Een dinsdagochtend

Gedurende de zomerweken in Nederland werd thuis in V. de shampoo schaars, evenals de handzeep, de deodorant en de billendoekjes. Ons hiervan niet bewust, keerden we terug met koffers vol hagelslag, maar zonder shampoo en billendoekjes. Deodorant zat wel in de koffer, maar was gaan lekken, en het kleine beetje dat er nog in zat, gooide ik weg op de dag van aankomst, moe van de reis en zonder zin om de boel schoon te maken. Ik was toen nog niet in de winkel geweest. De volgende dag, na het boodschappen doen, was ik in staat om de vuilniswagen achterna te rennen om mijn restje deodorant te redden, maar hij was al lang uit zicht verdwenen. We troostten ons met de gedachte dat iedereen hier naar zweet zal ruiken. Gedeelde smart is halve smart.

Inmiddels is de school weer begonnen, en de ruilhandel floreert. Ik geef jou een kilo bloem, jij geeft mij een fles shampoo. Jij geeft mij een kilo suiker, ik geef jou een fles afwasmiddel. Zolang de voorraad strekt, met de geruststellende gedachte dat man volgende maand een paar dagen voor werk naar Mexico gaat: met een lege koffer en boodschappenlijst heen, en met volle koffer terug.

Een kilo zelfrijzend bakmeel ruilen voor een nieuwe naaimachine doet het principe van gelijkwaardigheid uiteraard geweld aan. Die nieuwe machine zou ik dus gaan kopen. Ik had mij in Nederland al uitvoerig laten voorlichten over de mogelijkheden, de voors en tegens van de verschillende merken. Lekkerbekkend bekeek ik machine na machine. Twee jaar geleden kocht ik mijn overlockmachine in Nederland en nam die, niet zonder slag of stoot, in mijn handbagage mee naar huis. Ik heb nu een fantastische overlock staan, maar heb de grootste moeite om iemand te vinden voor onderhoud en reparatie, omdat het merk hier niet wordt verkocht. De naaimachine zou ik dus hier gaan kopen. Dat ik hier wellicht niet “de beste uit de bus” zou vinden, had ik ingecalculeerd. Dat hier vrijwel alleen merk S. wordt verkocht, was een tegenvaller. Volgens mijn Nederlandse bronnen was S. vroeger hét merk, maar is de kwaliteit inmiddels lang en breed overtroefd. Vriendin F, ook enthousiast naaister, zette zich met mij aan tafel en samen concludeerden we dat het wellicht beter kan, maar merk S. niet slecht is, dat ik een hobbynaaister ben die nog geen fractie van de mogelijkheden van een moderne naaimachine weet te benutten en dat ik dus een machine van het merk S. zou gaan kopen. Zonder twijfel een verbetering ten opzichte van mijn oude machine van niet noemenswaardige fabricage die al maandenlang de stof niet meer transporteert en mij tot vloeken, tieren en wanhoop drijft.

Dinsdagochtend was het zover. Kinderen op school, geld in de buidel, routebeschrijving op zak: naar de grote gerenommeerde naaimachinehandel. “Goedemorgen. Goedemorgen. Ik wil graag een naaimachine kopen. Hebben we niet mevrouw, helaas. Hebben we niet? Nee mevrouw, niet één machine. De schaarste, weet u wel. We kunnen ze niet meer invoeren. O. Komen er ook geen machines meer? Vast wel, maar niemand weet wanneer, en niemand weet wat er komt. U kunt elke week even bellen, maar ik waarschuw u wel, als er een paar machines binnenkomen staan de gegadigden vanaf vijf uur ´s ochtends in de rij. O.” Vriendin F. en ik keken elkaar aan en dropen af. Op de hoek van de straat bestelden we een groot glas vers sinaasappelsap. Altijd verkrijgbaar, goedkoop en lekker. Gezeten in de schaduw genoten we van het mooie weer.

Straks ga ik toch nog maar weer een keer op zoek naar een goede naaimachine monteur. En als dat niet lukt, zal ik eens gaan kijken of ze in Mexico nog een leuke naaimachine in de aanbieding hebben.

September 2014