Op weg

Eigenlijk had ik het kunnen weten. Al eerder trof zijn wilskracht doel, toen hij veranderde van een jongetje dat huilde bij elk druppeltje water dat op zijn gezichtje viel in een waterrat die met het grootste gemak borstcrawl, schoolslag en vlinderslag zwemt, duikt en bommetjes springt. 

Vijf jaar is hij, en al zijn vriendjes “zitten op sport”. Dus gingen we naar de voetbaltraining. Hij stond er bij en keek er naar. Met tranen in zijn ogen vroeg hij of we alsjeblieft konden gaan. Hij houdt wel van voetbal, maar dan gewoon losjes tegen de bal trappen in het park. Het jeugdig geweld van een elftal vol trekkende, duwende en schoppende jongetjes die zich allemaal tegelijk vol gulzig enthousiasme op de bal storten, was zijn vreedzaam zieltje veel te agressief. Dus gingen we naar de karateles. Hij stond er bij en keek er naar. Saai vond hij het. En zo gewelddadig. Nee, hij wilde niet op karate. 

“Ik wil op skateboardles, mama”, zei hij. Ik keek naar hem en glimlachte vertederd. Mijn zoon, die al in tranen uitbarst om een wondje dat met het blote oog met de beste wil niet zichtbaar is, wil op skateboardles. Waar het idee vandaan kwam is een raadsel, geen van zijn vriendjes heeft een skateboard. Maar hij hield vol. Dus gingen we vorige week naar het skateboardpark. En daar ging hij, les één. Helmpje op, knie-, elleboog- en polsbeschermers om. Hij viel. Hard. Stond op, wreef over zijn blauwe heup en ging stralend weer verder. Hij leerde vallen, nam een hellinkje alleen, goed door zijn knietjes, handjes in de juiste positie, verbeten blik. Moe, bezweet en voldaan keek hij mij na een uur aan en zei “zie je nou mam, dit is wat ik wil!”. 

Een paar dagen later kwam hij thuis uit school met een brief over de mogelijkheid tot het volgen van muziekles op school. Zang, piano, viool of gitaar. “Kijk mam, ook elektrische gitaarles!”

En zo is onze zoete kleuter in een week verworden tot rockende skateboarder. Hij kiest zijn stijl en zijn weg.
September 2013