Bevallingsverhalen

Spontane bevallingsverhalen worden over het algemeen niet bijzonder op prijs gesteld. Het zijn doorgaans aanstaande of net bevallen moeders die vragen naar de bevallingservaringen van andere moeders, die vervolgens verslag doen van een heldendaad dan wel een lijdensweg. Onlangs werd ik door een aanstaande moeder gevraagd naar die van mij. De bevallingen van mijn kinderen waren heldendaden noch lijdenswegen, maar wellicht kunnen aanstaande moeders er hun voordeel mee doen.

Beide bevallingen waren snel. Beide bevallingen waren natuurlijke bevallingen, beide kinderen zijn in stuitligging geboren. Tot zover de overeenkomsten. Dochter werd in week 39 geboren in het ziekenhuis in Nederland waar wij tussen twee landen in een paar maanden verbleven. Ter wereld geholpen door een gynaecologe die ik nooit eerder had gezien, zich voorstelde, knipte, dochter op mijn borst legde, 25 minuten aan het hechten was en vertrok, “veel geluk ermee!”. Twee weken later kon ik weer enigszins liggen, zitten en lopen, 5 weken later vertrokken we naar V.

Zoon is geboren in Zuid-Amerika. Met 33 weken zwangerschap braken mijn vliezen. Ik kwam terecht in een klein kliniekje met drie kamers. Waar in Nederland een kind binnen 72 uur na het breken van de vliezen geboren dient te worden, vond de arts in E. dat helemaal niet nodig. Ik werd opgenomen, in een knusse kamer met tweepersoonsbed waar mijn man gezellig `s nachts mocht blijven slapen. Drie keer per dag kreeg ik een heerlijke maaltijd, er was een allerliefste verpleegster helemaal voor mij alleen. Dag en nacht werden mijn ongeboren kind en ik om de twee uur nagekeken op eventuele tekenen van infectie. Hij kreeg medicijnen om zijn longetjes te laten rijpen, ik kreeg proteineshakes om hem goed te laten groeien. Op het laatst spoelde ik ze stiekem door de WC, ze kwamen mijn oren uit.

In Nederland hebben verloskundige en gynaecoloog drie keer geprobeerd onze dochter uit haar stuitligging te draaien. Pijnlijk en zinloos. Ze lag rotsvast. De arts in E. probeerde ook om zoon uit zijn stuitligging te draaien. Hij raakte evenwel mijn buik niet aan, maar brandde een moxastick vlak naast mijn kleine teen. Pijnloos maar eveneens zinloos. Zoon lag rotsvast.

Na ruim een week besloot de arts dat hij geboren mocht worden. De weeënremmers werden gestopt. `s Ochtends in alle vroegte kwam de verpleegster met een groene brandneteldrab, die volgens inheemse traditie de weeën zou opwekken. Opdrinken en niks tegen de dokter zeggen. Ik dronk en zei niks. Een paar uur later kwamen de weeën op gang en nog geen 4 uur later was zoon er. Zoals het een te vroeg geboren baby betaamt: mager en behaard. Enigszins verfromfraaid ook: zo lang zonder vruchtwater tegen de baarmoederwand gedrukt, kwam hij ter wereld met een verfrommeld oortje en een paarse bil. De stuitbevalling zonder vruchtwater verliep ook niet geheel vloeiend: zoon ademde niet (dat was een HELE lange stille minuut), had een gebroken sleutelbeen en een gescheurde nekspier. Maar beresterk. Hij heeft geen moment in de couveuse gelegen en mocht na twee dagen mee naar huis. Binnen drie maanden zat hij op het gemiddelde van de consultatiegrafieken.

Na de geboorte van dochter hield de gynaecologe de placenta omhoog en liet zien hoe dochter er in had gezeten. Na de bevalling van zoon nam de verpleegster de placenta direct mee. Ze deed hem in de blender en gooide er een flinke hand aardbeien bij. Opdrinken en je zal snel weer op de been zijn. Ik dronk en heb geen middagslaapje meer gedaan. Beresterk, net als mijn zoon.

Wat de boer niet kent, is soms toch het proberen waard. En het geeft bovendien wat sjeu aan je bevallingsverhaal.

November 2012