De stand van de huidige man

Iedere vrijdagavond vult ons huis zich met vrienden van man. Zij zetten zich om de grote tafel en spelen. Rol, Mage wars, X-wing. Magiërs, ruimteschepen, strategiën en achthoekige dobbelstenen. Een groep vrienden die zich vermaakt met het spelen van spellen voor volwassenen. Ik maak wel eens een flauwe grap; met een vijf jaar jongere echtgenoot scherts ik, en schertst hij, soms met een generatiekloof die ons echtelieden parten speelt. Maar in werkelijkheid zie ik niet meer en niet minder dan een groep vrienden die zich vermaakt met het spelen van spellen voor volwassenen.

Dat zie ik verkeerd, weet ik nu. Onlangs werd mij door mijn man uitgelegd dat er achter dit onschuldig tijdverdrijf van volwassen mannen een maatschappelijke verschuiving zit die gepaard gaat met de verankering van bepaalde mensenrechten in de hedendaagse maatschappij. En wel als volgt.

Lang werd aangenomen dat, om volwassen te zijn, je je moest onderscheiden van de jeugd in je doen en laten. Werden vroeger de ouderen in veel sterkere mate gerespecteerd dan de jeugd, tegenwoordig wordt er veel meer nadruk gelegd op jongeren, op de rechten van het kind. De sociale status van volwassenen, de waardering vanuit de maatschappij voor de ouderen neemt af, terwijl de sociale status van het kind toeneemt. Als gevolg hiervan wordt tegenwoordig meer geaccepteerd dat volwassenen zich gedragen als jongeren en zich bezig houden met zaken die voorheen als “kinderlijk” werden gezien, zoals het spelen van spellen. Heden ten dage hoeft men zich niet meer als oudere te positioneren om volwassen te zijn. En dus spelen volwassen mannen spellen zoals kinderen doen. De maatschappij is in beweging, denkbeelden veranderen. De volwassen man is volwassen maar hoeft dit niet meer uit te dragen.

Aldus mijn man, fanatiek spellenspeler en bezitter van een master in de rechten van het kind. Ik moet mijn flauwe grappen voortaan maar op iemand anders richten, want mijn man is wel erg wijs voor zijn leeftijd.
Oktober 2013

Jeugdlapjes

Van stoffen uit mijn jeugd maakte ik een Vink-tas (blauw) en een Eloleo-tas (rood). De stoffen kreeg ik van mijn moeder (rood) en van mijn tante (blauw). Ik maakte ze om gewoon eens te proberen, ik zag er al zoveel voorbijkomen. Maar ha, ze staan allebei al volgepakt klaar met boeken, spellen, lekkers en zwembroeken voor een midweekje strand!

 

 

  En kijk, de Eloleo kringlooptas, opgevouwen in zijn eigen voorzakje, zegt "broemmm"!

 

De rode Eloleo-tas gaat weliswaar nu even mee naar het strand, maar is uiteindelijk bestemd voor in de rugzak van mijn zus. Die onlangs met haar kinderen, andere zus en mams een herfstwandeling maakte in het bos en mij jaloersmakend mooie fotos opstuurde, die evenwel werden ontsierd door een ontzettend lelijke plastic supermarkt tas waarin de kastanjes verzameld werden. Ik heb hier geen herfst en geen kastanjes, maar geloof me, er gaat heel veel herfstmoois in de Eloleo! 

 

 

Indecent proposal

Hola. Ik ben Fernando. Begin 50, latino. Mooie kop, vlotte babbel. Ik heb een vrouw en een zoon. De vrouw heb ik al een eeuwigheid, de zoon 10 jaar. Ik werk in de financiële sector en boer goed. Heb mijn eigen vliegtuigje waarmee ik geregeld naar ons buitenhuis vlieg. Ben lid van de meest prestigieuze club in V. Om lid te worden moet je zo`n twee ton betalen, prima regeling, dat zorgt er voor dat alleen mensen van mijn eigen slag er rondlopen, zwemmen, tennissen, paardrijden, drinken, brallen. Ik durf te stellen dat ik geslaagd ben in het leven. En dat leven vrolijk ik af en toe eens op met een extra vrouwtje. Ik heb wat te bieden en de vrouwtjes willen graag geserveerd worden. 

