Door handen en herinnering

Ik ben een georganiseerd mens. Ik hou van orde en van alles netjes op zijn plaats. De vriendelijke beschijving. De waarheidsgetrouwe weergave: ik heb enigszins dwangmatige trekjes. Wanorde maakt me onuitstaanbaar. Een van mijn eerste herinneringen is een woede-aanval. De dame die het huis schoon hielp houden, had mijn kamer onder handen genomen. Ze had mijn bed schone lakens gegeven en vervolgens mijn tenminste 15 knuffeldieren en poppen gezellig weer terug op bed gezet. Uiteraard in een opstelling die haar wel aardig leek maar die niet in de verste verte leek op mijn opstelling. Ik kwam mijn kamer in, zag de wanorde, en begon te smijten met alles wat mij voor handen kwam. De prullenbak, boeken, stoel en mijn lievelingsbeer die daarbij een oog verloor. Enigszins compulsief.

 

Woede-aanvallen zijn onder controle. Maar ik kan niet naar bed als mijn huis niet aan kant is. Ik kan mijn dag niet beginnen als de bedden niet zijn opgemaakt. De kinderen mogen er overal een bende van maken, maar voor het slapen gaan, wordt er opgeruimd. Blokken bij de blokken, treinen bij de treinen. Mochten ze moeder`s opgeruimdheid niet hebben geërfd, dan zal ik het er toch met liefdevol geweld ingeprent krijgen.

 

Wat niet altijd geheel vlekkeloos samengaat met mijn dwangmatige trekjes, is mijn tendentie om te bewaren. Op een georganiseerde manier, dat dan weer wel. Ik ben geen compulsieve verzamelaar wiens huis zo vol is met vanalles dat er geen plaats meer is om te leven. Integendeel, ons huis is een toonbeeld van gezellige orde. Eens in de zoveel tijd maak ik een ronde door het huis en ruim elke kast, elke la, elke hoek op. Alles wat weg kan, gaat weg. Onze inboedel moet tenslotte elke paar jaar in een container worden verscheept en hoe meer spullen, hoe groter de container, hoe hoger de kosten. Maar er zijn van die dingen die ik niet weg kan doen. Kinderkleren bijvoorbeeld.

 

Zes grote plastic bakken heb ik inmiddels. Zeven, want de kleertjes van zoon`s eerste jaar liggen bij mijn zus maar komen ooit weer terug. Op mijn verzoek uiteraard. De kleertjes lagen keurig in de plastic bakken, en die stonden weer keurig opgeruimd op hun plek. Maar die plek werd te klein, het aantal bakken te groot. De kinderen groeien rap en er komen dus telkens weer kleertjes bij. In nog meer plastic bakken. Ik dacht het probleem te kunnen verhelpen door alle kleertjes te wassen en te strijken. Netjes met mottenballen in de doos terug, en keurig gestreken zou er vast twee keer zoveel in een bak passen waardoor ik toch tenminste tijdelijk voor een oplossing zou hebben gezorgd. Probleem is dat wanneer ik begin te organiseren, de organisatie goed wordt aangepakt. Dus niet maar zo alle kleertjes door elkaar, maar jongensspul bij jongensspul, meisjesspul bij meisjesspul. Broeken bij broeken, truien bij truien, jurkjes bij jurkjes. De zes bakken bleven 6 bakken. Gelukzalig georganiseerde bakken.

 

Ik ben bekend met de mogelijkheden van Marktplaats. Ik weet ook dat er veel kindjes zijn die ik heel gelukkig kan maken door een bak of wat vol kleertjes te schenken. Ik heb dat reeds enkele malen gedaan. Geen bakken vol, maar tasjes vol. Halfvol. Ik krijg het niet voor elkaar. Ik kan geen afstand doen van de kleertjes van mijn kinderen. Mijn moeder heeft mijn baby- en peuterkleertjes ook bewaard. Keurig gestreken bewaard in plastic bakken. Kleertjes die mijn dochter ook aan heeft (gehad), geweldig vind ik het. Die mogelijkheid wil ik mijn kinderen later ook geven. Dat zij hun eventuele kinderen in hun eigen kleertjes kunnen steken. Wellicht vinden zij dat ook geweldig. Mijn moeder bewaarde in totaal twee plastic bakken met kleertjes uit mijn hele jeugd. Mijn kinderen zijn pas 2 en 5 en ik heb al 6 bakken. Zeven bakken.

