooljaar gaat zoon tot 2 uur `s middags naar school en slaapt dochter als hij thuiskomt. We hebben dan een uurtje samen. Wilde hij voorheen in dat uurtje voorgelezen worden, een spelletje doen of een raceauto parcours bouwen, tegenwoordig wil hij woordjes schrijven, sneller leren lezen, rekenen. Niet uit ongebreidelde leerdrift, maar omdat hij zich op de hielen gezeten ziet.

 

Was zoon`s zusje ooit een kirrende baby die at, sliep en huilde, inmiddels is zusje een peuter die steeds meer kan. Ze praat als de beste. Ze kan tot 20 tellen. Ze herkent de cijfers van 1 tot en met 5. Ze herkent verschillende letters. Ze kent de kleuren. Ze kent de dagen van de week. Ze leest graag mee in de boeken van broer, en weet dus ook alles over afvalverwerking en recycling, over vissen, zeeën  en oceanen, over de fabricage en werking van auto`s, over maanlandingen en raketten. Zoon ziet het met lede ogen aan, maar beseft niet dat zusje al zoveel kan, omdat ze dat van haar broer geleerd heeft. Als ze ergens goed in is, is het nadoen en napraten. Ze kan weliswaar al heel veel, maar er zijn ook nog heel veel dingen die zij nog niet kan en hij wel: woordjes schrijven, woordjes lezen, optellen, aftrekken, analyseren, beargumenteren en zo nog heel veel dingen meer. Ze mag het dan reuze interessant vinden om mee te lezen in zijn boeken, maar ze leest ook nog heel graag de gouden boekjes, Nijntje en Jip en Janneke. Zoon beseft niet dat zusje een heel gewone tweejarige peuter is; hij voelt. Hij voelt haar hete adem in zijn nek en heeft besloten dat inhaalmanoeuvres niet getolereerd worden.

 

En dus wil hij `s middags na school woordjes schrijven, sneller leren lezen, rekenen. En dus tellen we appels, verdelen we koekjes, schrijven we schriftjes vol en lezen we wat we schreven. Heel kalm, want van inhalen is uiteraard in de verste verte geen sprake. Zij kan wat een peuter van 2 kan, hij kan wat een kleuter van 4 kan. En bovendien is het nog lang geen tijd om me weer te moeten verdiepen in algebra.

Oktober 2012