Een goed gesprek

Zij heet Ana. Hoe hij heet, weet ik niet. Ze noemt hem niet één keer bij zijn naam. Ze zitten tegenover elkaar, in de trein die wacht op het station van Antwerpen tot het tijd is om te vertrekken naar Gent. Ik schat ze eind dertig. De trein is nog vrij leeg en Ana en metgezel lijken er van uit te gaan dat niemand in de Belgische treincoupé Spaans verstaat. Ik zit vlak achter het stel en lees mijn boek alsof ik geen Spaans versta.

- Ana, jij doet je ding, alleen je eigen ding. Je leeft je leven alleen, ik ben slechts een onbeduidende bijkomstigheid. Je luistert niet naar me, je vraagt me niks, je overlegt niks, je gaat gewoon, in je eentje, je eigen weg.

* Waar heb je het in hemelsnaam over? Wat een onzin.

- Je leeft in een andere wereld, Ana. De route, de juiste weg, je neemt niks van me aan. Bovendien manipuleer je de hele boel bij elkaar.

* Manipuleren? Ik?! Hou toch op, sukkel.

- Ik wil geen discussie, niet weer eindeloos discussiëren. Als je wilt, maak ik een lijst. Zal ik een lijst maken? Elke dag? Een lange, lange lijst, met voorbeelden. “Dit staat niet goed, dat moet iets meer naar links, dit is niet goed, dat doe je niet goed…” Maar verder merk je me niet op.

* Ik manipuleer helemaal niks. Je weet niet eens wat het woord betekent volgens mij.

- Je leeft in je eigen wereld. Het is nooit goed. Tot je je vergist en blijkt dat ik gelijk heb. En dat krijg je dan je strot niet uit, “je had gelijk, sorry”. Dat krijg je niet uit die strot van je geperst, Ana. Maar weet je, het leven is geen wedstrijd. We zijn op reis, we zouden moeten genieten. Verdorie! Verdorie!! Nooit overleg je met me, je doet altijd maar je eigen ding, je eigen zin…

* Wat wil je dan, hufter, dat ik overal toestemming voor vraag?!

- We wisten niet welke kant we op moesten, dus vroegen we de weg aan een voorbijganger. “Hier rechtdoor, dan de tweede links, oversteken en na 100 meter ben je er.” En wat doe jij? Jij denkt het natuurlijk weer beter te weten. Maar uiteraard bleek dat niet het geval te zijn. En dus liepen we eindeloos te dwalen, en dat, Ana, in die verdomde kou.

* Hou toch je kop, klootzak.

- Het is altijd hetzelfde met jou. Ik heb zin om uit te stappen. Ik ben toch al alleen.  

* Toe dan! Stap uit dan! Ga!

- Ja, verschil zou het voor jou niet maken…

Aangezien de inmiddels vrijwel volle trein zich in beweging heeft gezet richting Gent, blijven ze allebei zitten. Met een woedende blik staart Ana naar het voorbijrazende Belgische landschap. Hij kijkt met zijn handen in zijn schoot droefgeestig naar buiten, maar ik heb niet het idee dat hij veel van het landschap ziet. Aangezien ze tegenover elkaar zitten, is naar buiten kijken de manier om elkaar niet aan te hoeven kijken. Na een minuut of tien, richt hij zijn blik op haar. Ik zie hem bijna letterlijk moed verzamelen. Blijkbaar vindt hij niet genoeg, want hij richt zijn blik weer opzij. Zijn schouders zakken nog wat verder in, hij lijkt een geslagen man. Zijn handen houden elkaar vast, troostend. Dan kijkt hij weer naar Ana.

- Ana, opeens ben je weg en vind ik je terug met een kop koffie. Je koopt koffie als jij daar zin in hebt. Je koopt een broodje als jij daar zin in hebt. Maar weet je, Ana, misschien heb ik ook wel zin in koffie. En een broodje. Misschien hadden we samen een kop koffie en een broodje kunnen kopen.

* Wat een onzin. Je verpest alles, je verpest de hele reis. Idioot.

- Ana, ik heb misschien ook wel eens dorst, of honger. Ik besta, Ana, ik besta.

* O, hou toch op, hou toch op!! Ik ben het zat. Of praat maar door, het kan me niet meer schelen. Ik ben het zat.

- Ik ook, Ana.

Een half uur zwijgen later heeft de trein station Gent bereikt. Ana pakt haar rugzak. Hij pakt zijn rugzak. Ze lopen het gangpad in op weg naar de deur. Zij linksaf, hij rechtsaf. Ze hebben hun eindbestemming bereikt.

September 2014