Feest

Over ruim een maand wordt zoon vijf. Tot nog toe vierden we zijn verjaardag met een bescheiden feestje met slingers, taart, cadeautjes en spelletjes. Als lokale inbreng was er de piñata. De genodigden bestonden uit onze vrienden en hun kinderen waren de genodigden van zoon. Heel genoeglijk. Maar nu wordt zoon dus vijf en heeft hij een eigen idee over hoe zijn feestje er uit zou moeten zien. Hij heeft op school inmiddels zijn eigen sociale netwerk opgebouwd en wil dit jaar zijn eigen vriendjes op zijn feestje. Een feestje zoals de feestjes van zijn vriendjes. Met spiderman als central thema, opblaasbaar springkasteel, raceauto`s, clowns en tovenaars, piñata, veel ballonnen, een hotdogkarretje, een suikerspinkarretje, een grote taart en gelatine en veel cadeaus. Genodigden: zijn hele klas en nog wat losse vriendjes.

 

Man en ik bespraken zoon`s wens op een rustige zaterdagavond en besloten ter bevordering van zoon`s integratie onze principes grotendeels aan de kant te zetten en toe te stemmen in een feestje met enkele bescheiden spiderman elementen, een springkasteel, raceauto`s, piñata, veel ballonnen en zijn klas en losse vriendjes als genodigden. We maakten direct een actieplan, want hier moet je met een dergelijke organisatie bijtijds aanvangen. Het actieplan bestond uit het vinden van de geschikte lokatie, het bepalen van de genodigden, de uitnodigingen, de aankleding, de speelelementen, de piñata met vulling, de mee-naar-huis-te-geven-cadeautjes, eten en drinken voor de genodigden, en de taart en gelatine.

 

De eerste stap zou het bepalen van de genodigden worden. Aangezien we het hier al eerder met zoon over hadden gehad, zou deze eerste stap snel tussen neus en lippen door genomen kunnen worden, dachten wij. Dat dachten wij verkeerd. Over de drie niet-schoolgerelateerde vriendjes en vriendinnetje G. waren we het snel eens. De hele klas (13 kinderen), daar was hij het ook mee eens, maar dan wilde hij ook meisje C. uit de parallelklas, en ook meisje I. uit de parellelklas. En jongetje A. uit zijn eigen klas mag niet komen.

 

Jongetje A. Een week of vijf geleden kwam zoon opgewonden thuis uit school met een grote badhanddoek met bekend Disneyfiguur. Een cadeautje van vriendje A. Volgens zoon had A. hem dit cadeau gegeven omdat hij dacht dat zoon`s eerste melktand er uit gevallen was. Dat was op dat moment nog niet het geval. Ik kon mij ook niet voorstellen dat het hier gebruik is om elke keer als een vriendje een melktand verliest, een cadeau te geven. Navraag bij A.`s moeder wees uit dat het cadeau niet voor zoon bedoeld was maar voor een ander kindje dat jarig was geweest. A. vond het evenwel leuker om het cadeau te geven aan zijn vriendje, onze zoon. Roerend, vriendjesliefde.

 

Kort na dit voorval kwam zoon echter geheel onthutst thuis. Hij vertelde dat hij niet naar het verjaardagsfeestje van vriendje A. wilde. A. had namelijk verteld dat zijn vader een pistool heeft en dat hij dat mee zou nemen naar zijn feestje om vervolgens de hele familie van zoon dood te schieten. Niet veel later werd het verhaal uitgebreid: ook naar zoon`s verjaardagsfeestje zou hij zijn vader`s pistool meenemen met hetzelfde doel: het doodschieten van zoon`s familie. De woorden van een kleuter van vier. De nachtmerries van een andere kleuter van vier. Gepraat hebben we. Maar zoon`s geloof in vriendje A. is rotsvast. “Het is echt waar mama, A. zegt het en ik geloof hem.”

 

De afgelopen paar weken was het rustig, we hoorden zoon er niet meer over. Tot gisteren. A. blijkt zijn onthutsende dreigementen nog met zekere regelmaat te uiten. En dat moet afgelopen zijn. Morgen heb ik een gesprek op school. Hoogste tijd voor een actieplan.

 

De eerste stap voor het organiseren van een vijfde verjaardagsfeestje is niet het bepalen van de genodigden. De eerste stap is het uit de weg ruimen van pistolen.

November 2012