dinsdag 14 oktober 2014

Glitters

Kinderen zijn geweldig. Ik geniet oneindig van mijn kinderen. Er zijn evenwel momenten waarop ik tot tien moet tellen om niet als een gefrustreerde kenau te krijsen en te snauwen dat ik ze ga verkopen. Dat er aan deze volstrekt verwerpelijke neigingen nog nader te definiëren persoonlijke issues ten grondslag liggen die niks met mijn kinderen te maken hebben, moge duidelijk zijn. Dat ze omhoog borrelen uit de duistere krochten van mijn kennelijk deels verdorven ziel op momenten dat mijn kinderen in volledige onschuld iets doen wat mij niet aanstaat, is op zijn zachtst gezegd buitengewoon vervelend. Gelukkig weet ik me doorgaans te beheersen en de schade te beperken tot een diepe zucht en een strenge blik.

Eén van die momenten waarop ik tot tien moet tellen, is als er weer eens een volle beker wordt omgegooid. Waarom mij dit zo iriteert, is me een raadsel. Ernstig is het allerminst en over het algemeen gebeurt het zonder opzet. Maar ik krijg er een waas van voor mijn ogen. Alles onder, water, melk, sap, de tafel, alles wat op de tafel staat, de stoel, de vloer, de kleren. En moeders kan weer op de knieën om de boel schoon te krijgen. Nu de kinderen groter worden, neemt de omgevallen-beker-frequentie af, maar ik heb jarenlang vrijwel dagelijks tot tien geteld en met een dweil in mijn handen op mijn knieën onder de tafel gelegen. Ik vermoed dat de knieën en de dweil ten minste voor een deel debet zijn aan mijn afkeer van omgevallen bekers.  

Wat mij echter geheel tot waanzin zou drijven als zelfbeheersing niet zou bestaan, zijn glitters. Glitters in kinderhaar. Kinderfeestjes worden hier regelmatig voorzien van een minikapsalon voor minimeisjes, waar ze een roze badjasje aan krijgen, een volledige manicure ondergaan en een feestelijk kapsel krijgen aangemeten. De manicure resulteert in strak gelakte mininageltjes. De feestelijke kapsels bestaan uit kunstige vlechtjes met meegevlochten lintjes, en glitters. Om de vlechtjes mooi strak te krijgen, gaat er een flinke hand gel in de haren en in die gel plakken de glitters vast. Rotsvast. Het is alsof ze zich vastzuigen aan de hoofdhuid, alsof ze mondjes hebben met tandjes als vishaakjes, die zich zodanig vastzetten in de hoofdhuid, dat geen wasbeurt ze los krijgt. Het haar droog uitschudden, het haar vijf keer achtereen wassen, met de luizenkam er doorheen, het mag allemaal niet baten. De glitters laten niet los. Behalve, uiteraard, daar waar ik niet wil dat ze loslaten. Gevolg: een bed vol glitters, een kleed vol glitters, een hond vol glitters, een man vol glitters, een bord vol glitters. Tegen de tijd dat het volgende feestje zich aandient, komen de laatste glitters dochter´s oren nog uit. 

Onlangs organiseerde de moeder van een klasgenootje van dochter een thee-met-taart-middag voor prinsessen en hun poppen. Met dochter nog altijd volop in de roze prinsessenfase, waren we uiteraard van de partij. De meisjes speelden zoet samen en de moeders genoten van thee met taart. Helaas had om een voor mij volstrekt onbegrijpelijke reden het klasgenootje van dochter in haar badkamer een pot gel en een pot glitters binnen handbereik. Het was niet moeilijk te reconstrueren wat zich had afgespeeld in die badkamer, toen zes kleine meisjes glunderend langs hun moeders met thee en taart paradeerden. Klasgenootje had haar vriendinnetjes gewezen op de pot gel en de pot glitters. Dochter, geboren leider, nam het voortouw. Elk meisje een lik gel en een handje glitters. Na vijf handjes glitter was de pot half leeg. Dochter eigende zich de andere helft toe en leegde de pot op haar rijkelijk met gel besmeurde hoofd. Ik heb haar zelden zo zien stralen. Aan de gezichten om mij heen te zien, was ik niet de enige moeder die tot tien moest tellen. De totale verbijstering deed me, godzijdank, in lachen uitbarsten. Ik complimenteerde de meisjes met hun prinsessenkapsel. Ze kirden en lachten met getuite lipjes, die waren voorzien van een overdadige laag naar bosbessenkauwgom geurende paarse kinderlippenstift die tot halverwege de kin en wangen was uitgesmeerd.

Ik heb dochter niet streng hoeven toespreken. Ik heb niet gekrijst en niet gesnauwd. De vijf wasbeurten, de droge schud-sessies en de luizenkam deden het werk. Vandaag op het zoveelste kinderfeestje met minikapsalon, instrueerde dochter de kapster met grote stelligheid: wel vlechtjes, wel lintjes, maar geen glitters. Kind naar m'n hart.
Oktober 2014

8 opmerkingen:

  1. Fantastisch! Wat onwijs leuk geschreven ������

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heerlijk verhaal! En oh ja, ik vind hier ook overal glitters, tot tussen de boterhammen!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. 'Dat ze omhoog borrelen uit de duistere krochten van mijn kennelijk deels verdorven ziel op momenten dat mijn kinderen in volledige onschuld iets doen wat mij niet aanstaat, is op zijn zachtst gezegd buitengewoon vervelend.'
    Van zulke zinnen kan ik zo buitengewoon genieten...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. herkenbaar! en ik ben blij dat ik niet de enig ben die af en toe eens een kleine woedeaanval voelt opkomen als ik zelf een slechte dag had en de meisjes dan net iets doen wat me niet aanstaat!
    En glitter, das de syfilis van alle creatieve knutselspul! Geraak je gelijk nooit vanaf!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Tot voor vorig weekend zou ik hier met grote zucht geschreven hebben ... "voor één keer prijs ik me gelukkig dat ik geen dochter heb", maar na afgelopen weekend en een doop in de jeugdbeweging met koffiegruis in combinatie met etenswaren die hun houdbaarheidsdatum al lang achter zich hadden en liefst zo plakkerig mogelijk waren, en dat allemaal samen in het haar gesmeerd ... ben ik eigenlijk niet meer zo overtuigd. Enige voordeel is wel dat hij kort haar heeft en 3 keer wassen volstond. P.S. Ik krijg het al als iemand een glitterkerstkaart verstuurd !

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, dat klinkt ook buitengewoon aangenaam! Moet lekker geroken hebben ook!

      Verwijderen
  6. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 ..... nee, neee ook niet voor mij!! Al is het weer hééérlijk geschreven! :-)

    BeantwoordenVerwijderen