Vorige week zag ik een vrouwtje dat mijn aandacht trok. Ik wachtte op mijn zoon, zij op de hare. Ik knoopte een praatje aan, mijn vlotte babbel. Het bleek een Nederlandse. Grote lichte ogen, niet te jong, niet te oud. We hadden het over koetjes en kalfjes, ik liet nonchalant mijn eigen vliegtuigje en buitenhuis de revue passeren. Ik nodigde haar uit op de club, gezellig met de kindjes, dan kon ze ook mijn vrouw ontmoeten. Omzichtig beginnen, dat treft vaak doel. Ze was niet bijzonder happig. Maar die ogen, ik bleef er in kijken. Toen ik er een opmerking over maakte, zette ze haar zonnebril op. Maar ze bleef vriendelijk. Het moet de zon geweest zijn. Ik gooide het over de zakelijke boeg: buitenlanders moeten hier noodgedwongen hun valuta wisselen en aangezien dit mijn werk is, wisselden we telefoonnummers uit. Mijn man doet de geldzaken, zei ze er wel bij. Maar vast niet om mij iets duidelijk te maken. De vrouwtjes willen namelijk altijd graag geserveerd worden.

Twee dagen later stuurde ik haar een berichtje. Na een half uur had ik nog geen antwoord. Vreemd. Ik belde haar. Ze klonk enigszins verbaasd toen ik meedeelde dat ik niet voor zaken belde. Ik vertelde haar dat ze zo mooi is, zo innemend, dat ik verdronk in haar ogen. Dat ik haar zo graag nog eens zou willen zien. Ik vroeg haar wat ze `s ochtends deed, aangezien ze niet werkt en haar kinderen op school zitten. En haar man op zijn werk, ook geen onbelangrijk detail. Ik nodigde haar uit op de club, zij alleen, in de ochtend, samen zwemmen. Ik kreeg weinig respons. Ik had het idee dat ze probeerde ons gesprek zo snel mogelijk af te kappen, geforceerd vriendelijk. Ze moet dus erg onder de indruk zijn geweest. De geforceerde vriendelijkheid was ongetwijfeld ingehouden opgetogenheid. Even dacht ik te voelen dat ze helemaal niet van mijn avances gediend was, maar dat is uiteraard onmogelijk. De vrouwtjes willen namelijk altijd graag geserveerd worden.

Luttele minuten na het beëindigen van ons gesprek, of moet ik zeggen mijn gesprek, stuurde ik haar een telefoonberichtje. Nog even goed afsluiten om het katje zo snel mogelijk in het zakje te krijgen. Ik schreef: “Ik hoop dat mijn stoutmoedigheid om je te willen zien je niet heeft gestoord (aangezien we beiden getrouwd zijn), maar ik ben zo onder de indruk van je schoonheid en innemendheid. Bel me wanneer je wilt. Kusjes.” Briljant. Subtiel doch doeltreffend. Sindsdien heb ik echter niks meer van haar gehoord. Het zal toch niet zo zijn dat ze mijn uitnodiging heeft gedeeld met haar echtgenoot en dat ze samen hard hebben gelachen om mijn pathetische poging haar te overtuigen van mijn toegevoegde waarde? Het zal toch niet zo zijn dat ze me helemaal niet gaat bellen en hoopt dat ik haar gewoon met rust laat? Nee, dat zal niet zo zijn. Ik ben immers Fernando, mooie kop, vlotte babbel en rijk. Ik heb wat te bieden en de vrouwtjes willen graag geserveerd worden.
Oktober 2013

Voor de gelegenheid

Om gezeur te voorkomen op het moment van aankleden, maakte ik een jurk zoals dochter een jurk graag ziet. Dat wil zeggen, roze; wijde rok (het moet immers zwieren); tule.