 

Toen de inhoud van al die bakken gewassen en nog ongestreken op het logeerbed lag, besefte ik dat ik ergens een stap zou moeten nemen. De hoeveelheid kleertjes was immens. Ik zag de 20 ft. container al ingewisseld moeten worden voor een 40 ft. Vol goede moed begon ik aan een schifting. Berg één voor de kleertjes die ik echt, echt wilde bewaren. Berg twee voor de kleertjes die ik zou schenken. Na een ochtend ploeteren besloeg berg één 90% van het bed. Berg twee nam slechts 10% in beslag. Ik wil zo graag maar ik kan het niet. Dat jurkje kreeg ze van oma. Die broek droeg hij zo graag in land A. Dat hemdje maakte mijn tante. En och, dat setje stond haar zo schattig. En die broek zocht opa zelf voor hem uit. Dat vest droeg hij die herfst toen we zo vaak naar dat prachtige park gingen en daar tot zonsondergang bleven spelen. Dat hesje kochten we in E. op de lokale markt toen ik nog zwanger was. En die schoentjes kreeg hij van mijn lieve vriendin R. Dat broekje was nog van nichtje M. En zo gingen alle kledingstukken door mijn handen en herinneringen en belandden op berg één.

 

Ik ben mij geheel bewust van de onhoudbaarheid van deze situatie. Tot wanneer blijf ik bewaren? Tot ze tien zijn? Tot ze achttien zijn? Tot een 40 ft. container niet meer toereikend is? Misschien moet ik het even laten rusten. Naarmate de tijd verstrijkt, vervagen bepaalde herinneringen. Misschien moet ik actief op zoek gaan naar kindjes die ik blij kan maken met de kleertjes. Als ik hun nood zie, laat ik los. De hoeveelheid kleertjes in de twee bakken die mijn moeder voor mij bewaarde, is geheel toereikend om mijn nostalgie en hang naar retro te bevredigen. Mijn kinderen zullen naar alle waarschijnlijkheid een overdosis ervaren als ik te zijner tijd een twintigtal bakken per kind uit de opslag tevoorschijn haal.

 

Ik kijk naar de zes keurig gevulde plastic bakken, denk er de zevende bij. Ik kijk nog even bij mijn slapende kinderen. Naar zoon, die voor de laatste keer in zijn bedje ligt. Het bedje dat ooit zijn ledikant was en dat, geheel volgens de handleiding, werd omgebouwd tot peuterbed. We kochten het bedje in A., nog voor zoon`s eerste verjaardag. De laatste weken heeft hij herhaaldelijk gezegd dat zijn bedje wat klein aan het worden is, hij ligt er niet meer lekker in. Hij heeft gelijk. Hij is nu vijf, tijd om het ledikant te verruilen voor een echt bed. Morgen gaat het gebeuren. Grote bed er in, kleine bed er uit. Morgen zal ik het kleine bed zorgvuldig schoonmaken, inpakken en wegzetten. Om het te bewaren. Want dit bedje, dat kan echt niet weg. Dit bedje zit vol herinneringen die nooit zullen vervagen.

 

Zes plastic bakken en een bedje. Voorlopig gaan ze in de opslag, bij de houten box, het babyspeelgoed en de kinderwagen. Tegen de tijd dat de volgende container wordt voorgereden, zal ik het gevecht met mijzelf weer aangaan en alles met goede moed nogmaals door mijn handen en herinneringen laten gaan.

December 2012