 

Ik paste de hoeveelheid tule wel iets aan en ging voor "bescheiden".

 

Niettemin vroeg een vriend: wat een mooi jurkje, wat is de gelegenheid? Tja. Er is geen gelegenheid. We hebben geen uitnodiging liggen voor een huwelijk, een groot feest, inhuldiging of diploma uitreiking.

 

Maar we hadden gisteren wel zwemles. En straks gaan we boodschappen doen. En morgen komt een vriendinnetje spelen. Gelegenheid genoeg. Bovendien past de jurk perfect. Hetgeen nu prachtig is, maar wel betekent dat ze er over een maand of 2 niet meer in past.

 

 

 

 

 

 

Patroon: Peekaboo dress Bettsy Kingston

Stof: de markt

 

Met veel dank aan Ikkeismooi voor bergen inspiratie!

De wedstrijd

Ik las eens dat ouders hun ideeën, gevoelens en ervaringen projecteren op hun kinderen. Als wij het koud hebben, trekken we kind een vestje aan. Hebben wij het warm, dan moet het vestje uit. Terwijl kind het niet noodzakelijkerwijs ook koud of warm heeft. Ik ben één van die ouders. Na afgelopen weekend kan ik dat met geen mogelijkheid meer ontkennen.

Met net vier lessen achter de rug, besloot zoon dat hij mee wilde doen aan de skateboard wedstrijd die in het park werd georganiseerd. Zijn leraar had gezegd dat er nog meer kindjes zouden zijn die net waren begonnen, en het ging tenslotte om het plezier van het meedoen.

Dus togen wij zaterdag opgewekt naar het skatepark. Het was druk, luidruchtig en warm. Maar zoon had er zin in. Al vrij snel waren de vier- tot zesjarigen aan de beurt. Eerst de opwarmronde. Al snel zag ik dat de overige vijf deelnemers in zoon`s categorie geen beginners waren: zij zoefden met het grootste gemak van de hoge en de lage ramps en pipes en draaiden en sprongen wat. Zij volgden allemaal al tenminste een jaar lang les, zo bleek. En daar stond zoon. Aan de hand van de leraar zoeft hij naar beneden, maar zonder hand kan hij dat nog niet. We keken het eens aan en ik kreeg een ongemakkelijk gevoel.

Zoon moest zich wel erg genomen voelen, nu bleek dat er geen enkel kindje van zijn niveau meedeed. Al die jongetjes konden het heel wat beter dan hij. Verlies gegarandeerd. Hij zou zich vast beschaamd voelen. Sterker nog, hij zou vast het liefst snel weglopen en naar huis gaan. Want straks voor het oog van al die mensen zal hij onderuitgaan en volledig in het niet vallen bij de andere deelnemers in zijn categorie. Een ware nachtmerrie die diepe sporen zal achterlaten in zoon`s tere kinderzieltje. Ik voelde me belazerd, kwaad en bezorgd en zocht manieren om zoon van het platform af te krijgen om hem snel en geruisloos thuiswaarts te loodsen.

Maar terwijl ik me druk stond te maken, had zoon het opperbest naar zijn zin. Hij keek vol bewondering naar de andere jongetjes en toen het zijn beurt was, gleed hij blijmoedig op zijn billen de ramp af, skateboard onder de arm geklemd. Vervolgens liet hij zien wat hij kon, onder luid applaus van alle aanwezigen. De eerste prijs won hij niet, maar hij kreeg wel een medaille. En als ik goed blijf oefenen, mama, kan ik volgend jaar misschien wel een echte prijs winnen, zei hij opgetogen.

Door mijn grote mensen ideeën, gevoelens en ervaringen te projecteren op mijn zoon, had ik hem bijna deze fantastische ochtend ontnomen. En zijn medaille. Beschaamd klapte ik het hardst van allemaal.
Oktober 2013